[…] Κατά τον Γέροντα Εφραίμ
Λαυριώτη τον Ρόδιο (†1999), ο Ερμόλαος έφτιαχνε πρόχειρες καλύβες και ζούσε
ησυχαστικά σε αυτές και μερικές φορές τους βαρείς χειμώνες τον πλάκωνε το πολύ
χιόνι. Έκανε τον διά Χριστόν σαλό. Ήταν φίλος και με τον Γέροντα Αββακούμ (†1978).
Μαζί έψαλλαν στο προσκυνητάρι της Παναγίας μέσα από την καρδιά τους και με
πολλά δάκρυα το «Άξιόν Έστι». Μερικοί τους περιγελούσαν. Δεν τους πείραζε
καθόλου. Ο Γερο-Εφραίμ λέγει: «Ήμουν πολύ τυχερός που γηροκόμησα τον
Γερο-Ερμόλαο».
Συνεχίζει ο επίσκοπος Ροδοστόλου
για την παραμονή της τελευταίας δεκαπενταετίας του Ερμολάου στην αγαπητή τους
Λαύρα: «Άπλυτος, αχτένιστος και με τα ίδια κουρέλια – ρούχα μέρα νύχτα, χειμώνα
καλοκαίρι, κατέβαινε με μεγάλη προσοχή τα σκαλιά της κόρδας και έσερνε ύστερα
τα βήματά του προς το Καθολικό, προς την Παναγία την Κουκουζέλισσα και προς τα
παρεκκλήσια, που είχαν λειτουργία. Κανενός δεν δεχόταν την γηροκομική προσφορά
και προθυμία, και κανείς δεν κατόρθωσε να αντικαταστήση τα κουρέλια του με ρούχα
και ράσα ανεκτά και αξιοπρεπέστερα. Γι’ αυτή του την εμφάνιση όσοι δεν τον
γνώριζαν, τον απόφευγαν, όσοι όμως γνώριζαν τις αρετές του, την καθαρότητα της
καρδιάς του και την απλότητα της ψυχής του, φιλούσαν το χέρι του και ζητούσαν
την ευχή του…»[…] Περισσότερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου