Όχι πολύ μακριά και σε μεγαλύτερο υψόμετρο από τα Καρούλια, βρίσκεται το ησυχαστήριο των Κατουνακίων. Το τοπίο είναι πιο ήρεμο συγκριτικά με αυτό των Καρουλίων.
Η περιοχή αποτελείται από μια ομάδα Καλυβών ανάμεσα στην Ιερά Σκήτη της Αγίας Άννης και των Καρουλίων.
Το όνομα Κατουνάκια προέρχεται από μερικούς μοναχούς από την Αίγυπτο που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν εδώ. Προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν μια ασκητικότητα παρόμοια με εκείνη της Αιγύπτου, αλλά οι πατέρες τους συμβούλεψαν ότι εδώ το κλίμα είναι πολύ πιο δύσκολο - ένα ψυχρότερο περιβάλλον με μεγάλη υγρασία. Δυστυχώς, οι Αιγύπτιοι ασκητές δεν άκουσαν και πέθαναν σύντομα μετά. Μετά από αυτούς, παρέμειναν οι μανδύες τους που ονομάζονται «κατούνι». Το Κατουνάκια είναι ο πληθυντικός: οι μικροί μανδύες.
Τα Κατουνάκια είναι παγκοσμίως γνωστά χάρη στην ύπαρξη εδώ της οικίας αγιογραφίας των Δανιηλαίων, που ιδρύθηκε από τον Άγιο Δανιήλ τον Κατουνακιώτη, όταν ήρθε εδώ για να εξασκήσει ασκητισμό στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι μοναχοί που κατοικούν εδώ ασχολούνται με την αγιογραφία και την ξυλογλυπτική.
Στις παρακάτω φωτογραφίες θα δείτε το κρανίο του Αγίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη σε οκταγωνική ξύλινη λειψανοθήκη με πλάνα του παρεκκλησίου και της Καλύβης του που είναι βαμμένη με ανοιχτό κίτρινο χρώμα. Επίσης, μπορείτε να δείτε την Καλύβη του Αγίου Δανιήλ του Κατουνακιώτη - ένα μακρύ και λευκό κελί με σκούρο ροζ διακοσμήσεις και το κρανίο του Αγίου Δανιήλ του Κατουνακιώτη σε ορθογώνια ξύλινη λειψανοθήκη.
Φωτογραφίες: https://asceticexperience.com
Το φωτογραφικό υλικό αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία να αντιληφθούμε λιγάκι τι εκφράζουν τα παρακάτω λόγια:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Ποιος ημπορεί να με επαναφέρη εις τον μήνα των παρελθουσών εκείνων ημερών; Ποιος πλέον να μου δώση τάς ψαλμωδίας εκείνας και τάς αγρυπνίας και τάς προς Θεόν εκδημίας διά μέσου της προσευχής, και την άϋλον τρόπον τινά ζωή, όπου επερνούσαμεν τότε εις τα Κατουνάκια; Ποιος να παραστήση την φιλοπονίαν μας διά την εξήγησιν των θείων λόγων κατά τάς αναγνώσεις οπού εκάμνομεν, ιδίως τον Συμεών τον Νέον Θεολόγον; Ποιος να παραστήση τάς καθημερινός εργασίας μας και τα εργόχειρα μας; Ποιος δεν ενθυμείται την δροσεράν εκείνην απλωταριάν, όπου εκάθητο την νύκτα ουχί πολυκτήμων και πολύχρυσος πυργοδεσπότης, αλλά μοναχός κατακουρασμένος; … Εγώ δεν ελπίζω να σας ξαναΐδω πλέον, ω ερημικά, ω εράσμια, ω παμπόθητα, ω πανέρημα Κατουνάκια!…» (Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, 1850-1929).
Είναι συγκλονιστική και μια ακόμη σχετική μαρτυρία του Μωραϊτίδη: «Όταν βγήκα στα Καρούλια – Κατουνάκια, ενόμισα ότι έφθασα εις τον Θεόν. Αλλ’ όταν συνομίλησα μετά του Γέροντος Δανιήλ είπον: ”Τώρα είδον πόσον μακράν είμαι από τον Θεόν”».