Ο κατά κόσμον Αντώνιος Μανιδάκης του Εμμανουήλ και της Ολυμπίας γεννήθηκε στο χωριό Μιαμού Ηρακλείου Κρήτης το 1957. Προσήλθε στην Καλύβη της Γεννήσεως της Θεοτόκου της Καψάλας το 1989. Στον κόσμο εργαζόταν ως αξιωματικός της αεροπορίας. Εκάρη μοναχός μεγαλόσχημος το 1991 από τον Γέροντα Μελέτιο. Το 1994 προσήλθε να μονάσει στη μονή Παντοκράτορος.
Επρόκειτο για άνθρωπο ησυχαστικής φύσεως, ευγενή, λιγομίλητο, σοβαρό, πρόθυμο, υπάκουο και ολιγαρκή. Ποτέ δεν ζήτησε το παραμικρό και δεν εκδήλωσε κάποιο θέλημά του. Ο Γέροντάς του Μελέτιος διηγήθηκε πως όταν
κάποια φορά επέστρεψε στην Καλύβη τους, ο π. Αβιμέλεχ του είπε με χαρά: «Γέροντα, εύρηκα, εύρηκα». «Τί βρήκες βρε Αβιμέλεχ, μήπως κανένα Κελλί για να πας;». «Όχι, Γέροντα, εύρηκα τον τόπο της καρδίας μου». Κατόπιν τούτου επί πέντε ημέρες έμεινε άγρυπνος, μή δυνάμενος να κοιμηθεί από τη χαρά που είχε… |
Ο μοναχός Αβιμέλεχ (δεξιά) με τον Γέροντά του Μελέτιο
|
Ήταν μεγάλος βιαστής. Όσο ήταν στην Καλύβη, για να νικήσει τον ύπνο κρεμόταν από αλυσίδες. Ήταν από τις λίγες περιπτώσεις που από την κελλιώτικη ζωή ακολούθησε τη μοναστηριακή. Την τελευταία ημέρα της ζωής του πήγε στον Γέροντά του στην Καψάλα και του είπε: «Γέροντα, αναπαύθηκα στο μοναστήρι, θα ήθελα να πεθάνω εκεί». Την επομένη ημέρα ανεπαύθη ξαφνικά από πνευμονικό οίδημα. Ανεπαύθη στις 4.3.1997. Λίγο μετά τη θεία Λειτουργία, κατά την οποία μετάλαβε των αχράντων Μυστηρίων. Κατά τη Σοφία Σολομώντος «Τελειωθείς εν ολίγω επλήρωσεν χρόνους μακρούς».
Τον κοσμούσε η απλότητα και η ταπεινοφροσύνη. Τον θυμάμαι για την καλοσύνη του, την κατάνυξή του, την ευγένεια και την πνευματική αρχοντιά του.
Πηγές – Βιβλιογραφία
Αντωνίου Στιβακτάκη, Κρήτες Αγιορείτες Μοναχοί, Ιεράπετρα 2007, σ. 107.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος, τόμος Γ΄ 1984 – 2000, σελ.1427-1428, εκδόσεις «Μυγδονία»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου