Οι πύργοι, τα κάστρα, τα μεγάλα μνημειακά
σύνολα του παρελθόντος ασκούσαν πάντα στις επόμενες γενιές μια ιδιαίτερη έλξη,
μεγέθους αντιστρόφως ανάλογου προς τη φθίνουσα χρηστικότητά τους. Μέσα σε αυτό
το κλίμα η δύναμη της λαϊκής φαντασίας δημιουργούσε θρύλους, συχνά πολύ
γοητευτικούς.
Tου Kοριτσού το Kάστρο
 |
Φωτογραφία 2012
|
Ο Τάκης Παπατσώνης, ο οποίος περιηγήθηκε το
Oρος το 1927, μεταφέρει ένα τοπικό παραμύθι που πλέχτηκε γύρω από τον έρημο
πύργο της Κολιτσούς, στην περιοχή της Μονής Βατοπαιδίου: «Εκεί αψηλά στον βράχο,
κορόνα στην κορφή, μια βυζαντινή βασιλοπούλα, στον τόπο τον απάτητο από
γυναίκες, έστησε πύργο κι οι αμάθητοι από γυναίκεια χτίσματα όσιοι καλόγεροι το
ονομάτισαν του Κοριτσού το Κάστρο. Του Κοριτσού, του Κοριτσού και λαμπυρίζαν οι
ανασασμοί τους, σαν σε αστερισμό, σαν σε όραση αστερισμού, κι έμεινε σα
μαργαριτάρι πεθαμένο - ως πεθαίνουν τα μαργαριτάρια άμα χάσουν την επαφή της
θείας δροσιάς της σάρκας της ζεστής - παραφθαρμένο τ' όνομα ώς τα σήμερα, η
Κολιτσού!»
Της Μορφωνούς ο Πύργος
 |
Φωτογραφία 2004
|
Και ο Μπάρσκι μιλώντας για τον έρημο Πύργο της
Μορφωνούς, βόρεια της Λαύρας, απομεινάρι της παλιάς Μονής του Αμαλφηνού,
αναφέρει έναν ακόμη τοπικό θρύλο που πλάστηκε για να υπερασπιστεί το ασυνήθιστο
όνομα. Τον πύργο, λέει, «τον είχε χτίσει, όταν ζούσαν εκεί άνθρωποι κοσμικοί, ένας
τσάρος ή άρχοντας, για να απολαμβάνει η θυγατέρα του, η Μορφωνού, την ησυχία
και την ομορφιά του τόπου».
Πηγή: Αφιέρωμα της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 23/12/2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου