Ζηλεύω τον ουρανό....
Γιατί πλουτίζει συνέχεια.....
Πλουτίζει με ψυχές αγιασμένες, από
τη θεία Χάρη φωτισμένες, από την αέναη προσευχή κεκαθαρμένες, από την αγάπη
μεταμορφωμένες, απ' το καμίνι του πόνου σαν χρυσός δοκιμασμένες....
Και μεις εδώ, μέσα στους
ασπάλαθους της κοιλάδας τούτης του κλαυθμώνος βαδίζοντας, φτωχαίνουμε....
απορφανιζόμαστε.... σαν τον Ιησού προ του τάφου του εξαημέρου φίλου Του
δακρύζουμε, στον Ιησού τον Αναστάντα εκ νεκρών ελπίζουμε.... την μνήμη αρχαίων
ημερών αγίων συναναστροφών νοσταλγούμε.... την οσιακή μορφή του Γέροντα
Σπυρίδωνα Μικραγιαννανίτη, όσο οι μέρες του πρόσκαιρου αποχωρισμού μας
πληθαίνουν εντονώτερα αναπολούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου