Πέμπτη 11 Ιουλίου 2019

12252 - Λόγος του σεβαστού Γέροντος Αμφιλοχίου Δοχειαρίτη κατά το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του Μακαριστού πατρός Απολλώ, Οικονόμου της Μονής.

δελφο κα πατέρες, συμπληρώθηκαν σαράντα μέρες π τν κδημία το δελφο μας μοναχο πολλώ, κατ τς ποες τελέσθηκαν σα χει ρίσει γία μας κκλησία σν μάννα φιλόστοργη γι τ παιδιά της: μνημονεύσεις στς καθ μέραν κολουθίες, τέλεση μνημοσύνων (τριήμερα-ννιάμερα), τρισάγιο κάθε Σάββατο μετ κολλύβου κα τ κατοστάρι κομποσχοίνι καθημεριν μετ τ μικρ πόδειπνο.
μακαριστς μοναχς πολλώ, π τ δεκαεπτά του μπκε στν πακο το μακαριστο γέροντα Γρηγορίου κα πορεύθηκε τν νηφορικ δρόμο τς μοναχικς πολιτείας γι πενήντα περίπου χρόνια, μέχρι τν μέρα πο τν κάλεσε Θεός.
κολούθησε τν γέροντα Γρηγόριο πιστ κα φωσιωμένα που τν κατεύθυνε τ χέρι το Κυρίου –στν Μυρτιά, στν Προυσό, στ γιον ρος– διακονώντας θυσιαστικ κα λόψυχα στς χρεες τν μοναστηριν μ τ τάλαντα πο τν προίκισε Θεός.
Λέγει κάπου στ Γεροντικό: «Ατν πο τν τιμον τν παινον περισσότερο π᾿ τι
ξίζει, πολ ζημιώνεται, ν κενος πο δν τιμται καθόλου π τος νθρώπους, θ δοξασθε π τν Θεό».
Γι ατό, θ προτιμήσω ν μείνω φειδωλς σν τν γιο Θεόδωρο τν Στουδίτη, ποος ναφερόμενος στς Κατηχήσεις του σ κλιπόντα δελφό, τ μόνο πο λεγε ταν: «Τ π νεότητος μέχρι γήρως δουλεσαι τ Κυρί ν τ μοναχικ πολιτεί κανν γκώμιον (τ πελθόντι)». Εναι ρκετ γκώμιο γι τν κδημήσαντα δελφ τ τι ργάσθηκε στν μοναχικ πολιτεία ς δολος το Κυρίου π τ νιάτα μέχρι τ γηρατειά του.
λλωστε, μοναχς εναι τ κρυπτόμενον κα φανερούμενον στν βασιλεία το Θεο. Γι ατ τ πρόσωπό του εναι καλυμμένο κατ τν ξόδιο κολουθία. Στν βασιλεία το Θεο θ δομε πόσα καντάρια ζυγίζει κάθε γώνας μας. λλα τ δικά μας μέτρα κα σταθμ κα λλα το Θεο. Πράγματα πο μες τ θεωρομε μεγάλα κα θαυμαστ σως δν χουν καμμι ξία στ μάτια το Θεο. ν φανες γνες, πο οτε τος ποπτευόμαστε, προσδίδουν μάραντα στεφάνια στν βασιλεία του.
μς βέβαια τίποτε δν μς μποδίζει σν τς φίλεργες μέλισσες ν δρέψουμε κα ν μιμηθομε ,τι καλ ζήσαμε κοντά του. λλος τν παινετ συνέπειά του στν τήρηση το μοναχικο του κανόνος. λλος τ φιλακόλουθο. λλος τν ελικριν κα λεπτολόγο ξαγόρευσή του… Τν μμονή του στ παλαιά…
Τ κατηγόρητο στς σχέσεις του μ τος νθρώπους. Τν μακαρία πλότητα κα γαθότητά του, πο νίοτε τν ξέθετε. Τ ν μετανοί «ελόγησον», πο λυνε τς διαφορς σ κάποιες ναπόφευκτες προστριβές…
Ατ τ λίγα κα πιγραμματικ π μς· τ λλα θ τ φήσουμε στν δικαιοκρίτη Κύριο. Καλ εναι ν παναλάβουμε κα τώρα ,τι παγορεύει τάξη τς ξοδίου κολουθίας: « δελφός μας πολλ μοναχός, ς σάρκα φορν κα τν κόσμον οκν κα μετ δελφν συμπορευόμενος, εναι δυνατν κάποιον ν παρεπίκρανε. Γι ατ λοι μας π ψυχς ς εχηθομε: Θες ς τν συγχωρήση».
Κα ς βάλουμε, δελφοί μου, καλ στ μυαλό μας τι ο μέρες μας παρέρχονται κα χρόνος, σν τροχς πο κυλ, λλους εσάγει μ τν γέννηση κα λλους ξάγει μ τν θάνατο, χωρς ν προσέχη λικία κα σειρά. Γιατ Θες τσι τ οκονόμησε, στε, μ τ γνωστο το θανάτου, ν εμαστε καθημεριν τοιμοι γι τν ξοδό μας.
ς γωνιζώμαστε λοιπν μ ξομολόγηση, μ δάκρυα, μ προσευχές, μ πακοή, μ ταπεινοφροσύνη, μ διακονία συνεπ, μ κάθε γαθ συναναστροφή, γι ν μ μς βρ θάνατος μ μέλεια κα χλιαρότητα, λλά, πολιτευόμενοι ξίως το Εαγγελίου, ν κερδίσουμε τν φθαρτο στέφανο και τ αώνια παθλα στν οράνια βασιλεία το Κυρίου μας ησο Χριστο, στν ποο, μαζ μ τν Πατέρα κα τ γιο Πνεμα, νήκει κάθε δόξα κα προσκύνηση τώρα κα πάντοτε κα στος τελεύτητους αἰῶνες. μήν.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου