1757 - Ένας γάιδαρος σοφός, αγιονορείτης!

Από πάνω ο γερο-Άθωνας απόψε ντύθηκε αρχιμανδρίτης.

Φόρεσε ούλα τα νέφια του, κατάμαυρα επανωκαλύμαυχα...

Οι ανατολές των φεγγαριών, κόκκινες Σαλώμες...

Σηκώνεται άνεμος νυχτερινός, μαίνονται τα στοιχειά.

Κρίμα ... κι ήταν τόσο γλυκά το δειλινό!

Τέτοιες ώρες βουίζει η μόνωση των Αιώνων...

Τι βαράθρωση της λεπτής σκέψης!

Στα πόδια μας σπάζουν τ' άγρια κύματα.

Ζωντανεύουν οι πειρατές οι ποντογύριστοι, οι θαλασσοπνιγμένοι...

Στα νερά τούτα δεν "πιάνει" άγκυρα. Ίλιγγος! Τι σκοτεινή και τι βαθιά...

Εδώ, στα υψώματα της ερημιάς, είδα ψες όνειρο να φιλάω στο στόμα την παιδική μου φίλη!

Τότες δεν φιληθήκαμε.

Και την εφίλησα εδώ, μ' όλη την έννοια την υγρή του ερωτικού φιλιού, μια νύχτα τ' Άγιου Όρους!

Το γιόμα, ο αρχοντάρης βάλθηκε να τον κεράσει κανάτες το κρασί με τη μυριστική τη δάφνη ευωδιασμένο.

"Ευλογημένο να 'ναι!". Και πίνει τη μια κανάτα.

"Και δεν πίνεις αδελφέ μου και τη δεύτερη, κρασί είναι, θα σε στηρίξει! Πώς να μην πιεις στην υγειά και μένανε;". Την πίνει κι αυτή...

Κι ακλούθησαν κι άλλες κανάτες, πολλές, στην υγειά του ηγουμένου, του αρχοντάρη, του βηματάρη, του καμπανάρη, του κονακτζή, του προσμονάρη...

Κι ήρθε και στρουβουλίστηκε η κεφαλή του!

Ξυπνάει την αυγή πεισματωμένος με την ακράτεια του εαυτού του!

Συναντάει στο λιβαδάκι ένα γαϊδούρι.

Του δίνει έναν κουβά νερό!

"Πιες τον γάιδαρέ μου, αδελφέ μου, στην υγειά του πορτάρη!". Πίνει ο γάιδαρος τον κουβά.

Τότες του δίνει και δεύτερο, στην υγειά του σερδάρη.

Και δεν τον πίνει ο γάιδαρος τον δεύτερο κουβά, μήτε που γύρισε να τον κοιτάξει!

Κι έτσι εφάνη ο γάιδαρος σοφότερος εκείνου που παινευόταν για τις θεολογικές του γνώσεις...