Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

2698 - Μοναχός Δημήτριος Γρηγοριάτης (1930-1976)



 λθα στήν Μονή μας, μλλον μ᾿ ἔφερε Κυρία καί Βασίλισσα το ρους ειπάρθενος Θεοτόκος Μαρία τόν ανουάριο το 1975. κτός πό τούς δικαιολογημένους ξωτερικούς ντυπωσιασμούς μου γιά τά μεγαλοπρεπ κτίρια, τό πόκρημνο τς τοποθεσίας, γιά τούς κρεμαστούς κήπους τς Μονς μου, ο νοερές ματιές μου στράφησαν διαίτερα στά ερηνικά πρόσωπα μις περίπου εκοσάδος Γρηγοριατν μοναχν.
Δέν εναι καθόλου εκολο νας πειρος καί πνευμάτιστος νέος νά εσχωρήση βαθειά στά μυστικά παλάτια μις μοναχικς Ψυχς γιά νά ρευνήση, νά νεύρη καί νά θαυμάση κάτι πό τίς πλούσιες δωρεές, μέ τίς ποος διηνεκς γωνίζονται νά στολίζουν τίς ψυχές τους ο γιορετες μοναχοί.
Πάντως μολογ τι λα τά σεμνά καί νεπιτήδευτα Γεροντάκια μπκαν βαθειά στήν σκέψι μου καί στήν καρδιά μου. ναζητοσα τρόπους νά τούς πλησιάσω, ν᾿ νοίξω "κουβέντα" μαζί τους, ν᾿ κούσω καί νά μή χάσω καμμία λέξι πό τό γνισμένο στόμα τους.
δελφός π. Δημήτριος, λικίας τότε 45 τν, το νας πό τούς 2-3 νεωτέρους Πατέρας. Δέν πρχαν νεώτεροι, πλήν δύο.  Τόν νθυμομαι νά σέρνει ργά τό βμα του, νά χη στραμμένο τό κεφάλι του πρός τά δεξιά καί νά κυττάζη, ποιον το μιλοσε, μέ χαρωπό βλέμμα καί εγενικό χαμόγελο. Εχε κάτι πολύ διαφορετικό πάνω του. Σέ ελκυε μέ τήν πλότητά του, σέ καθήλωνε μέ τό ερηνόχυτο χαμόγελο του, σέ δίδασκε μυστικά τι κάτι πολύ νώτερο καί όρατο κρύβεται μέσα στήν παιδική καρδιά του.
Γινόσουν φίλος μαζί του. θελες νά τόν κολουθς καί νά τόν κυττάζης. ν το δυνατόν νά το ρπάξης ατό τό κάτι, τό προσδιόριστο τό περίγραπτο, τό νεξίτηλο πού κρατοσε μέ τόση σπουδή καί γάπη στήν καρδιά του καί τό πρόδιδε τό σεμνό πρόσωπό του.
Κάποτε Θεμιστοκλς τς ρχαίας λλάδος, πού θελε νά δοξασθ κι ατός πως Μιλτιάδης γιά  τίς νίκες του κατά τν Περσν, λεγε: "Δέν μέ φήνει νά κοιμηθ τό τρόπαιο το Μιλτιάδου". λλ᾿ ατός πόθος εχε συνεπάρει καί τίς δικές μας τίς ψυχές. Δέν μποροσα νά κοιμηθ νετα, διότι κάτι μεγάλο μο λειπε. Κι ατό πού ζητοσα τό βλεπα τόσο μφαντικά στήν πανέμορφη και πάνσεμνη μορφή το μοναχο Δημητρίου.
ταν τότε μες ο 6-7 νέοι Δόκιμοι τς Μονς βλέπαμε τόν σεμνοπρεπ καί χαριτώνυμον μοναχό Δημήτριο νάμεσά μας, ξυπνοσε μέσα μας γάπη γιά προσευχή, γιά γνες πνευματικούς, γιά σκητικά παλαίσματα. Βλέποντες τήν σιακή βιοτή του εχαμε τήν πάντησι τι κολουθοντες κι μες τό παράδειγμά του, θά μπορέσουμε νά δηγήσουμε στά γκατα τς βορβορωμένης καρδις μας ατόν τό σύλητο θησαυρό το Πνεύματος, τήν θεοποιό Χάρι το Θεο, ποία τόν εχε κυριολεκτικά "λεηλατήσει;
τσι, τρεχα πό Γέροντα σέ Γέροντα, πό διακόνημα σέ διακόνημα, πό κελλί σέ κελλί γιά νά κούσω, νά δ νά μάθω καί σως κάποτε νά πάθω τά Θεα...
Τόν δελφό Δημήτριο τόν βρκα τό 1975 σάν βοηθό διακονητή στό Δοχειό μέ πρτο πεύθυνο τόν Γέροντα Δαμιανό.
πειδή το πολύ σιωπηλός καί σύννους, διότι κρατοσε μυστικά  τήν εχή το ησο, το ρκετά δύσκολη συνομιλία μας γιά τό παρελθόν του καί τήν καταγωγή του. μπόρεσα μως νά το ποσπάσω ρκετές πληροφορίες σχετικά μέ τό βιογραφικό του.
-Πάτερ Δημήτριε, πό πο κατάγεσθε καί γιατί γίνατε μοναχός;
-Γεννήθηκα στό χωριό Καλογερόραχη Μεσσηνίας στίς   Νοεμβρίου 1930. Κατά κόσμον νομαζόμουν Κωνσταντνος Καπρλος το Παναγιώτου καί τς Ορανίας. πό μικρός γαποσα τήν κκλησία καί τήν προσευχή. μουν, θυμμαι, πέντε τν, ταν δέχθηκα τήν πρώτη δαιμονική προσβολή. Στεκόμουν σέ περίοδο χειμνος στόν τζάκι το σπιτιο μας.  ξαφνα κούω μία φωνή: "Γύρισε πίσω...".
στρεψα τό κεφάλι μου πρός τά πίσω καί πέναντί μου εδα νά στέκεται νας τράγος μέ σηκωμένα ψηλά τά δύο μπροστινά του πόδια. Δέν καταλάβαινα τι ατό τό ζο θά ταν διάβολος. Σηκώθηκα καί μέ πολλή θωότητα πλησίασα νά τόν πιάσω. Τότε μως ...τράγος ξαφανίσθηκε.
ς ξηγες, π. Δημήτριε, σέ μιά τόσο μικρή λικία τήν παρουσία το δαίμονος;
-Νομίζω τι Κύριος πέτρεψε στόν Πονηρό  νά μέ πειράξη, γιά νά το δείξη τι ατό τό παιδάκι, δηλαδή γώ, θά γίνη ργότερα μοναχός. πίσης χω τώρα τήν ασθησι τι ατή φωνή πού κουσα: "Γύρισε πίσω..." ταν το Φύλακος γγέλου μου, ποος ταν τότε κοντά μου καί μέ προειδοποίησε νά κυττάξω. γώ κύτταξα τόν διάβολο μέ τήν μορφή το τράγου, χωρίς νά φοβηθ, διότι παρουσία το προστάτου μου γγέλου μέ εχε γεμίσει πό χαρά.
πό μικρός εχα τόν πόθο νά φιερωθ στήν διακονία το Θεο καί τς Παναγίας μας. Γι᾿ ατό, μετά πό τήν κπλήρωσι τν στρατιωτικν μου ποχρεώσεων σέ λικία 23 τν λθα στό γιον ρος τόν Νοέμβριο το 1953.
δελφός του, ταν εχε λθει στήν Μονή νά πισκεφθ τόν σθενοντα π. Δημήτριο, λίγους μνες πρίν τήν κοίμησί του, μς επε τά ξς: " δελφός μου πιθυμοσε πό μικρό παιδί νά γίνη Καλόγερος. Στά φηβικά του χρόνια κανε πολλές προσευχές καί περίπου 500 μετάνοιες".
-Ποιός σς βοήθησε, π. Δημήτριε, τότε στήν μοναχική σας ζωή;
-Μέ βοήθησε Γέροντάς μου παπ Βησσαρίων, ποος μο καθώρισε τόν Κανόνα τν προσευχν καί τν μετανοιν μου καί μετά πό να χρόνο τό 1954 μ᾿ κειρε μοναχό, δίνοντάς μου τό νομα Δημήτριος, πρός τιμήν το γίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου το Θεσσαλονικέως.
Λόγ τς πλότητός του καί το μή ξωτερικά λκυστικο παρουσιαστικο του, δέχθηκε Γέροντάς του πολλές πιέσεις πό λλους δελφούς νά τόν διώξη πό τό Μοναστήρι. κόμη καί, ταν τόν προσήγαγε γιά νά σταθ μπροστά στό Εαγγέλιο καί νά γίνη ες Μεγαλόσχημον μοναχόν κουρά του, μερικοί πό τούς Μοναχούς επαν στόν γούμενο π. Βησσαρίωνα: "Πο τόν πς ατόν, Γέροντα; 
φησέ τον νά φύγη...Δέν κάνει ατός γιά δ..."
Γέροντάς του, εχε ντιληφθ τι μεταφέρει νά ναποθέση στά πόδια το Χριστο να ερόν σφάγιον, μία κλεκτή Ψυχή, πού θά δόξαζε τόν Χριστό καί θά τιμοσε τήν Μοναχική Πολιτεία. Γι᾿ ατό κι κλεισε τ᾿ ατιά του στίς προτάσεις μερικν νευθύνων γιά τήν ψυχή του προσώπων.
λλά καί διάβολος, κτός πό τίς νωτέρω προτάσεις πού θεσε στά στόματα μερικν μοναχν γιά τήν πομάκρυνσι το νεαρο δελφο, πετέθη και διος μέ σκοπό νά τόν κατακαύση, άν μπορέση. Καθώς, λοιπόν, τόν μετέφερε Γέροντάς του στήν κκλησία γιά τήν κουρά του, διάβολος καιγε μέ πύρινες φλόγες τό κορμί το ποψηφίου δελφο καί τόν τάραζε μέ λογισμούς πελπισίας καί λιγοπιστίας.
πό τά πρτα του χρόνια νεόκουρος μοναχός Δημήτριος πέδειξε σπάνια  αταπάρνησι καί κκοπή λων τν θελημάτων του. Εχε μάθει πολύ καλά καί εχε ριζώσει βαθειά μέσα στήν καρδιά του τό λακωνικό σύνθημα τς μοναχικς πολιτείας: "Ελόγησον" καί "Νναι ελογημένον".
Σύμφωνα μέ αθεντική μαρτυρία το  μακαριστο γέροντος νδρέα, μοναχός Δημήτριος  πηρέτησε σ᾿ λα του τά χρόνια ς δεύτερος διακονητής στήν πηρεσία το βουνο, στό νοσοκομεο, στό γηροκομεο, στόν κπο, στήν κκλησία σάν πρτος καί δεύτερος κκλησιαστικός. πίσης ργάσθηκε πί πέντε περίπου χρόνια σάν Κοναξς στό ν Καρυας ντιπροσωπεο τς Μονς μας μέ ντιπρόσωπο τότε τόν διον τόν Γέροντα νδρέα.
Στήν συνέχεια ργάσθηκε σάν βοηθός το Δοχειάρη μέ μεγάλη πόδοσι καί φοσίωσι στό διακόνημά του καί τελεία πακοή στόν πρτο διακονητή του, τόν Γέροντα Δαμιανό. το φιλάδελφος, φιλακόλουθος, φο  πό τήν νεαρά του λικία ξυπνοσε καί σηκωνόταν τό μεσονύκτιο τραβοσε τά κομβοσχοίνια του κι κανε μετάνοιες στήν Παναγία.
ταν κάποτε ρώτησα τόν Γέρο-νδρέα τί χει νά μο επ γιά τόν μοναχό Δημήτριο, μο πήντησε: "Ατός θά μπ πό τούς πρώτους μέ τά τσαρούχια στόν Παράδεισο....".
Λόγ τς γραμματωσύνης του καί τς πλότητός του, εκολα προκαλοσε σέ παρρησία λλους δελφούς, νίοτε μέ νάρμοστες συμπεριφορές πέναντί του. λλοτε κάποιος δυναμικός καί ξύθυμος δελφός σέ στιγμές ψυχικς του κρήξεως, πειδή κάησαν τά αγά πού βραζαν στό Δοχειό, τόν χαστούκισε λαφρά. Προφανς τά εχε ξεχάσει π. Δημήτριος...Τό θαυμαστό εναι τι δέν γρίεψε καθόλου, οτε κν τόν πνιξαν λογισμοί φυγς κδικήσεως πρός τόν πεύθυνο διακονητή του. Το λεγε μόνο συνεχς: "Ελόγησον, ελόγησον ... καί σκυβε συνεχς τό κεφάλι του...
Κάποτε τόν ρώτησε νας δελφός:
-Πόσα κομποσχοίνια κάνεις, πάτερ Δημήτριε;
-Καμμιά δωδεκαριά...
Δέν πήντησε εθέως κρύβοντας τήν λήθεια γιά νά μή προβάλη τόν γνα του καί τήν ρετή του. Στόν Γέροντά μας μως, τόν π. Γεώργιο, επε τήν λήθεια τι τίς νύκτες σηκωνόταν τρες ρες πρίν πό τήν κολουθία καί τραβοσε περί τά 50 κομποσχοίνια.
δελφός τς Μονς  πό τούς παλαιοτέρους, μακαριστός Γέρο-Συμεών, πειδή γιά 6 χρόνια διακονοσε σάν μάγειρος στό μοναστήρι, δέν μποροσε νά ξοικονομήση χρόνο γιά τό καθιερωμένο Κανόνα τς προσευχς του γιά κάθε 24ωρο.
νέθεσε στόν πλούστατο καί κατά θεόσοφο μοναχό Δημήτριο, ατή τήν διακονία. τσι, δίπλα στά δικά του κομποσχοίνια, τραβοσε καί τά κομποσχοίνια το μαγείρου γιά νά τόν παλλάξη πό τήν φροντίδα τν δικν του πνευματικν καθηκόντων.
Μετά πό μιά τέτοια σκητική διαγωγή, τόν χαρίτωσε Θεός γιά τήν πρόθυμη καί κούραστη πακοή του καί το δωσε πό τς νεαρς του κόμη λικίας μεγάλα χαρίσματα, γιά τά ποα λλοι μοναχοί κοπιάζουν δεκαετίες καί δέν τά λαμβάνουν μέ εκολία.
Εχε σωτερική μυστική ζωή, τήν ποία οτε διπλανός του μποροσε ν᾿ ντιληφθ. Σύμφωνα μέ μαρτυρίες λλων Γεροντάδων, δέν εχε ποτέ ρνηθ τήν ποιαδήποτε βοήθεια. Εχε λυώσει στήν πακοή γιά τήν ξυπηρέτησι το κάθε δελφο.
τρεχε στήν πακοή! τρεχε δρτας πό τήν σία κεφαλή του, τρεχε καί Θεία Χάρις γιά νά νοικήση ριστικά καί νεκφοίτητα στήν καρδιά του. Καί, γενόμενος πήκοος μέχρι θανάτου, φθασε τόν ποθούμενον Χριστόν, ποος καί τόν  γίασε.
Τό μεγαλύτερο χάρισμά του ταν ρμητική καί διάκοπη ρωτική του φορά πρός τόν Νυμφίον Χριστόν, τόν ποον γάπησε περισσότερο σάν δωδεκαετ Νέον, ταν συνωμιλοσε μέ τούς νομομαθες διδασκάλους τν βραίων κείνη τήν ποχή στόν ναό το Σολομντος.
Γι᾿ ατό ποκαλοσε τόν Χριστό: "Παιδάκι...γαπ ατό καί ννοοσε τό Παιδάκι. Εχε καί μία εκονίτσα χάρτινη το Χριστο σάν δωδεκαετος καί μαζί μέ τό ρολόγι-ξυπνητήρι του ταν τά πιό πολύτιμα φυλακτήριά του. Τό να νά τόν σκεπάζη (Παιδάκι) καί τό λλο νά τόν ξυπνάη γιά νά συνομιλ μέ τό Παιδάκι. 
πειδή διος ζοσε σάν παιδάκι, βλεπε τούς πάντες μέ παιδική θωότητα καί καρδία. το δύνατον νά χωρέση στό μυαλό του ντίθετος λογισμός γιά κάποιον δελφό, οτε καί γι᾿ ατούς πού νίοτε το συμπεριφέροντο σκληρά καί νίοτε ξύθυμα. Διατηροσε πάντοτε, μία γγελική κτίμησι, γάπη καί σεβασμό πρός λους τούς Γεροντάδες.
Γι᾿ ατή τήν νυπόκριτη γάπη καί εγενική του καλωσύνη φώπλιζε τούς πάντες καί τούς δίδασκε, χωρίς ο διοι νά πιζητον τέτοια πρακτική διδασκαλία πό τόν...παλαβό Δημήτρη, πως μερικοί τόν λεγαν περιφρονητικά.
Προσευχόταν καί γιά τούς συγγενες του, τούς λλους μοναχούς το θωνος, γιά τόν κόσμο λόκληρο. κόμη τραβοσε πί πλέον κι λλα κομποσχοίνια γιά τά γεράματά του, ταν δέν θά μπορ, λόγ τς σθενείας του νά προσεύχεται.
διαίτερο πνευματικό δεσμό εχε ναπτύξει καί μέ τήν γία ναστασία τήν Ρωμαία, τς ποίας λα σχεδόν τ᾿ για Λείψανα εναι στό Μοναστήρι μας.
Εχε πάντα δίπλα του τήν χάρτινη εκονίτσα της καί πειδή κι ατή μόλις 18 τν μαρτύρησε σάν Μοναχή γιά τήν πίστι στόν Χριστό, τήν θεωροσε κραταιά του προστασία καί πάντα τήν πεκαλετο νομάζοντάς την: "δελφούλα καί Νυμφούλα".
Στό πατρικό του σπίτι, μαθε τι ρώστησε νεψιός του. να πρωϊνό ζήτησε καί γινε θεία Λειτουργία στήν γία ναστασία γιά τήν γεία το νεψιο του. κενο τό βράδυ π. Δημήτριος ξενύχτισε στό κομποσχοίνι γιά τήν θεραπεία το νεψιο του. Καί γία ναστασία τό διο βράδυ δέν ντεξε στίς πιέσεις το π. Δημητρίου. πγε στόν πνο το νεψιο του καί το επε: "Εμαι γία ναστασία πό τό Μοναστήρι το θείου σου. Ατός μ᾿ στειλε νά σέ κάνω καλά". Ελόγησε τόν μικρόν καί τό πρωΐ σηκώθηκε τελείως γιής.
Μία λλη φορά προσευχόταν τήν νύκτα μέ τό χονδρό του κομποσχοίνι. Ξαφνικά μφανίσθηκε μπροστά του γαπημένη του δελφούλα, μικρή στήν λικία καί ντυμένη στά λευκά. π. Δημήτριος, φοβούμενος μήπως εναι πειρασμός, τήν ρώτησε:
σαι πειρασμός; ν εσαι πειρασμός, φγε...
γία το χαμογέλασε μέ σοβαρότητα. Μλλον τόν καμάρωσε γιά τήν σπουδή του στήν προσευχή καί τήν πέραντη πλότητά του  καί μέσως ξαφανίσθηκε, χωρίς νά το μιλήση.
-Τήν λλη μέρα, μέ ρωτοσε: "Τί θέλει ατό τό μικρό κορίτσι, δ στό Μοναστήρι μας;
Φοβόταν μήν εναι παρουσία τς γία πειρασμός, διότι πολλές φορές ο δαίμονες το πετίθοντο καί ζητοσαν τρόπο νά τόν ποσκελίσουν. Γι᾿ ατό μς λεγε, ταν τόν ρωτούσαμε, τι "λλοι πό τούς δαίμονες εναι γίγαντες καί λλοι εναι νννοι, σάν μυγες".
Μεγάλη ελάβεια εχε καί γιά τόν πρτο καί νύστακτο Προστάτη μας, τόν γιο Νικόλαο, τν πενομένων τροφέα καί τν πτωχν προστάτην. Το τραβοσε τρία κομποσχοίνια στό νομά του, μαζί μέ τούς λλους δύο Προστάτες μας, τόν σιο Γρηγόριο τόν  Κτίτορα καί τήν γία ναστασία.
Στήν κκλησία στεκόταν σχεδόν πάντοτε ρθιος στά πίσω καθίσματα καί συχνά κυττοσε τήν παλαιά φορητή Εκόνα το γίου Νικολάου πού ερίσκεται στό δεξιό Προσκυνητάρι το Καθολικο. λεγε στούς δελφούς, πού τόν ρωτοσαν γιατί εχε τό βλέμμα του στόν γιο: "Μέ κυττάζει Παππούλης, γι᾿ ατό τόν κυττάζω κι γώ...Κάτι θέλει νά μο επ. Κάτι θέλει πό μένα καί με κυττάζει χωρίς νά στρέφη λλο τά μάτια του...".
διαίτερη εγνωμοσύνη τρεφε καί στόν γιο Χαράλαμπο. Σάν πισκέπτης εχε πάει, πρίν κοινοβιάση στήν Μονή το σίου Γρηγορίου, στά Καυσοκαλύβια, που δέχθηκε τήν θεραπευτική ρωγή το γίου Χαραλάμπους, ποος τόν πήλλαξε πό σχυρούς πόνους πού εχε στό να πόδι του.
Μιά λλη φορά τοιμάσθηκε γιά τήν Θεσσαλονίκη. Εχε προγραμματίσει τι θά πάη νά προσκυνήση καί τόν γιο Δημήτριο, το ποίου φέρει παξίως καί τό νομα.
θελε νά πάρη να μεγάλο κερί πό τόν κκλησιαστικό, τόν μακαριστό παπ Χρυσόστομο, λλά ντρεπόταν. Σκέφθηκε καί επε: "ν θέλη Θεός καί γιος, θά μο φέρη τό κερί δελφός!  Δέν πρόλαβε νά ποτελειώση να κομποσχοίνι καί π. Χρυσόστομος το κτύπησε τήν πόρτα καί τοδωσε τό κερί, χωρίς νά χουν λλάξει "κουβέντα" γιά τό κερί!
κε στήν Θεσσαλονίκη, συνέπεσε νά εναι γιορτή καί λιτάνευσις τν Λειψάνων το γίου Γρηγορίου το Παλαμ, πρώην γιορείτου σκητο καί μετέπειτα ρχιεπισκόπου Θεσσαλανίκης. Μετά τήν θ. Λειτουργία, θελε κι ατός ν᾿ κολουθήση τό πλθος τν Πιστν, παρότι  τό σχεδόν παράλυτο πόδι του, διαμαρτυρόταν πειλητικά. Τόν συνεκράτησε π. θανάσιος καί τόν φερε συρόμενον στό σπίτι-πιτροπικό τς Μονς.
Εχε πίσης μεγάλη ελάβεια στήν Κυρία Θεοτόκο, στήν Χάρι τς ποίας εχε ναποθέσει τήν λπίδα τς σωτηρίας του. Μερικές φορές θεολογοσε μέ τό δικό του χαριτωμένο λεξιλόγιο: "Τό Παιδάκι ταν πιό μπροστά πό τήν Γιαγιά καί τήν Μανούλα". πεξήγησις: Χριστός εναι παλαιότερος τς γίας ννης καί τς Παναγίας".
Μία φορά τόν ρώτησε νοσοκόμος δελφός:
-Τί σο ρέσει περισσότερο στό μοναστήρι, πάτερ Δημήτριε;
-Τό μοναχικό Σχμα καί τό κομβοσχοίνι, το πήντησε.
ς ασθάνεσαι, μετά τήν Θεία Κοινωνία, πάτερ Δημήτριε;
-ταν κοινων, τό Παιδάκι πού χω στό τραπεζάκι μου, μπαίνει μέσα μου, τόσο δυνατά καί γρήγορα πού δέν προλαβαίνω νά τό καταλάβω. Γι᾿ ατό κι γώ πό τήν χαρά μου, κρατ τήν εκόνα Του στήν γκαλιά μου.
γαποσε τό Παιδάκι του μέ τόση στοργή, ση χει μάννα στό μονάκριβο παιδί της...Τό κυττοσε μέ πόθο, τό σφιγγε στήν γκαλιά του, τό λάτρευε. καί μο λεγε: "Σήμερα τό Παιδάκι τό φίλησα καί μέ τήν Θεία Κοινωνία μέσα στήν καρδιά μου...".
Κάποτε τόν ρώτησε νας δελφός:
-Τί νά κάνουμε μες ο νεώτεροι, πάτερ Δημήτριε, γιά να σωθομε;
-πακοή.
-Καί τί λλο;
-Προσευχή.
-γώ το επε δελφός, χω καί κενοδοξία, πς ν᾿ παλλαγ π᾿ ατό τό πάθος;
-Δέν ξέρω, τί εναι ατό. Ρώτησε τόν Γέροντα.
κτός πό τό διάστημα τς κταμήνου σθενείας του, δέν παρέλειψε ποτέ τόν τακτικόν κκλησιασμό. Εχε τήν ασθησι τι μέσα στήν κκλησία πικοινωνοσε πλούσια μέ τήν Χάρι το γίου Πνεύματος. ταν μπκε θελά του στό νοσοκομεο, τότε καταλάβαμε, πόσο βαρειά το κόστισε πουσία του πό τίς κκλησιαστικές κολουθίες.
Πς μως τίς κατανοοσε φο το λιγογράμματοςΝαί, δέν κατανοοσε λα τά νοήματα, οτε ποτέ κατώρθωσε νά μάθη νά ψάλλη στω να τροπάριο, μως κούοντάς τα, εχε συχνή κατάνυξι. πέμενε νά το διαβάζει δελφός τήν Θεία Μετάληψι, πρίν πό τήν Θεία Κοινωνία. Στήν ρώτησί του, άν τήν καταλαβαίνη, παντοσε μέ νεύματα "χι". μως τότε χυνε πολλά δάκρυα...
Κύριος τόν ξίωσε νά δ καί πόρρητα μυστήρια μέσα στήν κκλησία, κατά τήν τέλεσιν τς θείας Λειτουργίας. Τήν μία μέρα, ορτή το Εαγγελισμο, μς διηγήθηκε, τι εδε πάνω στήν γία Τράπεζα φς νοερόν καί ϋλον, ταν ερεύς ψωνε τά Τίμια Δρα καί πιβοοσε: "Τά σά κ τν σν...". ν τήν Κυριακή τν Βαΐων ντίκρυσε μία λευκή περιστερά νά περίπταται πάνω πό τήν γία Τράπεζα.
Δέν ζησε πολλά χρόνια στό γιον ρος καί γρήγορα τόν πισκέφθηκε Θεός μέ τήν ράβδο τς σωματικς δοκιμασίας. χι βέβαια γιά νά τόν τιμωρήση, λλά μέ τήν πομονή του νά στολίση τόν στέφανο τς δόξης του μέ περισσότερα πνευματικά νθη. Το στειλε Θεός τήν δυνηρή καί γιάτρευτη ρρώστεια, πού λέγεται "σκλήρυνσι κατά πλάκας".
ν μέχρι τά 45 χρόνια του τρεχε παντο, περπατοσε που θελε, μιλοσε εκρινς, φερνε "βόλτα" λες τίς μικροδουλειές πού το νέθεταν ο λλοι Πατέρες, ξαφνικά ερέθηκε νά στηρίζεται σ᾿ να μπαστονι. ψηφοσε τούς πόνους, πού το προκαλοσε ρρώστεια, ποία, σο περνοσε καιρός, χειροτέρευε. Στενοχωριόταν τώρα καί νίοτε κλαιγε, διότι τά πόδια του δέν το καναν πακοή.
Στηριζόμενος στό μπαστονι του  προσπαθοσε νά νταποκριθ σ᾿ λες τίς πακοές του, λλά πεφτε κάτω συχνά καί τραυματιζόταν. Εχε πέσει πάνω πό 40 φορές.  τσι, χωρίς τήν θέλησί του, γονάτισε. Κατέβηκε στό νοσοκομεο τς Μονς. Τόν πηρέτησε μέ ατοθυσία νας δελφός καί μετ᾿ ατόν τερος.
Στό διάστημα τς πωδύνου σθενείας του, ποία τόν καθήλωσε στό κρεβάτι περί τούς 8 μνες, δέν παυε νά συνομιλ μέ τά πλέον ξιολάτρευτα φιλικά του Πρόσωπα: Μέ τό Παιδάκι Χριστό, τήν δελφούλα ναστασία, τόν Παππο Νικόλαο, τόν μεγάλαθλον τς Θεσσαλονίκης πρόμαχον Δημήτριον, τόν κλόνητον στλον τς ληθείας Χριστο Χαράλαμπον καί τόσους λλους γίους, πού θερμά τούς γκάλιαζε καί εσεβς τούς προσκυνοσε.
Προεγνώρισε τόν θάνατό του. Γι᾿ ατό καί ρχισε νά μοιράζη στούς λλους δελφούς τά πράγματά του. Τήν τελευταία μέρα δωσε καί σα μικρά μεγάλα κομποσχοίνια κρατοσε κοντά του. Τόν ρωτοσαν ο Πατέρες:
-Πο θά πς, πάτερ Δημήτριε;
-Θά φύγω, θά φύγω.
-Γιά πο;
-δειχνε τόν ορανό μέ τό χέρι του κι λεγε: κε, κε.
-Θά πμε στόν παράδεσιο, πάτερ Δημήτριε;
-Μόνον ατά φοβομαι. Κι δειχνε μέ τό χέρι του μία εκόνα στόν τοχο, πού παρίστανε τά τελωνικά δαιμόνια νά λέγχουν τίς Ψυχές κατά τήν νοδό τους στήν Πύλη τ᾿ ορανο.
Τό τελευταο πρωϊνό κοινώνησε τν χράντων Μυστηρίων. φαγε κανονικά καί τό βραδάκι ξάπλωσε κρατντας μέ τό δεξί του χέρι καί τό κομποσχοίνι του, τό ποο κρεμόταν ψηλά πό να καρέλι γιά νά λέγη εχερς τήν εχή το ησο.
Πρίν ρχίση πρωϊνή κολουθία ψυχή το πατρός Δημητρίου εχε κιόλας πετάξει στούς ορανούς.
μορφή του το γαλήνια καί φωτεινή. Τά μέλη το σώματός του εκαμπτα καί ζεστά, πως συμβαίνει σ᾿ λους τούς γιορετες μοναχούς. Τίποτε δέν πρόδιδε τό μυστήριο το θανάτου, διότι θάνατος σάν γεγονός εχε ξουδετερωθ πό τήν ναστάσιμη ζωή το μακαριστο μον. Δημητρίου, ξίου λάτρη τς Παναγίας Τριάδος καί τώρα θριαμβευτο τς αωνίου μακαριότητος.
Κτύπησε καμπάνα γιά ν᾿ ναγγείλη τήν ποβίωσι νός θλητο τς εσεβείας καί χι γιά νά προκαλέση μοιρολόγια καί πανικό στήν ζωή τν Πατέρων. ψάλη νεκρώσιμος κολουθία, δόθηκε τελευταος σπασμός τς ν Χριστ γάπης καί φιλαδελφίας, κούσθηκε πικήδειος λόγος το Γέροντός μας, χωρίς λύπες, δάκρυα καί στεναγμούς...λα τελέσθηκαν μέσα σέ τμόσφαιρα χαρς καί γαλλιάσεως, διότι νας δελφός, νικητής πλέον το θανάτου γίνεται σήμερα μέτοχος τς ορανίου δόξης καί πρέσβυς μν πρός Κύριον.
Εχαριστομεν τόν Κύριό μας, διότι μς χάρισε τόν π. Δημήτριο, ποος πρξε τότε, τό 1976,  γιά μς τούς 6-7 δοκίμους  δελφούς γερτήριον σάλπισμα μετανοίας καί πόδειγμα ναρέτου, ταπεινο καί πάκουου μοναχο. Μς οκοδόμησε πνευματικά καί μς στερέωσε στήν Μονή μας μέ τήν λπίδα νά φέρουμε κι μες καρπούς ες τριάκοντα, ξήκοντα καί κατόν.
Εθε νχουμε τήν εχή του λοι μας καί ζητομε πάντοτε τίς γιες εχές του νά πρεσβεύη πρός Κύριον γιά τήν πνευματική μας πρόοδο καί τήν σωτηρία μας.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου