 |
Επτάφωτος λυχνία («λεμονιά»)
στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου
(15ος - 19ος αἰώνας)
(Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου.
Περιηγητών αναμνήσεις (15ος - 19ος αιώνας),
Άγιον Όρος 2003,
168)
|
 |
Κιβώριο Αγίας Τράπεζας Καθολικού
Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου
|
 |
Ξυλόγλυπτη εικόνα με τη Σταύρωση
(βρίσκεται στις Η.Π.Α.)
(Ιερομόναχος Μάξιμος Καυσοκαλυβίτης,
Ασκητικές μορφές
και διηγήσεις από τον Άθω,
Άγιον Όρος 2000,
194)
|
Λιάκος Δημήτριος,
Η τέχνη στον
Άθω: μαρμαρογλυπτική, ξυλογλυπτική, μεταλλοτεχνία, κεντητική
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!! Το ξυλογλυπτον με την Σταυρωσιν τεθησαυρισθαι εν τη Ι.Μ.Μ.Λαυρας.Το εργον με θεμα την Δευτεραν Παρουσιαν,του αειμνηστου π.Μαξιμου,ευρισκεται εις τας Η.Π.Α εις ιδιωτικην συλλογην.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ !!! Το εικονιζόμενο έργο ,φέρων την ονομασίαν " ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ " είναι του αειμνήστου π.Αρσενίου,όπως αναφέρεται σε πιο πρόσφατη ανάρτηση της ιστοσελίδας και το αναφέρει σε βιβλίο του ο π. Μάξιμος ,ο οποίος έχει συγγράψει το ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΘΩ το 2001. Ο π.Μάξιμος τώρα εγκαταβιεί στο Ι.Κ. του Αγ. Αντωνίου, άνωθεν των Καυσοκαλυβίων μετά της συνοδείας του και το εργόχειρό του είναι η αγιογραφία.ταπεινά ευχαριστώ.
ΔιαγραφήEχετε δικαιον του π.Αρσενιου ειναι το"Τετελεσται" και "Η Δευτερα Παρουσια".Το πρωτον εξ'αυτων εκτιθεται εις την Μεγιστην Λαυραν.
ΔιαγραφήΑπίστευτο έργο τέχνης. Μέγιστος ξυλογλύπτης ο π. Μάξιμος. Η βυζαντινή τέχνη σε όλοκληρο το μεγαλείο της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Φιλοθείτης
Δεν είναι βυζαντινή τέχνη. Είναι μεταβυζαντινή. Τα έργα αυτά έγιναν πριν 100 - 120 χρόνια.
ΔιαγραφήΔεν έχουν, δηλαδή, αρχαιολογική αξία αλλά καλλιτεχνική. Πρόκειται για θησαυρούς του Αγίου Όρους.
Εξαίρετης τέχνης είναι και ο Ευαγγελισμός του μοναχού Νικόδημου από την Σκήτη Καυσοκαλυβίων. Επίσης το "Ρόδον το Αμάραντον"(1896) του ιδίου. Ειδικά στην πρώτη παράσταση όσοι είχαν την τύχη να ερευνήσουν διαπιστώνουν ότι το στέλεχος του κρίνου αποτελείται από 1-3 ίνες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλ. 1) Γ. Σμυρνάκης:Το Άγιον Όρος ,Καρυές (1988), σ. 255.
2) Σ. Χαριτόπουλος: Άγιον Όρος, Οι Άγιοι τόποι της Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη (1955), σ. 158