Στο κοιμητήρι μέτρησα
Σταυρούς με κομποσκοίνια,
τριμμένα από την
προσευχή στης γης το πέρασμά τους…
Για πάντα Ξενοφωντινοί
στον ουρανό μεσίτες,
στο Τάγμα το
Μοναχικό γραμμένο τ’ όνομά τους .
Κι έπειτα μπήκα στην
αυλή της Μαναδόχου στάμνας,
στο Δοχειάρι της
Γοργής της Επηκόου της Μάνας…
Παράκληση ατελεύτητη
μπρος στο εικόνισμά της,
ψυχές που
γονατίζουνε προσμένουν τ’ άγγιγμά Της….
..... Το μεγαλύτερο από τα είκοσι καθολικό της Αθωνικής
κοινοβιακής ησυχίας, λάμπει υπό το φως ελαχίστων μόλις κεριών. Τέσσερις το πρωί
στην Ξενοφώντος
…Στον όρθρο οι υπέροχοι μεστοί αίνοι με τα ιδιόμελα της
Αγίας Θέκλας και το Δοξαστικό της, ψάλλονται από τις ταπεινές και ανεπιτήδευτες
φωνές Μοναχών στους δυο χορούς. Χωρίς κρατήματα με ρυθμό ταχύ που στον έξω
κόσμο κάποιοι θα παρεξηγούσαν θεωρώντας την φαινομενική βιασύνη ως
έλλειψη σεβασμού …Εδώ αντιθέτως δεν μπορείς παρά να μη θαυμάσεις την
έλλειψη εγωισμού και φιλαυτίας, μιας και οι συγκεκριμένοι Μοναχοί
αντικειμενικά και ευδιάκριτα διαθέτουν υπέροχες φωνές που όμως δεν επιδεικνύουν
…Το αντίθετο μάλιστα, σαν να επιδιώκουν το να κρυφτούν οι ψαλτικές τους
δυνατότητες, ιδίως τώρα που υμνούν κατά μόνας και δεν μπορούν να
«φωλιάσουν» ταπεινά σε κάποιο πολυάριθμο χορό … Ακούγεται τόσο
διαφορετικά ο στίχος για την εορτάζουσα Αγία, ότι την των τυράννων
κατήργησε αθεότητα ….Πόσο σύγχρονος και πόσο θλιβερός όταν το διαπιστώνεις …. Το ίδιο σε κυριεύει και
όταν αργότερα ακούς του Θείου Παύλου τα ρήματα: «πάντες οι θέλοντες ευσεβώς
ζείν διωχθήσονται». Φτάνει η ευλογημένη ώρα της Θείας Μετάληψης. Πολλοί αδερφοί
μας παίρνουν σιγά-σιγά τη θέση τους προσμένοντας καρτερικά την μυστική ένωση με
τον Δεσπότη Χριστό. Ο Εκκλησιαστικός κρατά ψηλά την αναμμένη λαμπάδα. Φως
Χριστού φαίνει πάσι …Με πόση επιμέλεια, με πόσο εμφανή την αίσθηση του Παρόντος
Θεού το κάνει … Φωτίζει το Άγιο Ποτήριο και τα πρόσωπα αυτών που προσέρχονται
μετά φόβου, πίστεως και αγάπης …Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί, να προσποιηθεί,
να μυκτηρίσει …Το φως του φιλάνθρωπου Χριστού σπάει το ανθρωποκτόνο σκοτάδι της
αμαρτίας, κάνει τις ψυχές λαμπερές, αληθινές … Ὡς πῦρ γενηθήτω
μοι καὶ ὡσεὶ φῶς τὸ Σῶμά σου καὶ τὸ Αἷμα, Σωτήρ μου, τὸ τιμιώτατον, φλέγον ἁμαρτίας τὴν ὕλην, καὶ ἐμπιπρῶν παθῶν τὰς ἀκάνθας καὶ
ὅλον φωτίζον με προσκυνεῖν σου τὴν
Θεότητα.
Στις έξι το πρωί πήραμε αντίδωρο
και ήπιαμε όλοι στη σειρά αγιασμό από την μικρή μπρούτζινη φιάλη με τα δυο
μικρά κουπάκια. Ακόμα μια αφορμή για ένωση ψυχών που προσπαθούν αγιαστικά να
καθαριστούν από τον ρύπο της φθοράς. Η φιάλη με τον καθαρό αγιασμό, μοιάζει σαν
αποταμιευτήρας των πολυτίμητων δακρύων τους.
Ξεκουραστήκαμε για μιάμιση περίπου
ώρα. Στις 8 ξεκίνησε η Παράκληση της Παναγιάς μας στο παλαιό Καθολικό
δίπλα στην Τράπεζα.
Ο Αριστοτέλης στέκεται εκστατικός μπροστά στα υπέροχα
χρώματα των τοιχογραφιών και στην μακραίωνη ιστορία του, που σαν να
αναδύεται σε κάθε σου βήμα …-Δεν σου κάνει καρδιά να βγεις από εδώ !
μονολογεί στα λίγα μόλις μέτρα που μας χωρίζουν από την Τράπεζα. Αν και
στενότατο, η ευρυχωρία που δημιουργείται μέσα σου είναι κάτι το απερίγραπτο,
ιδίως όταν λογίζεσαι την μακραίωνη λειτουργική του ιστορία και όταν
κοιτάς το ξύλινο αριστούργημα του τέμπλου που σαν να σε σκεπάζει με τις μορφές
των Αποστόλων , έτσι όπως γυρτό προς τη γη το αντικρίζεις.
Ένα ζεστό πιάτο με τραχανά και
τυρί μας περίμενε στην πρωινή τράπεζα …
Ο Αναγνώστης συνεχίζει να διηγείται τα θαυμαστά γεγονότα
που έκαναν, Καλλιπάρθενο και Μεγαλομάρτυρα την Αγία Θέκλα. Άξια πέρα για
πέρα η υπό του Θεού αθλοθεσία της ως Ισαποστόλου… Τα μάτια μου συναντούν
την συγκινημένη όψη ενός ηλικιωμένου Μοναχού. Το μαρτύριο της Αγίας Θέκλας τον
έχει κάνει να σταματήσει το φαγητό …Με δυσκολία φαίνεται να συγκρατεί τα
δάκρυά του …Τον ξανακοιτώ μόλις μας μοιράζεται το κόλλυβο της μεγάλης Αγίας. Η
όψη του θα μου μείνει αξέχαστη. Σε αυτήν καθρεφτίστηκε με τόσο όμορφο τρόπο το
πόσο Θαυμαστός φανερώνεται ο Θεός μέσα απ τους Αγίους Του . Οι Άγιοι
στέκονται πάντα δίπλα μας. Μας παρατηρούν και συγκινούνται και Εκείνοι
όποτε η ψυχή μας κινείται προς τα άνω, στο ιερό τους μνημόσυνο.
Γύρω στις 9 το πρωί φύγαμε
γεμάτοι από εικόνες, χρώματα, μυρωδιές και ήχους ασίγητους στο μέσα μας.
Πήραμε την μικρή ανηφόρα πάνω από το αγίασμα του Αη Γιωργιού και βρεθήκαμε στο
πιο γαληνεμένο αγνάντι, στο κοιμητήρι της Ξενοφώντος. Ήταν το πιο όμορφο
και αληθινά ζωντανό κατευόδιο στην πορεία της νέας μέρας. Ξενοφωντινοί Πατέρες
στα σεμνά μνήματά τους ….Τους Σταυρούς τους, αγκάλιαζαν τα τριμμένα
από την προσευχή και το χρόνο κομποσκοίνια τους. Σκέφτηκα ότι ήταν το μόνο
ταιριαστό στο τελευταίο επί γης καταφύγιό τους.
Το μόνο που τους ήταν απαραίτητο
στην ησυχαστική τους ζωή, αυτό που στους κόμπους του, κατάφερναν να χωράνε
αμέτρητες πονεμένες και μπερδεμένες ψυχούλες, να αγαπάνε χωρίς ιδιοτέλεια, να
κλαίνε χωρίς σταματημό, να μιλάνε με ευγένεια ανυπόκριτη στον Δεσπότη Θεό.
Οι ηλικίες κάποιων μας έκαναν να απορήσουμε με τα ανεξιχνίαστα σχέδια του
Δικαιοκρίτη Χριστού. Κάποιοι με τα μισά σχεδόν χρόνια μας, μεσιτεύουν εδώ και
καιρούς στις Ουράνιες Μονές ….Και εκεί τους φανταστήκαμε με τα ευωδιαστά
κομποσκοίνια τους να δέονται υπέρ του σύμπαντος κόσμου...
Πήραμε τον δρόμο για το Δοχειάρι…
Διαδρομή κατάγιομη από γαλάζιο συναπάντημα
θάλασσας κι ουρανού. Κόψαμε το πιο αρωματικό τσάι που άφθονο βρήκαμε σε πλαγιές,
φυτρωμένο σχεδόν στις ρίζες υψίκορμων πεύκων. Κεχριμπαρένια σημάδια πάνω τους
απ το ρετσίνι που προσφέρουν χωρίς να ….πληγώνονται, ως πρώτη ύλη για λιβάνια
που θα ξοδευτούν μπρος σε εικονίσματα και Θυσιαστήρια του Υψίστου. Στο Όρος τα
άψυχα παίρνουν ψυχή για να προσφέρουν λατρευτική ανταπόδοση στον Δημιουργό τους
….Τίποτα δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο. Όλα έχουν να σου δώσουν. Το καθετί
μπορεί να σου προσφέρει συνειρμούς ανάπαυσης και ειρήνης. Το διαπιστώσαμε αυτό
μόλις διαβήκαμε την πύλη της Δοχειαρίου, αυτής που οι Αρχάγγελοι φρουρούν
για αιώνες. Κάθε της γωνιά και ένα ουράνιο μήνυμα. Η παρουσία του Μεγάλου Ποιμένα
εμφανής σε κάθε σου βήμα. Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια για τις πάνω αυλές με την
εξαιρετική θέα είδαμε στην άκρη κάθε κουπαστής ξυλόγλυπτα σύμβολα Θεού και
Ορθοδοξίας. Στο πρώτο τελείωμα το κεφάλι ενός φιδιού να συμβολίζει την
υπομονετική περιπλάνησή μας πριν τη δική μας Γη της Επαγγελίας… Έπειτα
ένα κεφάλι αετού να μας θυμίζει ότι κάθε Χριστιανός Ορθόδοξος πρέπει να έχει
αναζητήσεις υψιφαείς, να πετά ψηλά μακριά από τα πρόσκαιρα και τα γήινα όπως ο
περήφανος αετός.
Εκεί ο Γέροντας
Γρηγόριος μας υποδέχτηκε με το γνωστό του απαράμιλλο και αμίμητο ύφος.
Γνωρίζαμε γι αυτόν τον γλυκύτατο Παππούλη, που θέλει να φαίνεται τραχύς μα έχει
την πιο παιδική καρδιά του κόσμου. Απ το ξωμάντρι της ζωής του, όπως ο ίδιος
θυμάται την Λογγοβάρδα, στης Πάρου τα αγιομέρια, ως της Προυσιώτισσας
τα πατήματα, στον ιερό τον αποσκιαδερό τον βράχο, και από εκεί στης
Γοργοϋπηκόου την πάντα ορθάνοιχτη αγκαλιά στην ησυχία της κέλλας του,
παρηγορεί με το πετραχήλι του και τις πατρικές νουθεσίες του
αρίφνητες ψυχές ως τα χθες αμύητες στου Χριστού τα
μυστήρια…Μας μίλησε τότε με έναν τόσο διαφορετικό τρόπο απ αυτόν που περιμέναμε,
σαν Πατέρας που παιδεύει τα παιδιά του στο μεγάλωμά τους… Κι αυτά κάποτε
στα σίγουρα θα τον μακαρίζουν με μάτια δακρυσμένα να ευγνωμονούν …Θυμηθήκαμε
και ένα περιστατικό από τον βίο τους Γέροντα Παϊσίου έτσι όπως ο Γέροντας
Γρηγόριος το περιγράφει στο πρόσφατο ανεκτίμητο βιβλίο του για τις μορφές
–Κειμήλια Ιερά όπως ο ίδιος τις μνημονεύει , που γνώρισε στην πολυκύμαντη ζήση
του :
…Η Μονή Εσφιγμένου ( διηγείται ο
Γέρο –Παΐσιος) ήταν η πρώτη μου μετάνοια στο Όρος. Το ξυλουργείο υπήρξε για
μένα το πρώτο σχολείο, το φροντιστήριο, γι' αυτήν την μεγάλη αρετή. Ο ηγούμενος
με ρώτησε τι γνωρίζω να κάνω. - Είμαι ξυλουργός. Αμέσως μ' έβαλε στην υπακοή
του Γέροντα μαραγκού. Τη επαύριον μου ανέθεσε να πάρω μέτρα για το κάσωμα
παραθύρου. Στο εργαστήρι υπέδειξε να κόψω τα ξύλα μεγαλύτερα. Του λέγω: - Θα
βγη μεγάλο. - Εσύ θα μου υποδείξης; Κόψε εκεί που σου λέγω. Στην τοποθέτηση,
όπως ήταν φυσικό, ήταν μεγαλύτερο. - Βλέπεις, Γέροντα, δεν κάνει.
- Πάρε πάλι, παιδί μου, τα μέτρα.
Στο εργαστήριο μου υπέδειξε να το κόψω μικρότερο. - Γέροντα, θα βγη μικρό. -
Αρχάριος είσαι και υποδείξεις μου κάνεις; Το κάσωμα βγήκε μικρότερο. - Είδες,
Γέροντα, είχα δίκαιο. - Πάρε πάλι μέτρα, καλογέρι. Δυστυχώς, υπέδειξε να το
κόψω ακόμα μεγαλύτερο. Είπα καθ' εαυτόν «Θεέ μου, τι θέλει αυτός ο άνθρωπος.
Τρελός είναι;». Οπότε αποκρίθηκα: - Να 'ναι ευλογημένο. Έσκυψε ο Γέροντας το κατάλευκο
κεφάλι του, λέγοντάς μου:
- Επιτέλους! Αφού χαλάσαμε ένα
κυβικό ξύλα, έμαθες να λες «Να 'ναι ευλογημένο».
(Απόσπασμα από το βιβλίο
«Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας» του Γέροντα
Γρηγορίου Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου 2010)
Τις μορφές που έζησε και αγάπησε ο
Γέροντας της Δοχειαρίου τις μιμήθηκε το δίχως άλλο … Τα παραδείγματά τους
φώτισαν τον δρόμο του και τις ψυχές που του παραδόθηκαν …. Αυτές που πάντα θα του
αποκρίνονται προτάσσοντας το: να ναι ευλογημένο Γέροντα …
Κι έπειτα εκείνη η τόσο χαρακτηριστική
του φωνή η τόσο ξεχωριστή, μπροστάρισσα θαρεττή στο ξεκίνημα κάθε ωδής στην
καθημερινή πρωινή παράκληση σιμά στην εικόνα Της Μάνας, για χρόνους και
καιρούς αλησμόνητους …
Σήμερα, του σώματός του οι
σκόλοπες δεν τον πτοούν. Έτσι παραχώρησε ο Θεός μα εκείνος εξακολουθεί να
ποιμαίνει τα αρνία του αγόγγυστα και έχει χαρά απερίγραπτη που όταν
θα φύγει, θα τα αφήσει πίσω του εύοσμα, ευγενικά άνθη στον Αθωνικό
Λειμώνα ….
Μορφές σαν και αυτόν τον αγέρωχο
ασκητή ευχόμαστε πάντα να υπάρχουν όσο η Παναγιά θα μας αξιώνει να στάζουμε
ίδρωτες ανηφορικούς και αρμυρό ψυχής εξάγνισμα στα αγιασμένα εύφορα
χώματά Της …. Πήραμε νοερώς την ευχή του και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς
τα ταπεινά μέρη της Κωνσταμονίτου. Ήταν ο επόμενος προορισμός διαμονής μας ….
(συνεχίζεται)
νώντας σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013
Πρώτη δημοσίευση στο ...ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα
φῶς
Προηγούμενα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου