Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

4282 - Εις μνήμην μοναχού Νικοδήμου Γρηγοριάτη



Γράφει ο αδ. Κωνσταντίνος:
Πέρασαν ήδη πέντε χρόνια από την οσιακή κοίμηση του πατρός Νικοδήμου Γρηγοριάτη. Για όλους εμάς που είχαμε την ευλογία να τον γνωρίσουμε η παρουσία του μένει πάντα ζωντανή ανάμεσά μας. Κάθε στιγμή που ζήσαμε κοντά του ήταν και μια ξεχωριστή ευλογία για τον καθένα μας και δοξάζουμε τον θεό για το ανεκτίμητο δώρο που μας χάρισε. Σαν μια μικρή προσφορά στην αγάπη του που πλούσια μας χάρισε στην διάρκεια της επίγειας ζωής του θα ήθελα στην επέτειο της κοιμήσεως του να αναφερθώ σε ένα από τα πολλά περιστατικά της ζωής του, του οποίου υπήρξα αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας.
Όταν οι γιατροί διέγνωσαν καρδιακή ανεπάρκεια τελευταίου σταδίου, ο θεράπων γιατρός τον ενημέρωσε πως η μοναδική ελπίδα για να ζήσει ήταν να υποβληθεί σε μεταμόσχευση καρδιάς. Ο π. Νικόδημος έχοντας μεγάλη επιθυμία για την ζωή, ζήτησε από τον γιατρό να του εξηγήσει με λεπτομέρειες την διαδικασία της μεταμόσχευσης καθώς και να του πει αν υπήρχε κάποια άλλη λύση εκτός αυτής. 

Ο γιατρός του είπε πως η μόνη, αλλά προσωρινή, λύση ήταν να τοποθετήσουν τεχνητή καρδιά. Ο π. Νικόδημος ρώτησε για πόσο διάστημα θα διαρκούσε η λειτουργία της τεχνητής καρδιάς και ο γιατρός απάντησε πως η διάρκεια ήταν περίπου 2 με 3 χρόνια. Όμως, του εξήγησε σαφώς πως αυτή η λύση θα μπορούσε να ακολουθηθεί μόνο στην περίπτωση που θα δεχόταν να μπει σε λίστα αναμονής για μεταμόσχευση, διότι η τοποθέτηση τεχνητής καρδιάς ήταν μια «γέφυρα» για τη μεταμόσχευση. Ο π. Νικόδημος, δεχόταν να βάλει τεχνητή καρδιά, δεν συμφωνούσε όμως για την μεταμόσχευση, εξηγώντας στον γιατρό πως δεν θα μπορούσε να δεχτεί κάτι τέτοιο, εφόσον το όργανο αυτό θα προερχόταν όχι από κάποιον που θα ήταν ήδη νεκρός αλλά από έναν βαριά πάσχοντα ασθενή. Ο γιατρός, με αγάπη, εξήγησε στον πατέρα Νικόδημο πως δεν θα μπορούσαν να του τοποθετήσουν τεχνητή καρδιά χωρίς την ενυπόγραφη συγκατάθεση του για την μεταμόσχευση. Ο π. Νικόδημος εξήγησε στον γιατρό πως η τεχνητή καρδιά είναι ένας επιστημονικός τρόπος παράτασης της ζωής, ενώ η μεταμόσχευση που του πρότεινε δεν έχει σχέση με την επιστήμη της ιατρικής, εφόσον η ζωή ενός ανθρώπου, την οποία ο Θεός δίνει και μόνο εκείνος έχει δικαίωμα να την αφαιρέσει, θα έπρεπε να αφαιρεθεί με ανθρώπινη παρέμβαση προκειμένου να ληφθεί από τον ασθενή η καρδιά του. Ο γιατρός, θέλοντας να βοηθήσει τον πατέρα Νικόδημο να ζήσει, του πρότεινε να υπογράψει για την μεταμόσχευση, ώστε να προχωρούσε η διαδικασία τοποθέτησης τεχνητής καρδιάς και παρόλα αυτά αν συνέχιζε να μην επιθυμεί την μεταμόσχευση, δεν θα προχωρούσαν, εκ των υστέρων, σε αυτή. Την λύση αυτή επικρότησαν και κάποιοι κληρικοί και λαϊκοί, φίλοι του πατρός Νικόδημου. Όμως ο ίδιος ο π. Νικόδημος απάντησε πως μια τέτοια κίνηση θα έμοιαζε με αυτό που πολλές φορές προτεινόταν σε μάρτυρες του Χριστού, που πιέζονταν να αλλαξοπιστήσουν, όταν τους έλεγαν να ομολογήσουν φανερά και εξωτερικά την αποδοχή της άλλης πίστης, κρατώντας κρυφά μέσα στην καρδιά τους την πίστη τους στον Χριστό. Τους έλεγαν «προσφέρετε θυμίαμα στα είδωλα για να σώσετε τη ζωή σας και κρατήστε την πίστη σας, μέσα σας». Ο γιατρός, βλέποντας την αμετακίνητη θέση του πατρός Νικοδήμου, προσπάθησε με φαρμακευτική αγωγή να καθυστερήσει την επιδείνωση της κατάστασης. Ο π. Νικόδημος, αν και πολύ ταλαιπωρημένος, με την άδεια του γιατρού επισκέφθηκε για περίπου 2 μήνες τη μονή της μετανοίας του στο Άγιον Όρος. Κατά την διάρκεια της παραμονής του εκεί συνέβη ένα θαυμαστό γεγονός. Επισκέφθηκε το μοναστήρι του Οσίου Γρηγορίου ένας ιερέας, ο π. Σωτήριος, τον οποίο ο γράφων είχε γνωρίσει, 12 χρόνια πριν, στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όταν εκεί νοσηλευόταν ο αδερφός του εν λόγω ιερέως Γεώργιος Σαλαμάρας με πρόβλημα ατελεκτασίας πνευμόνων. Είχε μεταφερθεί στο «Σωτηρία», από το Πανεπιστημιακό νοσοκομείο Ιωαννίνων όπου, λόγω εγκεφαλίτιδας, για το διάστημα από 16 Σεπτεμβρίου 1995 έως 24 Νοεμβρίου 1995 νοσηλευόταν στην εντατική, μηχανικά υποστηριζόμενος. Οι γιατροί, μετά το πέρας 2 μηνών από την στιγμή που βρέθηκε στην εντατική, ενημέρωσαν τον πατέρα Σωτήριο πως ο αδερφός του ήταν εγκεφαλικά νεκρός και πως δεν υπήρχε ελπίδα ανάκαμψης και θα έπρεπε να τον βγάλουν από την μηχανική υποστήριξη. Του πρότειναν επίσης να δωρίσει τα όργανα του αδερφού του, για μεταμόσχευση. Ο π. Σωτήριος αρνήθηκε. Λίγες ημέρες μετά, οι γιατροί τον ενημέρωσαν πως την Κυριακή που πλησίαζε θα αποσυνέδεαν τον αδερφό του από τα μηχανήματα. Ο π. Σωτήριος, ζήτησε να το αναβάλλουν για την επόμενη μέρα ώστε να μπορούσε την ημέρα εκείνη να βρεθεί στην Θεία Λειτουργία και να προσευχηθεί για τον αδερφό του και την ίδια ημέρα ενημέρωσε τους δικούς του στο Καρπενήσι να κάνουν τις απαραίτητες προετοιμασίες για την κηδεία. Όταν την Κυριακή γύρισε στο νοσοκομείο, από την εκκλησία του αγίου Γεωργίου εξ Ιωαννίνων όπου εκκλησιάστηκε και αναζήτησε τον αδερφό του, μια ειδικευόμενη γιατρός η κυρία Βασιλάκη, τον ενημέρωσε πως ο αδερφός του είχε ξυπνήσει. Εκείνος απορημένος ρώτησε πως συνέβη αυτό, ενώ οι γιατροί δεν είχαν δώσει την παραμικρή ελπίδα ανάρρωσης. Η γιατρός απάντησε: «Εμείς περιμέναμε πως θα πέθαινε. Εσύ ξέρεις καλύτερα. Ρώτα το Θεό σου».  Οι γιατροί, μετά από αυτό το γεγονός, διέγνωσαν ατελεκτασία πνευμόνων και σύστησαν την διακομιδή του στο νοσοκομείο των Αθηνών «Σωτηρία». Το ίδιο διάστημα στο νοσοκομείο αυτό νοσηλευόταν και η μητέρα του πατρός Νικοδήμου Χρυσούλα Κάντζα. Ο π. Νικόδημος εκείνον τον καιρό βρισκόταν στο μοναστήρι του. Ο π. Σωτήριος γνώρισε στο νοσοκομείο την κυρία Χρυσούλα και τον γράφοντα. Ο γράφων είχε μιλήσει στον πατέρα Σωτήριο για τον πατέρα Νικόδημο και αντίστοιχα είχε ζητήσει από τον πατέρα Νικόδημο να προσευχηθεί για τον αδερφό του πατρός Σωτηρίου. Να σημειωθεί πως οι δύο πατέρες δεν είχαν γνωρίσει ο ένας τον άλλο από κοντά. Δώδεκα χρόνια αργότερα ο π. Σωτήριος, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, πήγε για προσκύνημα στην μονή Οσίου Γρηγορίου. Αναχωρώντας από το μοναστήρι, τον πλησίασε στην αυλή ο π. Νικόδημος συνοδευόμενος από άλλους μοναχούς και προσκυνητές. Ζητώντας την ευχή του πατρός Σωτηρίου, και χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι, είπε στους παρευρισκόμενους: «Να, ο π. εδώ, θα μας πει την γνώμη του για τις μεταμοσχεύσεις». Αμέσως ο π. Σωτήριος εξέφρασε την αρνητική γνώμη του για τις μεταμοσχεύσεις, εξηγώντας πως ο άνθρωπος, του οποίου τα όργανα πρόκειται να ληφθούν για μεταμόσχευση, είναι ζωντανός και άρα η αφαίρεση των οργάνων του είναι στην πραγματικότητα φόνος. Σαν επιβεβαίωση όσων έλεγε, διηγήθηκε όλη την ιστορία με τον αδερφό του που αναφέραμε παραπάνω. Ο π. Σωτήριος έπειτα, ρώτησε τον πατέρα Νικόδημο ποιο ήταν το όνομα του, κι όταν εκείνος του απάντησε, ο π. Σωτήριος είπε: «Είσαι ο γιός της κυρίας Χρυσούλας;”. Την θετική απάντηση του πατρός Νικοδήμου, ακολούθησε μια συζήτηση των δύο τους, κατά την οποία ο π. Νικόδημος δεν αναφέρθηκε καθόλου στο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε. Είπε στον πατέρα Σωτήριο πως θα ενημέρωνε τον γέροντα για όσα του είχε πει για την εξέλιξη της περιπέτειας υγείας του αδερφού του ώστε ο γέροντας να αναπαυτεί. Μετά την κοίμηση του πατρός Νικοδήμου ο γράφων επικοινώνησε με τον πατέρα Σωτήριο για να τον ενημερώσει, αναφέροντας του και την αιτία που είχε οδηγήσει τον πατέρα Νικόδημο στο θάνατο. Τότε εκείνος είπε πως δεν γνώριζε το πρόβλημα του πατρός Νικοδήμου και στην συνέχεια εξιστόρησε την συνάντηση που είχαν στην αυλή του μοναστηριού.
Όταν ο π. Νικόδημος επέστρεψε στον Πειραιά από το Άγιον Όρος, επισκέφθηκε πάλι τον θεράποντα γιατρό του. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα, χειροτέρεψε ξαφνικά η υγεία του και μπήκε για νοσηλεία στο Ωνάσειο. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά. Το διάστημα που βρισκόταν στην εντατική, και παρουσί του γράφοντος και του πατρός Παϊσίου αδελφού της μονής, ήλθε ο γιατρός του πατρός Νικοδήμου, πολύ προβληματισμένος και στεναχωρημένος, και ανέφερε πως δεν μπορούσαν να καθυστερήσουν άλλο και  ήταν η τελευταία ευκαιρία του πατρός Νικοδήμου να δεχτεί την μεταμόσχευση. Ο π. Νικόδημος για άλλη μια φορά εξέφρασε την επιθυμία του για ζωή και ρώτησε τον ιατρό αν υπήρχε άλλη θεραπεία για το πρόβλημα του, έστω και σε πειραματική μορφή στο εξωτερικό (Ευρώπη ή Αμερική). Η απάντηση του γιατρού ήταν κατηγορηματική πως δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Τότε ο π. Νικόδημος ζήτησε από τον πατέρα Παΐσιο να ενημερώσει το μοναστήρι για να ετοιμάσουν τα της κηδείας του. Ο γιατρός βγαίνοντας από την εντατική σχολίασε με έκπληξη πως πρώτη φορά στην ζωή του και μετά από 3500 ασθενείς που είχε φροντίσει προσωπικά, έβλεπε έναν άνθρωπο που ήθελε πάρα πολύ να ζήσει και παρόλα αυτά ο ίδιος έβλεπε πως δεν είχε την δυνατότητα να τον βοηθήσει αφού όσο κι αν προσπαθούσε, συναντούσε πάντα την σταθερή και σθεναρή άρνηση του πατρός Νικοδήμου να δεχτεί την μεταμόσχευση. Η ζωή είναι το πολυτιμότερο δώρο που ο Θεός έχει χαρίσει στον άνθρωπο. Και ο άνθρωπος στα χιλιάδες χρόνια που ζει πάνω σ´αυτόν τον πλανήτη προσπαθεί και θα προσπαθεί πάντα να κάνει ό,τι μπορεί για να διαρκέσει αυτή η επίγεια ζωή του περισσότερο. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η ιατρική επιστήμη ανακαλύπτει συνεχώς νέους τρόπους που υπόσχονται παράταση της ζωής. Ένας από αυτούς είναι και η μεταμόσχευση καρδιάς. Όμως είναι αποδεδειγμένο και παραδεκτό πως για να γίνει μεταμόσχευση αυτού του οργάνου ο δότης πρέπει να βρίσκεται εν ζωή, αφού όταν ο ασθενής πεθάνει η καρδιά του σταματά να λειτουργεί και είναι πλέον αδύνατο να δοθεί σε άλλον άνθρωπο. Επομένως, με απλά λόγια, για να παραταθεί η ζωή ενός ανθρώπου πρέπει να αφαιρεθεί η ζωή ενός άλλου. Αυτό είναι κάτι που ο π. Νικόδημος δεν μπορούσε για κανέναν λόγο να δεχτεί. Γιατί η ζωή είναι ένα δώρο του Θεού σε κάθε άνθρωπο εξίσου και κανένας εκτός από τον Θεό δεν μπορεί να αποφασίζει για το πότε αυτή θα φτάσει στο τέλος της. Ο π. Νικόδημος μαρτύρησε με τη ζωή αλλά και με τον επίγειο θάνατό του αυτή την αλήθεια και παρέμεινε σταθερός σε αυτή την ομολογία του ως το τέλος. Γι αυτό και είναι πεποίθηση όσων τον γνώρισαν πως συνεχίζει να είναι ζωντανός. Άλλωστε, ο ίδιος ο Χριστός επιβεβαιώνει αυτή την αλήθεια με τα λόγια του:
ς γρ ν θέλ τν ψυχν ατο σσαι, πολέσει ατήν· ς δ᾿ ν πολέσ τν αυτο ψυχν νεκεν μο κα το εαγγελίου οτος σώσει ατήν “.

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΠΑΤΡΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΣΙΑΚΗ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΑΦΕΙ ΟΛΙΓΟΝ ΚΑΙΡΟ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΝΙΚΟΔΗΜΟ.

«ΔΥΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΣΥΖΗΤΟΥΝ»
‘μαθες τ νέα ; Ελογία Θεο στν πόλη μας.
-Τί γινε γι πς ;
-ρθε Πατρ Νικόδημος Γρηγοριάτης π τ γιο ρος.
ν πιστεύεις ,τι κος φίλε, πμε π κόντα ν δομε.
τό σο λέω τόση ρα ρχου κα εδε.
-Κα πάλι, τί θ μς πε ;Τί θ μς κάνει; νας ξόριστος μοναχός, νας φυλακισμένος σν κι μς στ φυλακ τν χοντρν ντουβαριν τς γκρίζας πόλης μας.
——————————————————————————————————–
ς σου φάνηκε ; Πές μου τώρα πο εμαστε μόνοι.
-Τί ν σο π φίλε, σν ν μετέφερε τ γιο ρος στ σπίτι του.Εωδία θείκη,λιτότης, αθεντικότης.Καθαριότης κα σχολαστικότης γι’ ατ τ γυνακα πο τν πηρετε πιστ σν ποκλειστικός της νοσοκόμος.
-Γλυκει μορφ χαρούμενη λλ κα παιτητικ πολλς φορές.
-μ, βλέπεις πόνος της μεγάλος,χασε τ παιδ τς μικρό, νεοαρραβωνιασμένο.π τν λλη ρρώστια τς δύσπνοιας τν πνίγει.Πο κα πο ξεσπ γι τ μεγάλη πώλεια μάνα,στ κουμπηστρι της τν Νικοδημάκο πως τν ποκαλε.
-λλ ν δέχεται μετ τηλεφώνου πισκεψεις,τι ν π !
-Διάκριση φίλε.
-Τί ννοες ; μες π γάπη πμε κοντά του.
-γάπη μ πακο φίλε χι διάκριτη γάπη.Πολλο ο  πισκέπτες καθημερινς στ ταπειν κελ <<νοσοκομεο>>.
-Κα ατ τ διευχν το γέροντος γι λα!Τ σήμαντα ως τ σημαντικα,τί σο λέει ;
-μπιστοσύνη,γάπη,πακοή,κρα ταπεινώση στ θέλημα το ρατο Θεο πως ποκαλοσε τν Πνευματικό του.
-Τί εναι ατ τ οράνια λόγια θ σπάσει καρδία μου,γρήγορα τρέχω ν φιλήσω τ χέρι το πνευματικο μου μ πιότερο σεβασμό,μ πιότερη γάπη.
φεύγεις κόμα,π λλον δελφ μαθα τι π μικρς ζητοσε π’ τ Θε ν παρευρίσκεται στν πόνο τν λλων νθρώπων.
-αα, τώρα βγάζει νόημα <<ξορία του>> π τ μοναστρι.πακο στν γέροντα,θέλημα Θεο γι τν πόλη μας πο γέμισε π πόνο,πικρία κα ψυχολογικ προβλήματα.
τν τν γγελο τς λπίδας στν Κύριο μων ησο Χριστ φαίνεται τι διάλεξε Θες γι ν ρουφήξει σν σφουγγάρι τ πολυποίκιλα προβλήματά μας.
——————————————————————————————————
ς πάει γιατρς τν ψυχν τς πόλης σας,φυγα κι χω μία νοσταλγία ν τν ξαναδ.
-Χρόνια τώρα διακονία στ μητέρα του κα σ λους μς (ετε π κοντ ετε δι τηλεφώνου) . Ατη καρδία ρούφηξε-ρούφηξε…παροτι εναι γύρω στ 54 καρδιολόγος πο τν παρακολουθε το επε τι χει καρδι 90 χρόνων γέρου.Δύσκολα θ τν βγάλει φέτος.
-πάρχουν κα ο μεταμοσχεύσεις…
- Νικόδημος τί λέει !!
- ζω του λη φωνάζει θέλω τν καρδία μου ν κόψω χίλια κομματάκια κα ν τν μοιράσω στν κόσμο.
καλς γιατρός μου, λέει π. Νικόδημος, πο τόσο μπιστεύομαι μο προτείνει ν δεχτ καρδι π πάσχοντα, βαρι πάσχοντα δελφό. ρνητς ν γίνω τς παιδικς μου προσευχς; Ν ναπαυτ ν θέλω λόψυχα ν ναπαύω τ δέλφια μου;
-Θέλω ν ζήσω γιατρέ,ἐὰν πάρχει κάποια πιστημονικ νακάλυψη δ στ ξωτερικό…
ναπήδησε π χαρ γιατρός, βεβαίως θ χρειαστομε μως μία πογραφή δ πειδ τ μηχανήματα εναι προσωρινά.Ἐὰν βρεθε κάποιος δότης ν τ μεταξ θ πρέπει ν πάρουμε τ μόσχευμα.
-χι! ατ γιατρ δν γίνεται μ τίποτα δν τ κάνω στν βαρι πάσχοντα δελφό.
ν τ κάνεις Νικόδημε μόνο πέγραψε ν μς βοηθήσεις μ τ γραφειοκρατικ γι ν βάλουμε τν τεχνητ καρδία κα βλέπουμε.
-χι!! δν συναιν στς μεταμοσχεύσεις καρδις οτε μεσα οτε μμεσα. δελφς γι μένα ζε κα εναι κα βαρι πάσχων !!
-, τότε Νικόδημε… Θ πέλθει τ μοιραο.
-Πατέρα Παισιε σ παρακαλ εδοποίησε τν γέροντα κα τ μοναστρι μας γι τ τς ταφς.
- ταπεινς μπορε ν μιλήσει γι τν ταπείνωση, πλς γι τν πλότητα, προς γι τν πραοτητα.
- Νικόδημός μας, βίωνε τν πόνο το δελφο μέρα μ τ μέρα,στιγμ τ στιγμή.
- συμπόρευση μ τν πόνο, το κάθε λαφρς βαρι πάσχοντος δελφο τν κανε ν ξεχνάει τν δικό του πόνο.Ν ψηφει τ σμα του,ν στιάζει στν πόνο το κόσμου,ν δίνεται συνεχς μ λόγο μ παρουσία κα μ προσευχ λο τ εκοσιτετράωρο.
-Γι λους μς πο τν ζήσαμε π κοντ πέχει θέση νέου σιομάρτυρα κα μολογητ τς ρθόδοξου παραδόσεως τς κκλησίας μας.
θε ν χουμε τν εχή του γι καλή ντάμωση.
πολλ κτιμήση στην  Ι.Μ. Γρηγορίου κα στος πατέρες πού μας δάνεισαν γι πολλ τη ναν π τος θησαυρούς τους, σ μς τος πτωχος πνευματικ δελφούς το πατηλο ατο κόσμου…
λους μ περισια γάπη μας συμπονοσες
Στν ρατ Θε τν πνευματικό μς δηγοσες
Τν πόνο μας στν καρδία σου κουμποσες
Μ τν προσευχή σου σν πατέρας μας φιλοσες.
Τν Κύριό μας γι λα δοξολογοσες
Κα τν Παναγία μητέρα μ δάκρυα μνολογοσες
Χωρς ν τ θέλεις κοντά σου μς τραβοσες
Στν σιο δρόμο το Χριστο μας δηγοσες.
Μόνο Κύριος γνωρίζει τί περνοσες
ταν μ γάπη στν πνευματικ π μς πακο ζητοσες
λα τ δέλφια σου πο σ’ ατη τ ζω γαποσες
Πολ θ θέλαμε ν σουν κοντά μας κα ν ζοσες.
<< ΤΡΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ>>
Ποις θ μς δώσει δάχτυλα ν γράψουμε γι σενα;
Εσυ σουν μπνευση λων μας, πο σ γνωρίσαμε, μ χαρ γι ν γωνιστομε
συ  σουν μικρ παιδ ταν νιωσες γι πρώτη φορά τ χαρ το Χριστο στν καρδία σου καί π τότε, μυστικ στν Κύριο προσευχόσουν. λα τ δέρφια σου στν γκαλι το Χριστου  ν μπον εχόσουν.
Θεός σ φώτισε τν στολ το στρατιώτη ν φορέσης σ τοτον τν γνα, μ ντίπαλο τν νθρωποκτόνο διάβολο σ ατν τν πατηλ αἰῶνα;
  Θεός σ βοήθησε ν καταταγες στς πίλεκτες δυνάμεις τς στρατευομένης κκλησίας πο  τ 17 σου χρόνια;
Θεός σ ρισε νοσοκόμο στν πόνο τν δελφν;
Θεός σ βαλε ν μς μψυχώνεις καθημεριν ετε φανερ ετε κρυφά;
Ψιθυριστ κα μ θαυμασμό τ φώναζες σ λους μας. Θαρσετε γ νενικηκα τν κόσμο. σταυρωμενη γάπη…!!!!
Πόσοι κα πόσοι σ φώναζαν κοντά τους, στ σπίτια τους ,γι ν παλύνεις τν πόνο τους.
προσωπικός μας γιατρός, Νικόδημός μας γινες.Γιατί ραγε ;
Μήπως γιατί εχες μέσα σου τν μοναδικ ατρ τν ψυχν κα τν σωμάτων, τν Κύριό μας ;
Πς μς στν δίνη το πολέμου μ τόσους τραυματίες κα πόνο γύρω σου, διος συμπολεμιστς κα τραυματίας δοξολογες τν Κύριο συνεχς;
Πς μ τ δόξα σοι Χριστέ μου πο βγαίνει π τ χείλη σου ποστομώνεις τν τυφλ πιστη λογική μας πο λίγα κατανοε κα μυριάδες δν τ ποπτεύεται;
Πς στέκεις ρθιος σάλευτος κα μέρα μ τν μέρα πι ποφασισμένος γι τν γνα τν καλό;
Ποις σ μπνέει μ θάρρος γι τν τελικ κβαση το πολέμου;
Πς μ τόση σιγουρι μας λς κόμα κι ν βλέπεις τν δελφό σου ν χάνεται σ μέσα σου θ λς τι Χριστός μας στω κα τελευταία στιγμ θ τν σώσει.
Τόλμησα ν πάρω 3 πνευματικς διαστάσεις.
: ψος = ταπεινώση
Β: Βάθος = παρθενιά,καθαρότητα ψύχης
Γ: Μκος =πακο .
Θέλησα ν σ μετρήσω χάριστος.
σ σουν πού μς μάλωνες ταν μακρι π σεν συζητούσαμε γι τ χαρίσματα πού σο χει δώσει θεός.
σ σουν πο τραβοσες παλ τ χέρι σου ταν θέλαμε ν τ σπαστομε.
σ σουν πο «ν χαίρεστε» μς λεγες κα τ χαρ το Κύριού μας μς τ σπλάχνα μας σκορποσες.
σύ σουν πο ταν διάβολος μέσα π μς σ κατηγοροσε καθόλου δν ντιδροσες.
σύ σουν πο σ λους μας μ γάπη περισσή μς παρηγοροσες κα μ σότητα δελφική μας μιλοσες.
Μόνο Κυριος  μπορε ατ τ ψος τς ταπείνωσης ν δε κα ν μετρήσει ……
Θέλω ν τολμήσω, ν κοιτάξω τ βάθος κα τν καθαρότητα τς ψυχς σου.
σ σουν πο τος λογισμούς μας μ πλότητά μς φανέρωνες.
σ νδρες κα γυνακες σν δελφούς μας προϋπαντοσες.
σ σήκωνες τν πόνο μας, τ γχος μας,τν λλειψη κα τν περβολή μας κα μ φωτεινος λογισμος τος σκοτεινος δικούς μας διέλυες.
Μόνο Κύριος μπορε σ ατ τ βάθος τς ψυχς ν γκύψει.
Πς ν τολμήσω τ μκος τς πακος σου ν μετρήσω;
σ σουν πο διευχν το γέροντος γι λα βροντοφωνοσες.
σ, ν πακο, τ γαπημένο σου μοναστρι το σιου Γρηγορίου ν θ  κα τος δελφούς σου μοναχος ταπειν π μακρι φεύγοντας χαιρετοσες.
σ σουν πο τν Πνευματικό σου, ρατ θε ποκαλοσες κα τν ζυγ τς πακος μ πολλ χαρ βαστοσες.
σ σουν πού μας παρηγοροσες μέχρι τ τέλος ταν λλο πιά ν μιλήσεις δν μποροσες.
σ μ τ τελευταία λόγια σου βαρι ναστενάζοντας γλυκ στν ψυχή μας γι τ Χριστο  τν σταυρωμενη γάπη μς μιλοσες.
σ μ γάπη κα πακο τούς δελφούς σου βοηθοσες, βλέποντας στον  καθένα μας τ πρόσωπο το Κύριου πο γαποσες
σ λόγ πακος τν σιωπ πο τόσο ποθοσες,λυνες χάρη τν λιγόπιστων δελφν σου κα ντίθετα στ θέλημά σου π γάπη,ρες μας μιλοσες..
Μόνο Κύριος τν διακριτικ πακοή σου μπορε μ κρίβεια ν μετρήσει.
ΓΙΑΤΙ ΕΝΩ ΔΩΡΕΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ, ΕΥΚΟΛΑ  ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΟΝΟΥΜΕ ;
ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΠΛΗ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΛΙΓΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ;
ΑΣ ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΟΥΜΕ
  ΤΗΝ ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΣ ΣΕ ΜΙΜΗΘΟΥΜΕ.
ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΝ ΠΟΛΥΠΑΓΙΔΟ ΠΩΣ ΑΝΤΕΞΕΣ ΟΛΟΙ ΑΣ ΑΝΑΡΩΤΗΘΟΥΜΕ
ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΞΑΝΑΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ.
ΟΤΑΝ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΙΔΟΥΜΕ,
ΣΩΣΤΟ ΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ ΑΔΕΛΦΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ;
ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗ ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΟΥΜΕ,
ΟΤΙ ΠΡΩΤΟΣ
  ΕΣΥ ΑΔΕΛΦΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕ.
ΤΙ ΠΙΟ ΑΔΕΛΦΙΚΟ ΤΙ ΠΙΟ ΣΤΟΡΓΙΚΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΝΑ ΣΥΜΠΟΝΟΥΜΕ,
ΕΣΥ ΝΙΚΟΔΗΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ ΝΑ ΤΟ ΖΟΥΜΕ;
ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΣΕ ΕΒΑΛΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΑΝ ΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΒΡΕΘΟΥΜΕ,
ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΑΝΑΛΟΓΑ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΘΟΥΜΕ.
ΠΟΛΛΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΝΑ ΕΙΠΟΥΜΕ,
ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕΣ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΝΑ ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕ.
ΠΕΝΤΕ ΕΤΗ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ ΑΔΕΛΦΕ ΝΙΚΟΔΗΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΟΝΟΥΜΕ,
ΚΑΤΑ ΕΝΤΟΛΗ ΔΕΣΠΟΤΟΥ ΕΦΥΓΕΣ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ, ΤΟ ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ.
ΟΜΩΣ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ,
ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ ΠΑΡΑ ΚΥΡΙΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΒΡΕΘΟΥΜΕ.
ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΕΥΚΟΛΑ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑΝΕ  ΜΠΟΡΟΥΜΕ,
ΓΙΑΤΙ
  ΣΤΗ ΛΥΠΗ ΜΑΣ ΕΣΤΑΘΗΚΕΣ , ΤΩΡΑ ΕΝΤΟΝΑ ΤΟ ΖΟΥΜΕ.
ΕΥΧΟΥ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
 ΟΠΩΣ ΕΣΥ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΑΠΟΥΜΕ.


Copyright © Κύριος Ἰησοῦς Χριστός-Ὑπεραγία Θεοτόκος All Rights Reserved.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου