12174 - Ο Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης

Ευαγγελία Μπίτου, φιλόλογος

Συμπληρώθηκαν σαράντα μέρες, αφ’ ότου ο Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης, ο Αρχιμανδρίτης,  ο Προηγούμενος της Σιμωνόπετρας,  πέρασε στην αιωνιότητα,  «ένθα ζωή ατελεύτητος» κατά την ορθόδοξη πίστη μας.

Στα Τρίκαλα και στην Καλαμπάκα τον θυμούνται ακόμη πολλοί για τις λειτουργίες, τα κηρύγματά του και τις εξομολογήσεις.  Όσοι είχαμε την ευλογία να τον γνωρίσομε από πιο κοντά, έχομε  να θυμηθούμε περισσότερα· ο καθένας βέβαια τα δικά του,  όλοι όμως την αρχοντιά με την οποία μας δεχόταν και  την ευγένεια με την οποία  αντιμετώπιζε όλους αδιακρίτως ηλικίας, μορφώσεως και κοινωνικής τάξεως. Όλοι  πιστεύαμε πως μας αγαπούσε ξεχωριστά, με μια αγάπη όμως που δεν δέσμευε και τίποτε δεν ζητούσε. Σεβόταν την προσωπικότητα του καθένα και την ελευθερία του με τρόπο που μας έκανε εντύπωση τότε.

Τώρα  καταλαβαίνομε το γιατί·  διότι  μας έβλεπε ως εικόνες Θεού, τις οποίες του εμπιστευόταν ο Θεός. Γι’ αυτό και κανείς σχεδόν δεν τον ξέχασε·  στην  κηδεία του συναντηθήκαμε με ανθρώπους  που είχαμε να βρεθούμε από τα φοιτητικά μας χρόνια!

Αισθανόσουν ότι μπορούσες να ανοίξεις την ψυχή σου, να του μιλήσεις, αλλά είχες συγχρόνως την αίσθηση ότι «ζει εν τω κόσμω, αλλά δεν είναι του κόσμου»,  ότι είναι κάτι ουράνιο. Αυτό το ζούσε κανείς πιο έντονα στις λειτουργίες του, όπου  ένοιωθες πως ζούσε κάτι άλλο. Ποιος θα ξεχάσει τις ευχές προ του θυσιαστηρίου,  το «Eιρήνη πάσι», το «Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών»; Είχες την αίσθηση πως με τις ευχές απευθυνόταν μετά δέους στον Θεό και ότι εν συνεχεία μοίραζε από την πλούσια ευλογία του ουρανού στο πλήρωμα της εκκλησίας. Κάποιοι ομολογούν πως αισθάνονταν την ειρήνη να απλώνεται μέσα τους. Ηχεί ακόμη στα αυτιά μας το «ο βασιλεύς μου και ο Θεός μου»!

Ο καθένας μπορεί να μιλήσει για την βοήθεια που έλαβε σε κάποια στιγμή της ζωής του με τρόπο διακριτικό. Έλεγε παιδί του που σπούδασε στο εξωτερικό εκείνα τα χρόνια με δυσκολίες. «Πήγα να τον αποχαιρετήσω στο Μεγάλο Μετέωρο, λειτουργήθηκα, τον είδα, μιλήσαμε, τον χαιρέτησα και έφυγα. Σαν κατέβηκα και βγήκα απέναντι στο πλάτωμα, γύρισα τα μάτια μου στο Μοναστήρι και τον είδα να με κοιτάζει απέναντι από το Μοναστήρι. Εκείνο το βλέμμα του, που δεν το ξέχασα, πολλές φορές με έβγαλε από τα δύσκολα. Το πιο συγκινητικό ήταν, πως σαν έφθασα στο σπίτι βρήκα με έκπληξη στην τσάντα μου ένα ποσό χρημάτων, για μένα το φτωχόπαιδο σημαντικό».

Συμβούλευε με τρόπο μοναδικό, ανάλογο με το πρόσωπο που είχε απέναντί του. Έλεγε, επί παραδείγματι, σε παιδί του που φιλοσοφούσε λίγο, αλλά ήταν στενοχωρημένο για κατάσταση που δεν μπορούσε να αλλάξει. «Ει το φέρον σε φέρει, φέρε και φέρου· ει δ’ αγανακτείς και σαυτόν λυπείς και το φέρον σε φέρει»· τουτέστιν, αν αυτό που σε βρήκε  σε πάει όπως θέλει, κάνε υπομονή. Διαφορετικά και λυπάσαι, και αυτό πάει όπως θέλει. Με λόγια απλά: είναι σοφό να αποδέχεσαι αυτό που δεν μπορείς να αλλάξεις, και αλλάζει η ψυχική σου κατάσταση. Τη συμβουλή δίνει και η σύγχρονη ψυχολογία. Μεγάλη η ευρυμάθειά του και η παιδαγωγική του άφθαστη!

Εξέπλησσε πραγματικά με τη λεπτότητα με την οποία συνέτιζε στη διάκριση των εννοιών. Κάποιο παιδί του, με ευθύτητα και ειλικρίνεια,  θεωρούσε υποκρισία, όταν κάποιος απέφευγε να πει τη γνώμη του ξεκάθαρα.

-Δηλαδή, παιδί μου, αν κάποιος έχει μεγάλα αυτιά και νοιώθει άσχημα γι’ αυτό, εσύ εν ονόματι της ειλικρινείας θα του πεις έχεις μεγάλα αυτιά;

Πώς μπήκαν αμέσως τα πράγματα στη θέση τους! Η ειλικρίνεια δεν καταργεί την ευγένεια.

Είχε το χάρισμα να τον πλησιάζουν οι νέοι. Ίσως και γιατί είχε μεγάλη κατανόηση και υπομονή.  «Τόσα χρόνια περίμενα την έξοδό σας από έναν κόσμο, εις τον οποίον σπάταλα και άσωτα σκορπίζουν οι άνθρωποι την ζωή τους και τις δυνάμεις τους, και την είσοδό σας εις ένα άλλον κόσμο περίλουστο στο φως της χάριτος», έλεγε σε παιδιά του. Με πόση υπομονή περίμενε την εν Χριστώ γέννηση των παιδιών του! Αυτή την υπομονή συμβούλευε να έχουν και οι γονείς. «Όταν τα παιδιά σας είναι άρρωστα με υψηλό πυρετό, ξαγρυπνάτε υπομονετικά στο προσκεφάλι τους. Όταν όμως στην εφηβεία αντιμετωπίζουν δυσκολίες, γκρινιάζετε και έχετε την απαίτηση να κάνουν εκείνα υπομονή», τους έλεγε. Επειδή βρέθηκα ως εκπαιδευτικός κοντά σε εφήβους, το κράτησα και για μένα, και ομολογώ πως  ήταν πολύ αποτελεσματικό.

Ήθελε και χαιρόταν την πρόοδό μας. Θεωρούσε απαραίτητη τη γνώση μιας τουλάχιστον ξένης γλώσσας. Θεωρούσε ενδιαφέρουσα τη Νομική επιστήμη, αλλά στο δεύτερο έτος την άφησε για τη Θεολογία. Στο πνευματικό έργο του  ποτέ δεν φοβήθηκε την «αποτυχία». Για δικαίωμα και στην αποτυχία κάνει λόγο η σύγχρονη ψυχολογία. Έλεγε μιλώντας σε ποιμένες στην κατά κόσμον εκκλησία. «Και ωσαύτως εις την ποιμαντικήν των εργασίαν να προβλέπουν την όσον ούπω ερχομένην αποτυχίαν».  Βέβαια ο Γέροντας  έλεγε στους ιεροκήρυκες αυτό, διότι ο Θεός είναι ο δίδων την νίκη και αυτός κερδίζει τους ανθρώπους, ενώ οι άνθρωποί του καταβάλουν  μόνον τον κόπο.

Ήταν φυσικό λοιπόν να ξεκουράζονται κοντά του  όλοι. Πολύ εύστοχα, ένα γεροντάκι που βρήκαν στη Σιμωνόπετρα,  κάθε φορά στην εκκλησία τού έλεγε με την καλογερική απλότητά του: «Χαίροις δένδρον ευσκιόφυλλον υφ’ ου σκέπονται πολλοί».  Πράγματι,  χάριζε τη δροσιά της ευλογίας του Θεού.

Άλλοτε με ρεαλισμό έδινε στο πρόβλημά σου τις σωστές του διαστάσεις, εφ’ όσον το άντεχες βέβαια. Σε κάποιο παιδί του που πονούσε για κάτι,  είπε με σεβασμό στον πόνο του.

-Δείξε μου, παιδί μου, τον πόνο σου στον ωκεανό του ανθρώπινου πόνου.

Και εκείνο συνειδητοποίησε πως ο πόνος είναι κοινό στοιχείο της ανθρώπινης ζωής, συχνά ευεργετικό.

Στους μαθητές του ανήκουν και όσοι τον γνώρισαν και τον αγάπησαν από τα  βιβλία με τις Κατηχήσεις του, που κυκλοφόρησαν, όταν εκείνος εσιώπησε,  με την  επιμέλεια  της γυναικείας Αδελφότητος του Ι.Κ. της Ορμύλιας. Η ακτινοβολία της προσωπικότητάς του δεν περιορίζεται στον ελλαδικό χώρο. Το μαρτυρούν τα Μετόχια της Σιμωνόπετρας στη Γαλλία και η μετάφραση των  βιβλίων   σε πολλές γλώσσες. 

Το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα του Γέροντα Αιμιλιανού ήταν ότι διαρκώς ίστατο ως ενώπιον Θεού! Γι’ αυτό καλοδεχόταν τους πάντες, αλλά ο κόσμος και η δόξα του τού ήταν παντελώς ξένα.

Ήταν ένας ασκητής προσευχόμενος εκτός του κόσμου, αλλά τόσο κοντά στον άνθρωπο και στα προβλήματά του.  Εκπλήσσουν οι απόψεις για τη σύγχρονη τεχνολογία, διατυπωμένες προ τριακονταετίας στο Ζ’ Πανελλήνιο Θεολογικό Συνέδριο: «Αι ταχύταται πρόοδοι της πυρηνικής Φυσικής και της Γενετικής είναι φυσικόν να διανοίγουν ορίζοντας επιστημονικούς, αλλά και να δημιουργούν προβλήματα και κινδύνους εις το ανθρώπινον γένος, διό και είναι εύλογος μία επιτακτική  επέμβασις της ηθκής εις το πεδίον της τεχνολογίας». Πράγματι, σήμερα γίνεται λόγος για βιοηθική, βιοπληροφορική … Και αλλού λέγει: «Εις την βιομηχανικήν εποχήν ο άνθρωπος έγινε καταναλωτής και δούλος των κατεσκευασμένων πραγμάτων· εις την μετα-βιομηχανικήν κοινωνίαν γίνεται επί πλέον καταναλωτής και δούλος εικόνων και πληροφοριών που γεμίζουν την εαυτού ζωήν». «Ο φοβερώτερος εχθρός, που εδημιούργησεν ο μετα- βιομηχανικός πολιτισμός, ο πολιτισμός της πληροφορικής και της εικόνος, είναι ο πονηρός περισπασμός»· διάσπαση της προσοχής το λένε σήμερα.

Δεν θα πούμε πως δεν μας λείπει, αν και με τη σιωπή του ομολογουμένως μας προετοίμασε για την αναχώρησή του εκ του κόσμου τούτου. Μας άφησε όμως  την ελπίδα της συναντήσεως εις την αιωνιότητα.

 Πριν βυθισθεί στη σιωπή με την πολυετή ασθένειά του είχε πει σε ένα παιδί του, που ζήτησε να προσεύχεται για κείνο.

-Για όλα μου τα παιδιά.

Για όλον τον κόσμο προσευχόταν!

Εν κατακλείδι, ο Γέροντας Αιμιλιανός πέρασε από τη γη και άφησε το αποτύπωμα του ουρανού στις ψυχές μας. Του είμαστε γι’ αυτό βαθύτατα και για πάντα ευγνώμονες!

http://aktines.blogspot.com