Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

5791 - Νέος Χρόνος και αγιορείτικος χρόνος


Νέος χρόνος ρχισε δη νά μετράει γιά τήν νθρωπότητα, καί ο προσδοκίες λων μας γιά τό καλύτερο εναι μεγάλες.
κκλησία μέσα στή διαχρονική πορεία της διαμορφώνει τήν εκόνα τς μνήμης καί τή συνολική ντίληψη τς στορίας το κόσμου. Τά μοναστήρια κυρίως διασώζουν τά μνημεα τς μνήμης καί τά ναπαράγουν. ς χαρακτηριστικό παράδειγμα φέρνουμε τούς χειρόγραφους κώδικες, πού στή συνέχεια ντιγράφονται καί πάλι ντιγράφονται...
 Στό γιον ρος χρόνος καί τά ποτυπώματά του, στορική μνήμη, χει καταγραφε μέσα πό τίς πολυάριθμες πιγραφές, χαράγματα, χρονογραφίες, νθυμήσεις σέ χειρόγραφα καί παλαιά ντυπα, σέ κειμήλια, σέ φορητές εκόνες καί τοιχογραφίες.
Κάθε τόπος σκησης στό γιον ρος εναι νας κόσμος ξω πό τόν κόσμο.

Ο γιορετες πατέρες ζον κυρίως μέσα στό χρόνο τς θείας λατρείας καί τς στορίας το μοναστικο σκηνώματος στό ποο ζον· χουν διαίτερα ντονη τή συνείδηση τς συνέχειάς της. Ο νυχθήμερες κολουθίες, ο λονύκτιες γρυπνίες, ο πανηγύρεις, ο μέ διαίτερο τρόπο ορταζόμενες γιορτές το Δωδεκαημέρου καί κυρίως το Πάσχα, μεταμορφώνουν τήν καθημερινότητα, κορυφώνουν μέ ντάσεις τή βίωσή της, λλάζουν τήν ποιότητα το χρόνου. νατρέπεται χρόνος καί ντί νά μς δηγήσει πρός τόν θάνατο, πηγαίνει ντίστροφα πρός τήν ζωή, πρός Ατόν πού εναι «τό φς το κόσμου» καί ποος επε « κολουθών μοι ξει τό φς τς ζως». Γι᾿ ατό δέν μετρομε πλέον τίς μέρες πό τό πρωΐ ς τό βράδυ, λλά ρχίζει λειτουργική μέρα πό τόν σπερινό, πό τό σκότος μς δηγε πρός τό φς, μέσα στό φς το Χριστο.
Γράφει νας ξένος στοχαστής σέ ργο του μέ τίτλο «Τά σύνορα το Παραδείσου. Σπουδή στό μοναχισμό»:
Σέ κάθε πισκέπτη πού μπαίνει γιά πρώτη φορά σ᾿ να μοναστήρι, χρόνος δίνει τήν ντύπωση τι στέκει κίνητος. ν κάποιος μείνει κε μιά βδομάδα να μήνα, το πιβάλλεται διαφορετική κλίμακα καί σχμα χρόνου, στά ποα, στήν ρχή, νθίσταται σάν νά ταν σέ δεσμά. ταν ατή νέα κλίμακα χρόνου γίνει ποδεκτή, διαποτίζει τά κόκκαλα καί διεισδύει στό μυαλό. Δέν χει καμμιά σχέση μέ θάνατο αωνιότητα λλά συνεπάγεται ναν γαλήνιο, βίαστο, πόλυτα πιβαλλόμενο ρυθμό. Ατή τόσο διατάρακτη σο καί ρυθμική ασθηση το χρόνου εναι μέγιστη διαφορά μεταξύ τς μοναχικς ζως καί κάθε λλης. Πέρα πό τόν ρυθμό τν μερν, βαθύτερα βρίσκεται ρυθμός τν ποχν καί τν ορτν. Τόν βασικό ρυθμό δίνει θεία λειτουργία, κυρίως ταν ατή γίνεται κατά τίς νυκτερινές καί τίς πρτες πρωϊνές ρες.
Από το βιβλίο του μοναχού Παταπίου Καυσοκαλυβίτου: 
 Άγιον Όρος: Μυσταγωγία στο άγιο Δωδεκαήμερο 
Δεύτερη έκδοση. Άγιον Ὄρος 2011. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου