Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, συμπληρώθηκαν σαράντα ἡμέρες ἀπὸ τὴν ἐκδημία τοῦ ἀδελφοῦ μας μοναχοῦ Ἀπολλώ, κατὰ τὶς ὁποῖες τελέσθηκαν ὅσα ἔχει ὁρίσει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία σὰν μάννα φιλόστοργη γιὰ τὰ παιδιά της: μνημονεύσεις στὶς καθ᾽ ἡμέραν ἀκολουθίες, τέλεση μνημοσύνων (τριήμερα-ἐννιάμερα), τρισάγιο κάθε Σάββατο μετὰ κολλύβου καὶ τὸ ἑκατοστάρι κομποσχοίνι καθημερινὰ μετὰ τὸ μικρὸ Ἀπόδειπνο.
Ὁ μακαριστὸς μοναχὸς Ἀπολλώ, ἀπὸ τὰ δεκαεπτά του μπῆκε στὴν ὑπακοὴ τοῦ μακαριστοῦ γέροντα Γρηγορίου καὶ πορεύθηκε τὸν ἀνηφορικὸ δρόμο τῆς μοναχικῆς πολιτείας γιὰ πενήντα περίπου χρόνια, μέχρι τὴν ἡμέρα ποὺ τὸν κάλεσε ὁ Θεός.
Ἀκολούθησε τὸν γέροντα Γρηγόριο πιστὰ καὶ ἀφωσιωμένα ὅπου τὸν κατεύθυνε τὸ χέρι τοῦ Κυρίου –στὴν Μυρτιά, στὸν Προυσό, στὸ Ἅγιον Ὄρος– διακονώντας θυσιαστικὰ καὶ ὁλόψυχα στὶς χρεῖες τῶν μοναστηριῶν μὲ τὰ τάλαντα ποὺ τὸν προίκισε ὁ Θεός.
Λέγει κάπου στὸ Γεροντικό: «Αὐτὸν ποὺ τὸν τιμοῦν ἢ τὸν ἐπαινοῦν περισσότερο ἀπ᾿ ὅτι
ἀξίζει, πολὺ ζημιώνεται, ἐνῷ ἐκεῖνος ποὺ δὲν τιμᾶται καθόλου ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, θὰ δοξασθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό».
ἀξίζει, πολὺ ζημιώνεται, ἐνῷ ἐκεῖνος ποὺ δὲν τιμᾶται καθόλου ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, θὰ δοξασθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό».
Γι᾽ αὐτό, θὰ προτιμήσω νὰ μείνω φειδωλὸς σὰν τὸν ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στὶς Κατηχήσεις του σὲ ἐκλιπόντα ἀδελφό, τὸ μόνο ποὺ ἔλεγε ἦταν: «Τὸ ἀπὸ νεότητος μέχρι γήρως δουλεῦσαι τῷ Κυρίῳ ἐν τῇ μοναχικῇ πολιτείᾳ ἱκανὸν ἐγκώμιον (τῷ ἀπελθόντι)». Εἶναι ἀρκετὸ ἐγκώμιο γιὰ τὸν ἐκδημήσαντα ἀδελφὸ τὸ ὅτι ἐργάσθηκε στὴν μοναχικὴ πολιτεία ὡς δοῦλος τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὰ νιάτα μέχρι τὰ γηρατειά του.
Ἄλλωστε, ὁ μοναχὸς εἶναι τὸ κρυπτόμενον καὶ φανερούμενον στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτὸ τὸ πρόσωπό του εἶναι καλυμμένο κατὰ τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία. Στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ δοῦμε πόσα καντάρια ζυγίζει ὁ κάθε ἀγώνας μας. Ἄλλα τὰ δικά μας μέτρα καὶ σταθμὰ καὶ ἄλλα τοῦ Θεοῦ. Πράγματα ποὺ ἐμεῖς τὰ θεωροῦμε μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἴσως δὲν ἔχουν καμμιὰ ἀξία στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ ἀφανεῖς ἀγῶνες, ποὺ οὔτε τοὺς ὑποπτευόμαστε, προσδίδουν ἀμάραντα στεφάνια στὴν βασιλεία του.
Ἐμᾶς βέβαια τίποτε δὲν μᾶς ἐμποδίζει σὰν τὶς φίλεργες μέλισσες νὰ δρέψουμε καὶ νὰ μιμηθοῦμε ὅ,τι καλὸ ζήσαμε κοντά του. Ἄλλος τὴν ἐπαινετὴ συνέπειά του στὴν τήρηση τοῦ μοναχικοῦ του κανόνος. Ἄλλος τὸ φιλακόλουθο. Ἄλλος τὴν εἰλικρινῆ καὶ λεπτολόγο ἐξαγόρευσή του… Τὴν ἔμμονή του στὰ παλαιά…
Τὸ ἀκατηγόρητο στὶς σχέσεις του μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Τὴν μακαρία ἁπλότητα καὶ ἀγαθότητά του, ποὺ ἐνίοτε τὸν ἐξέθετε. Τὸ ἐν μετανοίᾳ «εὐλόγησον», ποὺ ἔλυνε τὶς διαφορὲς σὲ κάποιες ἀναπόφευκτες προστριβές…
Αὐτὰ τὰ ὀλίγα καὶ ἐπιγραμματικὰ ἀπὸ ἐμᾶς· τὰ ἄλλα θὰ τὰ ἀφήσουμε στὸν δικαιοκρίτη Κύριο. Καλὸ εἶναι νὰ ἐπαναλάβουμε καὶ τώρα ὅ,τι ὑπαγορεύει ἡ τάξη τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας: «Ὁ ἀδελφός μας Ἀπολλὼ μοναχός, ὡς σάρκα φορῶν καὶ τὸν κόσμον οἰκῶν καὶ μετὰ ἀδελφῶν συμπορευόμενος, εἶναι δυνατὸν κάποιον νὰ παρεπίκρανε. Γι᾽ αὐτὸ ὅλοι μας ἀπὸ ψυχῆς ἂς εὐχηθοῦμε: Ὁ Θεὸς ἂς τὸν συγχωρήση».
Καὶ ἂς βάλουμε, ἀδελφοί μου, καλὰ στὸ μυαλό μας ὅτι οἱ ἡμέρες μας παρέρχονται καὶ ὁ χρόνος, σὰν τροχὸς ποὺ κυλᾶ, ἄλλους εἰσάγει μὲ τὴν γέννηση καὶ ἄλλους ἐξάγει μὲ τὸν θάνατο, χωρὶς νὰ προσέχη ἡλικία καὶ σειρά. Γιατὶ ὁ Θεὸς ἔτσι τὰ οἰκονόμησε, ὥστε, μὲ τὸ ἄγνωστο τοῦ θανάτου, νὰ εἴμαστε καθημερινὰ ἕτοιμοι γιὰ τὴν ἔξοδό μας.
Ἂς ἀγωνιζώμαστε λοιπὸν μὲ ἐξομολόγηση, μὲ δάκρυα, μὲ προσευχές, μὲ ὑπακοή, μὲ ταπεινοφροσύνη, μὲ διακονία συνεπῆ, μὲ κάθε ἀγαθὴ συναναστροφή, γιὰ νὰ μὴ μᾶς βρῆ ὁ θάνατος μὲ ἀμέλεια καὶ χλιαρότητα, ἀλλά, πολιτευόμενοι ἀξίως τοῦ Εὐαγγελίου, νὰ κερδίσουμε τὸν ἄφθαρτο στέφανο και τὰ αἰώνια ἔπαθλα στὴν οὐράνια βασιλεία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸν ὁποῖο, μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀνήκει κάθε δόξα καὶ προσκύνηση τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνες. Ἀμήν.
Σχετικό: 12000 - Σίγησε ο SV2ASP/A
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου