Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

5021 - Πρωί στο Άγιον Όρος, του Κώστα Ουράνη



Πρω στ γιον ρος. Θεο νοιξιάτικο πρωί!.. νυχτεριν πνοβατικ κα μυστηριώδης τμόσφαιρα τς μονς τς Λαύρας χει διαλυθε σν καταχνιά. λα εναι φς, ερήνη κα καλοσύνη. κύμαντο, κατάχρυσο κι τέρμονο, κάτω π’ τ πόδια μας, τ Αγαο. Καταπράσινες, γελαστς κα κατάστικτες γριολούλουδα ο πλαγιές. Βαθς κα καταγάλανος ορανός. Κανες χος ζως δν ταράζει τ μαγεμένη σιγή. Δν κούεται δ οτε τρουγκάνι προβάτου, οτε κν διάτορη κραυγ το πετεινο. γαλήνη χει κάτι τ ξώκοσμο. γλυκς πρωινς έρας δ φέρνει ς τν πανοπτικ ξώστη το ξενώνα μας παρ ρώματα μόνο...

Ποτισμένο φς, τ μεγάλο αωνόβιο μοναστήρι προσθέτει στ γενικ ερήνη κα τ δική του. Ο περισσότεροι μοναχο κουρασμένοι π τν λονυχτία στν κκλησία, θ κοιμονται κόμα. Δυ-τρες μόνο μαρες σιλουέτες, κίνητες στ ξύλινα μπαλκόνια τους, τ κρεμασμένα ξω π τ τείχη τς μονς, κοιτν τ φωτειν νειρο το πελάγου.
Φς κα ερήνη. πέραντη σωτερικ αλ τς μονς εναι ντελς ρημη. ρημη σν τν ρημο. Ο πλάκες της γυαλίζουν στν λιο, κι νάμεσά τους χουν φυτρώσει χορτάρια. Δ βλέπει κανες οτε μι γάτα ν τεντώνεται ράθυμα μέσα στ φς, οτε να πουλ πο ν σπαθίζει τ φς μ τ γοργό του σκιο. Στ κέντρο τς αλς, μικρ βυζαντιν κκλησία μ τος κατακόκκινους τοίχους κα τος μολυβένιους τρούλους εναι κλειστ κα κοιμισμένη. Στ Φιάλη − τ μικρ κτάγωνο κτίσμα μ τος λευκος κίονες κα τ μαρμάρινη στ μέση δεξαμενή, που γιάζονται τ νερ τν πιφανίων − δν κούγεται παραμικρότερος ψίθυρος τρεχούμενου νερο. κίνητες κι ο κορφς τν δυ πανύψηλων κυπαρισσιν πο φύτεψε, πρν χίλια χρόνια, γιος θανάσιος, δρυτς τς μονς.
Κα μως, καμι μελαγχολία σ’ ατ τν ταραξία τν πάντων. Στς μολυβένιες σκεπς τν γέρικων ξαρτημάτων τς μονς καιρς χει ναποθέσει κατάχρυση πατίνα· τ σαθρ ξύλινα μπαλκόνια τν κελιν πο στηρίζονται μ πατάρια στ τείχη κα φαντάζουν σν περιστερινες, χουν γλάστρες μ λουλούδια κα πράσινα φεστόνια κληματαρις· π’  τν ταράτσα το ξενώνα κρέμονται τ διακοσμητικ μβ τσαμπι τν σαλκιμιν· ο μισοσβημένες βυζαντινς τοιχογραφίες στν πρόσοψη τς ρχαίας Τράπεζας, που συνέτρωγαν, λλους αἰῶνες, ο μοναχοί, συνθέτουν μπουκέτα ζωηρν πρόσχαρων χρωμάτων.Τίποτα δν ναδίνει τ θλίψη κείνη π’ τ γέρικα πράματα πο θ ποσυνθέτει λο κα περισσότερο καιρός. 
Κι ατο κόμα ο πέτρινοι τάφοι τν πατριαρχν κα τν πισκόπων περασμένων ποχν, πο εναι σ μιν κρη τς αλς κάτω π μικρς καμάρες, κι ατο κόμα ο τάφοι δ γεννον σκέψεις θανάτου. ερήνη πο περίλουζε, μαζ μ τ φς, τ πάντα, ταν κείνη πού, ξεπερνώντας τ θάνατο, σμίγει μ τν αωνιότητα.
ΠΗΓΗ : Ι.Μ.ΧΑΤΖΗΦΩΤΗ επιμέλεια, ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ, εκδ. «ΙΩΛΚΟΣ», ΑΘΗΝΑ 2000.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου