ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ Κ. ΚΑΝΑΡΗ
Δικαιωματικά
βέβαια κατείχε ο Κανάρης τα εύσημά του και τη δόξα του για το κάψιμο της
τουρκικής ναυαρχίδος, ώφειλε όμως να γνωρίζει ότι στα μπουρλότα και στα
πυρπολικά δεν ήταν ο «πρώτος». Τον πρόλαβαν και προηγήθηκαν οι καπεταναίοι των
αγιορειτικών νερών, που πήραν τα καΐκια των Μονών, τα μετέτρεψαν σε πυρπολικά
και, πλησιάσαντες αθόρυβα, τα κόλλησαν στη βασιλική «Καπετάσια» και σε άλλα
βρίκια του στόλου που ναυλοχούσε στον κόλπο της Αμμουλιανής και τα λαμπάδιασαν
για καλά μαζί με τα πληρώματά τους, από τα οποία ελάχιστοι σώθηκαν και
περιθάλφθηκαν για ευνόητους λόγους πάλι από τις Μονές. «...12 φελουκατζίδες εκ
των βασιλικών καραβίων..., 30 ετέρους φελουκατζίδες εκ των βασιλικών καραβίων..., των καραβοκαέντων γεμιτζίδων (ναυτών) δια 22 ημέρας».
Τα
πάνδεινα υπέμεινε τότε (1810) το Όρος, αφού ενοχοποιήθηκε από την Υψηλή Πύλη,
και για δύο χρόνια σε βάρος του ετρέφοντο 500 εργάτες και 250 επιστατούντες
τούρκοι ναυτικοί, που έκαναν προσπάθειες να ανασύρουν από το βυθό τα κανόνια
των πλοίων, για να μη περιέλθουν στα χέρια των ελλήνων.
«Ποίοι ακριβώς ήσαν οι πρόδρομοι αυτοί του Κανάρη και του Βότση,
το παράδειγμα των οποίων εφώτισε το έργον της επαναστάσεως, μοι είναι άγνωστον.
Κατά την επανάστασιν ευρέθησαν οι συνεχισταί, οίτινες επυρπόλησαν δύο εισέτι
πλοία εις τον αυτόν κόλπον του Αγίου Όρους, εν εις τα Καρτάλια της Σιθωνίας και
εν (την ακτοφυλακίδα φρεγάταν) εις τον λιμενίσκον της Ι.Μ. Ξηροποτάμου παρά την
Δάφνην. Επομένως το Τουρκικόν Ναυτικόν εστερήθη πέντε πλοίων κατά τας παραμονάς
της επαναστάσεως» (Κωδ. Δ΄ Ι.Κ.., φ. 169α και Αλ. Λαυριώτου, μν.
Έργ., σελ. 60-61).
ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΔΡΑΣΕΙΣ
...
Ως πολύ άτυχο χαρακτήριζαν οι Γεροντάδες τον πατέρα Χαρίτωνα από το Καρακαλληνό
κελλί Άγιος Νικόλαος, ο οποίος, σ' ένα από τα πολλά δρομολόγια διακινήσεως και
διανομής όπλων με τη βάρκα του, δεν μπόρεσε ν' αποφύγει, κατά την τελευταία
στιγμή, το πήδημα μέσα σ' αυτήν δύο ενόπλων τούρκων, για να τους μεταφέρει,
ήθελε δεν ήθελε, στον αρσανά της Λαύρας. Απρόοπτο του ήλθε. Δεν είχε καλοκρύψει
το «φορτίο» και βρέθηκε σε δεινότητα θέσεως, όταν είδε πως οι τούρκοι κόλλησαν
τα μάτια τους στον οπλισμό, και επομένως κατάλαβαν τι είδους «θελήματα» και
μεταφορές έκανε κάθε τόσο...
Δεν
ήταν μόνο η σκέψη του τι περίμενε τον ίδιο. Τον έκανε αλλόφρονα η αποκάλυψη
πολλών μυστικών του αγώνος. Και ο ευλογημένος, αφού «το έλεγαν» βέβαια τα
κότσια του, έδωκε μια σπρωξιά στον ένα, που άρχισε αμέσως να αμολάει
μπουρμπουλήθρες από τα βαθιά νερά. Ο άλλος πάλι δεν πρόλαβε ν' αντιδράσει,
γιατί του άνοιξε το κεφάλι με το τσεκούρι, που είχε πάντοτε στη βάρκα.
Μετάνοιωσε
βέβαια και έκλαψε πολύ για τον πνιγμό και τον φόνο. Ιδιαίτερα αυστηρός δείχτηκε
και ο πνευματικός του κατά την εξομολόγηση...
Τα στοιχεία είναι από το βιβλίο
του Επισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου