Κυριακή 28 Ιουλίου 2019

12331 - Στην Ιερά Καλύβη του Αγίου Ακακίου στα Καυσοκαλύβια εορτάσθηκε η Μνήμη του Αγιορείτη Οσιομάρτυρα Νικοδήμου (†1722)

Μέ τίς πρέπουσες λειτουργικές τιμές ορτάστηκε καί φέτος στήν ερά καλύβη γίου κακίου τς Σκήτης Καυσοκαλυβίων μνήμη το γίου νέου σιομάρτυρος Νικοδήμου πού μαρτύρησε στό λβασάν τς λβανίας στίς 11 /24 ουλίου 1722.
τσι, στόν τόπο τς σκήσεως το Γέροντα καί λείπτη το γίου Νικοδήμου, σίου κακίου το Καυσοκαλυβίτου, που γιος νεομάρτυς λαβε τή ράβδο καί τήν εχή το σίου κακίου γιά τό Μαρτύριο, τελέστηκε πανηγυρική Θεία Λειτουργία ν ψάλη καί Παρακλητικός Κανόνας πρός τόν γιο Νικόδημο, παρουσί πολλν ελαβν προσκυνητν.
Μετά τό πέρας τς κολουθίας τελέστηκε Μνημόσυνο στή μνήμη το προσφάτως σιακς κοιμηθέντος ρχιμανδρίτου Νεκταρίου Μαρμαρινο ( 21 ουλίου 2019), δρυτο τς ερς Μονς σίου Παταπίου Κορινθίας, ποος πρξε πί σειρά τν Πνευματικός το Γέροντος τς Καλύβης γίου κακίου, Παταπίου μοναχο.



  Βίος το ­σι­ο­μάρ­τυρος Νι­κοδήμου το ν λβασάν
       Ὁ ­γιος νέος ­σι­ο­μάρ­τυς Νι­κό­δη­μος κα­τα­γό­ταν πό τό Βυθ­κού­κιον τς Κο­ρυτ­σς τς Βο­ρείου ­πεί­ρου. Ο ε­σε­βες γο­νες του ­ταν ρά­πτες καί με­τα­κό­μι­σαν γιά τίς ­νάγ­κες τς ρ­γα­σίας τους στά Βε­λέ­γραδα. Τό βα­πτι­στικό του ­νομα ­ταν Δέ­δες ( Δά­δας). ρ­γό­τερα νυμ­φεύ­θηκε καί ­πέ­κτησε παι­διά. Πα­γι­δευ­ό­με­νος ­μως πό τόν πο­νηρό, ρ­νή­θηκε τήν πί­στη του στό Χρι­στό καί τόσο πολύ με­τα­στρά­φηκε πό τήν ε­σέ­βεια ­στε τούρ­κεψε, ­σκν­τας με­γάλη βία, τόσο στή γυ­νακα του σο καί στά παι­διά του. ­μως να π’ ατά, ­φο τό π­ραν κά­ποιοι Χρι­στι­α­νοί, τό φυ­γά­δευ­σαν στό ­γιον ­ρος, προ­κει­μέ­νου νά γλυ­τώ­σει τόν ­ξισ­λα­μι­σμό. Α­τός τότε, μό­λις τό ­μαθε, ­να­χώ­ρησε γιά τό ­ρος, γιά νά φέ­ρει πίσω τό παιδί του, ­χον­τας μά­λι­στα κακό σκοπό νά προ­ξε­νή­σει με­γάλη ζη­μιά σ’ ­ποιο μο­να­στήρι θά τό ­βρι­σκε. ­μως Κύ­ριος πού προ­νοε γιά τήν σω­τη­ρία ­λων τν ν­θρώ­πων, ο­κο­νό­μησε σ’ α­τόν νά με­τα­πει­στε μέ τίς πα­ραι­νέ­σεις τν ­νά­ρε­των ν­δρν, τούς ­ποί­ους συ­νάν­τησε, καί μά­λι­στα,νά ­πο­φα­σί­σει νά γί­νει ­διος μο­να­χός.
   κουρά του ­γινε στήν Κα­λύβη τς ­να­λή­ψεως το Χρι­στο τς Σκή­της ­γίας ν­νης, πό τό Γέ­ροντα α­τς Φι­λό­θεο, πού το ­δωσε τό ­νομα Νι­κό­δη­μος. Τόση δέ ­ταν με­τά­νοιά του, ­στε πέ­ρασε τρία χρό­νια μέ ­πέρ­με­τρη νη­στεία καί κα­κο­πά­θεια, πα­ρα­κα­λν­τας τό Θεό νά το συγ­χω­ρέ­σει τό βαρύ ­μάρ­τημα τς ρ­νή­σεως. Το ­ναψε δέ πό­θος το μαρ­τυ­ρίου καί τς κα­λς ­μο­λο­γίας.
  ­κού­γον­τας τότε γιά τόν ­σιο ­κά­κιο τόν Καυ­σο­κα­λυ­βίτη, λθε στά Καυ­σο­κα­λύ­βια γιά νά πά­ρει τήν εχή του καί νά τόν συμ­βου­λευ­τε τί πρέ­πει νά κά­νει.
  Ο θεες μ­πει­ρίες πού ε­χαν καί ο δύο ν­δρες κατά τή συ­νάν­τησή τους ­ταν ­ξι­ο­θαύ­μα­στες καί κα­θο­ρι­στι­κές γιά τήν ­πό­λοιπη ζωή το με­τέ­πειτα ­σι­ο­μάρ­τυ­ρος. Μό­λις ­φθασε στήν Κα­λύβη το ­σίου ­κα­κίου, μέ τό πού ν­τί­κρισε τόν ­σιο, ­πεσε στά πό­δια του, κλαί­γον­τας καί θρη­νν­τας πολλή ρα. ­πειτα, ­φο ­σιος τόν ­πι­ασε πό τό χέρι καί τόν κά­λεσε μέ τό ­νομά του, χω­ρίς νά τό γνω­ρί­ζει πό πρίν, τόν ­να­σή­κωσε καί μέ τήν πα­τρική του ­γάπη τόν πα­ρη­γό­ρησε πολύ γιά τήν σω­τη­ρία του. ­πειτα, ­φο τόν ­φησε ­κε, ­σιος ­κά­κιος ­πο­σύρ­θηκε γιά λίγο καί ρ­χισε νά προ­σεύ­χε­ται νο­ερά.
  ­σοι δέ πα­ρευ­ρί­σκον­ταν ­κε, ­λε­γαν τι ε­δαν να φς σάν ­στρο, πού κα­τέ­βηκε στόν Γέ­ροντα, καί ­μέ­σως τό πρό­σωπό του λ­λαμψε σάν τόν ­λιο. ­πειτα ­πέ­στρεψε, καί ­φο πγε στόν Νι­κό­δημο, το επε κά­ποιο λόγο μυ­στικό. Καί μέ τό λόγο, ­μέ­σως, μέν λάμψη χά­θηκε πό τόν ­σιο, δέ θεία Χάρη κέν­τησε τόν ­σι­ο­μάρ­τυρα. Καί κα­τά­νυξη τόν κτύ­πησε στήν καρ­διά του τόσο, ­στε ­κραξε μέ με­γάλη φωνή καί, ­φο ­τρεξε κάτω στό Σπή­λαιο, ­κλαψε μέ ­δυρμό καί κο­πετό με­γάλο γιά πολλή ρα. Τέ­λος, ­σιος ­κά­κιος, ­φο τόν συμ­βού­λευσε καί τόν ­νί­σχυσε μέ τίς ε­χές του, τόν ε­λό­γησε γιά τό μαρ­τύ­ριο, δί­νον­τάς του συμ­βο­λικά καί μία ρά­βδο γιά βο­ή­θεια, λέ­γον­τας:
- Μ’ ατό τό ρα­βδί βά­δισε καί στά­σου μπρο­στά στόν πασ· καί μέ τή δύ­ναμη το Χρι­στο, θά τε­λει­ώ­σεις καλά τό μαρ­τύ­ριο.
 Τότε Νι­κό­δη­μος ­πο­κρί­θηκε λέ­γον­τας:
- Κύ­ριός μας ­η­σος Χρι­στός, μέ τίς ε­χές σου, ­γιε Πά­τερ, νά μέ ­λε­ή­σει καί νά μέ ­ξι­ώ­σει νά Τόν ­μο­λο­γήσω καλά. Ε­ναι ­λή­θεια ­μως τι φο­β­μαι τό δι­ά­βολο.
   δέ ­σιος ­κά­κιος το λέ­γει:
- Τόν Θεό νά φο­β­σαι κι χι τό δι­ά­βολο, πού ε­ναι ­δύ­να­τος καί δέν ­χει καμ­μία ­ξου­σία πάνω μας πό μό­νος του. χε λοι­πόν λο σου τό θάρ­ρος στόν Χρι­στό, γι­ατί Α­τός θά σέ δυ­να­μώ­σει καί τό δαί­μονα νά νι­κή­σεις καί γι’ Α­τόν νά μαρ­τυ­ρή­σεις.
  Ατά ­φο ­κουσε Νι­κό­δη­μος, ξε­σπν­τας σέ χαρά καί δά­κρυα συ­νάμα, ­πεσε καί ­σπά­στηκε τά πό­δια το ­σίου. Καί τσι, ­φο πρε πό τά ­για χέ­ρια του τό ρα­βδί μαζί μέ τήν εχή του, ­να­χώ­ρησε πό τά Καυ­σο­κα­λύ­βια χα­ρού­με­νος.
  Πρίν ­μως ­να­χω­ρή­σει πό τό ­γιον ­ρος, πα­ρου­σι­ά­στηκε στόν Νι­κό­δημο ­διος Χρι­στός, πού τόν ν­δυ­νά­μωσε δεί­χον­τάς του ­φθαλ­μο­φα­νς λα τά μαρ­τύ­ρια πού ­μελλε νά πά­θει γιά τό ­γιο ­νομά Του.
  Φθά­νον­τας λοι­πόν στό λ­βα­σάν τς λ­βα­νίας, τόν ­να­γνώ­ρι­σαν ο ­κε ­γα­ρη­νοί, πού τόν ρ­πα­ξαν καί τόν πα­ρέ­στη­σαν στόν πασ. Α­τός, ­φο τόν ­ξέ­τασε καί εδε πώς ­ταν ­κλό­νη­τος στήν πί­στη του, πρό­σταξε καί τόν γκρέ­μι­σαν κάτω πό τό πα­λάτι του, πού ­ταν πολύ ψηλό. ­γιος ­μως ­μεινε ­βλα­βής καί ­τρεξε πάλι πάνω στόν πασ. Τότε ­κε­νος, βλέ­πον­τάς τον σο καί ­βλαβ, τρό­μαξε καί σκέ­φθηκε νά τόν ­φή­σει ­λεύ­θερο. Φο­βού­με­νος ­μως τήν ν­τί­δραση πό τούς πα­ρευ­ρι­σκό­με­νους Τούρ­κους, προ­τί­μησε τε­λικά νά τόν πα­ρα­δώ­σει στό μαι­νό­μενο πλ­θος τους. Τότε α­τοί, ­φο τόν βα­σά­νι­σαν γιά τρία με­ρό­νυ­κτα, τόν ­δή­γη­σαν στόν τόπο το μαρ­τυ­ρίου, πού ­ταν ­διος μέ τόν τόπο πού το εχε ­πο­κα­λύ­ψει Χρι­στός στό ­γιον ­ρος. ­κε δέ προ­σευ­χό­με­νος καί ­φο πρτα ­γειρε πό μό­νος του τό κε­φάλι του, δέχ­τηκε τό διά ξί­φους μαρ­τυ­ρικό τέ­λος, στίς 11 ­ου­λίου το 1722.
 Τήν περίοδο 1999-2000 κτί­στηκε ­ε­ρός ναός στή μνήμη το ­σι­ο­μάρ­τυ­ρος Νι­κο­δή­μου, στό χω­ριό Βυθ­κούκι τς ­παρ­χίας Κο­ρυτ­σς, τόπο κα­τα­γω­γς το ­γίου. Στόν ναό ατό τί­θε­ται γιά προ­σκύ­νηση καί τι­μία κάρα το ­γίου, πού φυ­λασ­σό­ταν πό ε­σεβ ο­κο­γέ­νεια το Μπε­ρα­τίου κατ’ ο­κον, κατά τή μα­κρά πε­ρί­οδο τς ­θε­ΐας στή χώρα ατή. 

ΠΗΓΗ: Παταπίου μοναχο Καυσοκαλυβίτου, γιασμένες Μορφές τν Καυσοκαλυβίων, γιον ρος 2013, σ. 84-89.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου