6735 - Προσλαλιά του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Αρχιμ. Γρηγορίου, στην κοίμηση της πρεσβυτέρας Ευαγγελίας Πίττα

Κηδεύτηκε  πάνδημα η Πρεσβυτέρα Ευαγγελία  Πίττα στο Ησυχαστήριο Μεταμορφώσεως του  Σωτήρος Τσουκαλάδες Αγρινίου.

Στις 24 του  μηνός  Ιουνίου η Πρεσβυτέρα Ευαγγελία, σύζυγος Ιερέως Αθανασίου Πίττα από  το  Αγρίνιο, μετά  από μακροχρόνια  αγγειακή  πάθηση άφησε   την επίγεια ζωή και  μετέστη.

Ο Θεός  δεν  την  αξίωσε  να  μεγαλώσει  δικά της παιδιά , αλλά  της έδωσε  την ευλογία  σε  όλη  της  την  ζωή να  βοηθά  εν  Χριστώ αδελφούς.

Στήν  εκφορά της πλήθος πιστών παραβρέθηκαν μαζί  με  τον  Επίσκοπο Κοσμά, τον Καθηγούμενο της Ιεράς  Μονής  Δοχειαρίου Αγίου Όρους Αρχιμανδρίτη Γρηγόριο και  πλειάδα  ιερέων.

Στήν  προσλαλιά  του ο Άγιος  Καθηγούμενος  ανέφερε  τα  εξής:

 

ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΙΤΙΜΗΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ ΠΙΤΤΑ

Πάει ἕνας χρόνος ποὺ ἔβαλα στὸν νοῦ μου νὰ ἐπισκεφθῶ τὸ ἡσυχαστήριο τῆςΜεταμόρφωσης τοῦ Κυρίου, νὰ συναγελασθῶ μὲ τὸν πατέρα Ἀθανάσιο, μὲ τὴνπρεσβυτέρα, μὲ τὸ μικρὸ ποίμνιο, καὶ νὰ ἀπολαύσω τοὺς καρποὺς τῶν ἀγώνων τουςκαὶ τῶν προσπαθειῶν τους. Ὁ πειρασμός, ὅμως, συνεχῶς, χωρὶς κανένα διάλειμμα, ἔβαζε ἐμπόδια, νὰ μὴν ἀπομακρυνθῶ ἀπὸ τὴν ἀποκλείστρα μου. Στὴν λυπηρὰ ὅμως πληροφορία ὅτι ἡ καλή μας πρεσβυτέρα ἐγγίζει τὸ τέλος, ἀψήφησα κάθε δυσκολία τῶν ἀσθενειῶν μου τῶν πολλῶν καὶ ἔβαλα στὸν νοῦ μου τὸν πόθο καὶ τὴν ἐπιθυμία νὰ κατέβω νὰ τὴν κείρω μοναχή, δίνοντάς της τὸ ὄνομα Ταβιθά, γιατὶ ἔφερα στὸν νοῦ μου τὸ εὐαγγελικὸ «Ἀνάγκασον αὐτὴν εἰσελθεῖν». Νὰ τῆς διαλύσω τοὺς φόβους καὶ τοὺς δισταγμοὺς καὶ νὰ δεχθῆ τὸ μοναχικὸ σχῆμα, τὸ δεύτερο βάπτισμα, τὴν ἀνανέωση τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας. Δὲν πρόλαβα ὅμως, καὶ βρίσκομαι αὐτὴν τὴν ὥρα συμπροσευχόμενος, μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ ἐπισκόπου Κοσμᾶ, στὴν ἐκφορά της.

Αὐτὴν τὴν στιγμὴ αἰσθάνομαι περισσότερο τὴν ἀνάγκη νὰ ἐκφρασθῶ ὡς ἡγούμενος τῆς Μονῆς Προυσοῦ (χωρὶς νὰ κάνω ἀντιποίηση ἀρχῆς, ἄλλωστε καὶ κτίτορας εἶμαι τοῦ μοναστηριοῦ αὐτοῦ), παρὰ ὡς ἡγούμενος τῆς Μονῆς Δοχειαρίου, γιατὶ ὁ παπα-Θανάσης μὲ τὴν πρεσβυτέρα του πολλὰ μᾶς βοήθησαν στὸ μοναστήρι τῆς Παναγίας, καὶ πολλὲς φορὲς ἐνεργῶς συμμετεῖχαν στὶς θλίψεις μου καὶ τὶς δοκιμασίες μου.

Ἡ παπαδιὰ κράτησε σὲ ὑψηλὸ ἐπίπεδο τὸ πρεσβυτέριο. Εἶχαν δημιουργήσει πραγματικὰ μιὰ ὄαση πνευματικὴ μέσα στὴν κατάξερη ἐποχή μας. Κατ᾽ ἀρχήν, καλλιέργησε τὶς ἀρετὲς τῶν παλαιῶν γυναικῶν: τὴν σεμνότητα· ποτὲ δὲν τὴν βρήκαμε μὲ κοντὸ μανίκι, μὲ κομμένο μαλλί, μὲ ἄσεμνη ἐνδυμασία. Ἐνεδύετο ὅπως οἱ μοναχὲς καὶ ὅπως οἱ ἀληθινὲς πρεσβυτέρες. Ἦταν εὐλαβής. Εἶχε τὸ σπίτι της καταστόλιστο μὲ ἅγιες εἰκόνες. Δὲν εἴχανε ἀναρτήσει στοὺς τοίχους φωτογραφίες τῶν προγόνων τους, ἀλλὰ τῆς Ἐκκλησίας τοὺς στρατιῶτες. Εἶχε τὴν νοικοκυρωσύνη. Κανένα πρᾶγμα δὲν θὰ ἔβλεπες σὲ ἀταξία. Ἰδιαίτερα τὴν στόλιζε τὸ στόμα της. Συνεχῶς παρακινοῦσε τοὺς ἐπισκέπτες στὴν ἐξομολόγηση καὶ τὴν μετάνοια. Κι ἔπειτα εἶχε μία σιωπὴ ἐκφραστικώτατη. Τὰ ἔλεγε ὅλα μὲ τὸ σπλαγχνικὸ καὶ στοργικὸ βλέμμα της. «Ἄχ, μπορεῖς νὰ γίνης καλύτερος. Μὴν ἐπιμένης στὸ κακό». Στάθηκε στὸν πατέρα Ἀθανάσιο στήριγμα στὶς θλίψεις του καὶ τὶς δοκιμασίες του ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς γραμματεῖς. Ὁσάκις ἐπέπιπταν ἐπάνω του οἱ πειρασμοί, ἡ παπαδιὰ τοῦ ἔλεγε: «Δύναμη, παπᾶ, ὑπομονὴ καὶ καρτερία». Σ᾽ αὐτὸ τὸ πρεσβυτέριο ἐμεῖς, τὰ ξενάκια τῆς ἀνατολῆς, βρήκαμε στήριξη καὶ φιλοξενία, φάγαμε, κοιμηθήκαμε, γευθήκαμε δροσιὰ καὶ παρηγοριά.

Σήμερα λοιπὸν δὲν κηδεύουμε τὴν γυναίκα τοῦ παπᾶ, ἀλλὰ τὴν πρεσβυτέρα ποὺ στάθηκε πρότυπο φτασμένης γυναίκας μέσα στὴν κοινωνία τοῦ Ἀγρινίου. Ποιός δὲν θὰ πῆ στὴν σύγχρονη πρεσβυτέρα «Ἀνέβασε τὸ ἐπίπεδό σου καὶ στάσου σὰν τὴν πρεσβυτέρα τοῦ παπα-Θανάση»; Ποιός δὲν θὰ γυρίση πίσω νὰ τὴν ἐνθυμηθῆ μὲ εὐχαριστιακὴ διάθεση καὶ νὰ κάνη καλοὺς στοχασμούς; Εἶναι ὄμορφο πρᾶγμα νὰ στοχάζεσαι αὐτοὺς ποὺ δούλεψαν στὸ σκάμμα τῆς Ἐκκλησίας μέσα στὴν ἀφάνεια, γιατὶ εἶχαν τὸ Εὐαγγέλιο μέσα τους, ποὺ λέγει: «Μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τὶ ποιεῖ ἡ δεξιά σου».

Καρπὸς ὅλων αὐτῶν τῶν πνευματικῶν ἀγώνων, καὶ τοῦ παπα-Θανάση καὶ τῆς πρεσβυτέρας, εἶναι ἡ διάσωση πολλῶν ἀνθρώπων, ποὺ μὲ χαρὰ βλέπω σήμερα ὅτι μὲ εὐγνωμοσύνη τὴν ἀναγνωρίζουνε. Ἔτσι προδίδει ἡ συγκέντρωση στὴν ἐξόδιο ἀκολουθία της. Ἄλλος ἕνας σπουδαῖος καρπὸς εἶναι καὶ αὐτὸ τὸ ἡσυχαστήριο, τὸ ὁποῖο εἶναι σήμερα ἕνας σταθμὸς πνευματικὸς τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων. Τὴν ἀναγνωρίζουμε ὅτι εἶναι κτίτορας καὶ αὐτὴ σ᾽αὐτὸ τὸ ἡσυχαστήριο· εἶναι συγκτιτόρισσα. Τὴν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ οἰκοδομήση ὅχι μιὰ Ἐκκλησία, ἀλλ᾽ ἕνα ὁλόκληρο μοναστήρι. Εἶναι μιὰ συνέχεια τοῦ τιμίου πρεσβυτερίου ποὺ διατήρησε τόσα χρόνια στὸ Ἀγρίνιο.

Ὅλα τοῦτα τὰ πράγματα εἶναι ἄξια μνήμης. Καὶ τώρα ἐμεῖς ὅλοι μαζὶ ἂς ψάλουμε νὰ τὴν ἔχη ὁ Θεὸς αἰώνια στὴν ἐνθύμησή του. Αἰωνία ἡ μνήμη. Αἰωνία σου ἡ μνήμη, πρεσβυτέρα Εὐαγγελία. Καὶ ἐκεῖ ποὺ θὰ ἀνοίξης τὰ μάτια σου, στὸ ἀνέσπερο φῶς, μὴ μᾶς λησμονήσης, ἀλλ᾽ εὔχου στὸν παντοκράτορα Χριστὸ καὶ γι᾽ αὐτὸ τὸ ἡσυχαστήριο καὶ γιὰ μένα τὸν ταλαίπωρο μοναχὸ Γρηγόριο, σήμερα Δοχειαρίτη. Ἀμήν.