Προερχόμενος από το Φρένελι Κυδωνιών της Μικράς
Ασίας ήλθε περί το 1900 στο Άγιον Όρος, αφού εργάσθηκε για ένα διάστημα στο
Κάϊρο της Αίγυπτου κοντά στους θείους του, στην υπακοή του πολυεναρέτου
Γέροντος Δανιήλ του Σμυρναίου (†1929), στο ησυχαστήριο των Όσιων Αγιορειτών
Πατέρων-Δανιηλαίων στα Κατουνάκια. Εδώ εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε διάκονος
και πρεσβύτερος και χειροθετήθηκε Πνευματικός.
Διακρινόταν για την απλότητα των τρόπων του, την
ευκοσμία των ηθών, τη χρηστότητα και την τέλεια αμνησικακία του. Ωφελούσε όλους
όσοι τον πλησίαζαν, ακόμη και με μόνη τη σεμνότητά του, την καλή συναναστροφή
του και καλοκαγαθία του. Είχε χάρισμα καλλιφωνίας και ήταν εξαιρετικός
ιεροψάλτης. Κυρίως όμως είχε την υψοποιό ταπείνωση, τη μακαρία αγαθότητα και
απλότητα κι έτσι αναδείχθηκε ενάρετος μοναχός, ευλαβής ιερεύς και στοργικός
Πνευματικός πατέρας.
Ανεπαύθη στον μήνα της Θεοτόκου, την οποία
υπεραγαπούσε, στις 13.8.1951. Ο θάνατός του λύπησε πολλούς πολύ. Η ζωή του όλη
κύλησε «εν πνεύματι και αλήθεια». Εργάσθηκε με όλες του τις πνευματικές
δυνάμεις για το καλό του πλησίον. Το τέλος του ήταν οσιακό, κατόπιν ολιγοήμερης
ασθένειας. Έφυγε της παρούσης ματαιότητος ήρεμα και ατάραχα, συνομιλώντας κι
ευλογώντας τ’ αγαπητά μέλη της συνοδείας του. Παρέδωσε το πνεύμα του στον
Πλάστη του προσευχόμενος. Υπήρξε πανθομολογουμένως άξιος διάδοχος του σπουδαίου
συνωνύμου Γέροντός του.
Κατά την εξόδιο ακολουθία του, στις 14.8.1951, λίγο
πριν τη μεγάλη αγρυπνία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου προσήλθαν αυθόρμητα πλήθη
ιερομονάχων, ιεροδιακόνων και μοναχών, για να προσευχηθούν για την ψυχή του
αξιαγάπητου και αξιοσέβαστου Γέροντος. Μεταξύ αυτών ήταν και ο προϊστάμενος της
Μεγίστης Λαύρας ιατρός Γέροντας Παύλος († 1980), ο οποίος μεταξύ άλλων είπε στη
νεκρολογία του: «Σε εγνώρισα από τριακονταετίας περίπου. Συ τε και ο προκάτοχός
σου, με περιεβάλετε με ιδιάζουσαν εκτίμησιν, λόγω και της κοινωνικής θέσεως,
αλλ’ ιδίως αι σοφαί συμβουλαί υμών και αι εκκλησιαστικαί επικοινωνίαι μοι
ενέπνεον εξαιρετικόν σεβασμόν και ειλικρινή αγάπην εις τον οσιακόν και
αβραμιαίον αυτόν οίκον σας… Εγώ ο ελάχιστος μαθητής σου, δεν θα ψάλλω τας
αρετάς σου, τας οποίας γνωρίζει καλά ο Θεός· δεν θα υμνήσω το Ιερατικόν
υπούργημα, όπερ τόσον αόκνως και μετά ζήλου, έως εσχάτων εκατόρθωσας πλήρως·
ούτε θα τολμήσω να ομιλήσω διά τα πνευματικά και τεχνητά χαρίσματά σου, διά τα
οποία επί πολύ θα δακρύουν τα αμέτρητα εν Αγίω Όρει και τω έξω κόσμω πνευματικά
σου τέκνα. Αι μουσικαί συνθέσεις, αι εν Χριστώ επιστολαί σου θα μας είναι
αλησμόνητοι, και εις αιώνας θα παρηγορήσουν πολλούς».
Πηγές-Βιβλιογραφία:
Γερασίμου Μικραγιαννανίτου μοναχού, Δανιήλ
Δανιηλίδης, Αγιορειτική Βιβλιοθήκη 179-180/1951, σσ. 200-201.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα
Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Α’ – 1956-1983, σελ.
417-418, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου