α) «Oύτος ο εν αγίοις πατήρ Παύλος ο ονομασθείς απλούς, ήτο μεν γεωργός και αγροίκος καθ’ υπερβολήν, άκακος δε και άπλαστος κατά την γνώμην, ως άλλος ουδείς. Eίχε δε και γυναίκα κακότροπον και μοιχαλίδα, η οποία μοιχευομένη εις πολύν καιρόν, εκρύπτετο από τον Όσιον». Έτσι αρχίζει ο Όσιος Νικόδημος Αγιορείτης το Συναξάρι του Οσίου Παύλου του Απλού, που η Εκκλησία τιμά στις 7 Μαρτίου.
β) Σε αυτό αναφέρεται ότι ο Παύλος μια μέρα, επιστρέφοντας όχι τη συνηθισμένη ώρα από τους αγρούς, βρήκε τη σύζυγό του να μοιχεύει. Τότε γέλασε και με σεμνότητα είπε: Καλά καλά δεν πειράζει, δεν τη δέχομαι πια. Και
απευθυνόμενος στον μοιχό, του λέει: Κράτησέ την μαζί με τα παιδιά μας, εγώ θα αναχωρήσω στην έρημο και θα γίνω καλόγηρος. Έτσι έφθασε στο κελί του Μεγάλου Αντωνίου και ζήτησε να μονάσει.
γ) Όμως, ο καθηγητής της ερήμου τον αποθάρρυνε, λέγοντάς του ότι είναι γέρος και δεν μπορεί να αντέξει την αυστηρή μοναχική άσκηση. Του σύστησε να μεταβεί σε κάποιο κοινόβιο, όπου οι αδελφοί θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Μετά από αυτά, ο Μέγας Αντώνιος δεν έδωσε σημεία ζωής για τρεις μέρες. Ο Παύλος όμως δεν έφυγε, αλλά περίμενε εκεί νηστικός. Βλέποντας ο Αντώνιος την απλότητα και την υπομονή του, άρχισε να τον δοκιμάζει.
δ) Στην αρχή του έδωσε βρεγμένα φύλλα φοινικιάς και του ζήτησε να πλέξει σχοινί. Κατά την ένατη ώρα της ημέρας, κι ενώ ο Παύλος είχε παιδευτεί πολύ, ο Όσιος Αντώνιος προσποιήθηκε ότι το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανοποιητικό. Γι’ αυτό τον πρόσταξε να ξεπλέξει το εργόχειρο και να το κάνει καλύτερο. Εκείνος χωρίς την παραμικρή ενόχληση άρχισε ξανά να πλέκει.
ε) Όταν βράδιασε, έπειτα από ασιτία τεσσάρων ημερών, ο Παύλος ακολούθησε αυστηρά την άσκηση του Αγίου Αντωνίου, τρώγοντας λίγο άρτο και συμμετέχοντας πρόθυμα στον κανόνα της προσευχής. Μετά την επιτυχή δοκιμασία και την απόλυτη υπακοή του Παύλου στους κανόνες του μο-να-χικού βίου, ο αβάς Αντώνιος τον δέχθηκε ως συνασκητή του. Ζώντας με ησυχία, άσκηση και προσευχή, ο Παύλος αξιώθηκε να διώκει τους δαίμονες. Χαρακτηρίσθηκε από τους πατέρες της Σκήτης απλός, αλλά κοντά στην απλότητα καλλιεργούσε κι όλες τις άλλες αρετές.
στ) Συχνά στις μέρες μας παρατηρείται μονομερής τονισμός και αυτονόμηση ορισμένων αρετών και παραμελούνται άλλες. Το φαινόμενο αυτό έχει προσφυώς αποκληθεί «ηθική αίρεση». Χριστιανικές αρετές δεν είναι μόνο η ταπεινοφροσύνη, η ανεξικακία, η επιείκεια και η πραότητα αλλά και η αποφασιστικότητα, η παρρησία, η ανδρεία και ο έλεγχος (Γ. Μαντζαρίδης). Η απλότητα, που φαίνεται να είναι λησμονημένη αρετή, απαντά συχνότατα στη ζωή και τις συγγραφές του Γέροντος Παϊσίου.
ζ) Δίδασκε ο χαρισματικός Αγιορείτης: «Το πρώτο παιδί της ταπεινώσεως είναι ή απλότητα. Και όταν υπάρχη στον άνθρωπο απλότητα, υπάρχει και αγάπη, θυσία, καλοσύνη, φιλότιμο, ευλάβεια. Ο απλός άνθρωπος έχει καθαρότητα ψυχής και μια απερίεργη εμπιστοσύνη στον Θεό. Η απλότητα ήταν η κατάσταση του Αδάμ προ της πτώσεως, που τα έβλεπε όλα αγνά και καθαρά, γιατί ήταν ντυμένος με τη Χάρη του Θεού».
η) Άλλη φορά ο π. Παΐσιος ρωτήθηκε: «-Μπορεί, Γέροντα, ένας άνθρωπος να είναι πραγματικά απλός και όμως η συμπεριφορά του να πειράζη τους άλλους;». Τότε απάντησε: «-Αν κάποιος λέη ή κάνη κάτι με πραγματική απλότητα, και παρεξηγήσιμο να είναι, δεν παρεξηγείται ο άλλος, γιατί ο απλός έχει Χάρη Θεού και δεν προκαλεί. Ενώ κάποιος που δεν έχει απλότητα και σου μιλάει με ευγένεια κοσμική, σου σπάζει τα κόκαλα»!
π. Βασίλειος Καλλιακμάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου