Και
εφέτος το αισθανθήκαμε, το ‘νοιώσαν οι ψυχές μας,
πώς
σε μια μέρα κύλησαν χίλια έτη Κυρίου …
Για
να λυτρώνονται ζωές να γλυκαθούν τα πάθια,
φύτρωσε
ένας Παράδεισος στη γη, ελέους Σωτηρίου,
να
γίνουν όλα του τα πλάσματα ρόδα χωρίς αγκάθια ...
Αρώματα
λιβανωτού και βλέμματα ασκητάδων,
λέξεις
δύσκολα τα χωρούν, μνήμες τα φυλακίζουν …
Βοήθησέ
μας Παναγιά, στήριγμα των Μανάδων
να
τα κρατάμε μέσα μας
κι
όσο τα μάτια είν’ ανοιχτά κάνε τα να δακρύζουν… ( ν.σκ)
…Μια μόνο λέξη: Μεγαλοπρέπεια και μάτια
εκστατικά να μην προλαβαίνουν να θαυμάσουν τις εικόνες που μια-μια ξεπροβάλλουν
μπροστά σου, όταν εισέρχεσαι στην αυλή του Ρωσικού Μοναστηριού, του Αγίου
Παντελεήμονος. Αν λίγο αφεθείς τότε στα σίγουρα δεν γίνεται παρά να μην
μεταφερθείς στις ενδοξότατες μέρες των αμέσως προηγούμενων αιώνων, τότε που
πάνω από 2000 Μοναχοί κατάκλυζαν κάθε του γωνιά ή τότε που χτιζόταν το λυγερό
καμπαναριό του, για να χωρέσει μέσα του τριάντα δυο καμπάνες και είκοσι τόνους
αρμονίας και δέους Θεϊκού…
Μπήκαμε στο Αρχονταρίκι με το …κρεμαστό
μπαλκονάκι, με θέα σε όλη την νοτιοδυτική ακτή του Όρους. Ένας νεότατος
Ρώσος Μοναχός πέρασε βιαστικά από μπροστά μας υποκλινόμενος και φτάνοντας
το κεφάλι του σχεδόν ως τα γόνατά του. Με λίγα ξανθά γένια και ένα πρόσωπο
ολοφώτεινο που μας θύμισε μορφές βγαλμένες μέσα απ το ξακουστό φωτογραφείο
– εργαστήριο της Μονής. Εκεί που προς ωφέλεια ψυχών στέκονταν για να
φωτογραφηθούν οσιακές μορφές του Αγιορείτικου Ρώσικου Μοναχισμού , όπως ο Άγιος
Σιλουανός ο Αθωνίτης με τον μαθητή του τότε Ιεροδιάκονο Σωφρόνιο Σαχάροφ τον
μετέπειτα βιογράφο του και Άγιο Γέροντα του Έσσεξ. Λες και σ αυτήν την
υπόκλιση και στο τόσο σύντομο πέρασμα αυτού του νεαρού Μοναχού από μπροστά μας
συνοψίστηκε αυτό που ο πνευματικός του Άγιος πρόγονος συνήθιζε να λέει για την
ανεξαίρετη αγάπη:
Η ψυχή δεν μπορεί να έχει ειρήνη, αν δεν
προσεύχεται ακόμη και για τους εχθρούς. Χωρίς τη χάρη του Θεού, δε
μπορούμε ν’ αγαπούμε τους εχθρούς μας. Το Άγιο Πνεύμα όμως εμπνέει την αγάπη,
και τότε η ψυχή λυπάται ακόμη και τους δαίμονες… Σας ικετεύω, δοκιμάστε. Αν
κάποιος σας προσβάλει ή σας ατιμάσει ή σας πάρει κάτι από τα υπάρχοντά σας ή
και αν καταδιώκει την Εκκλησία ακόμη, προσευχηθείτε στον Κύριο λέγοντας:
«Κύριε, όλοι είμαστε πλάσματά Σου. Λυπήσου τους πλανημένους δούλους Σου και
κάλεσέ τους σε μετάνοια»… Αν δεν έχεις αγάπη, τουλάχιστον μην τους διαβάλλεις
και μην τους καταριέσαι και τότε καλύτερο θα είναι. Αν όμως κάποιος
σκέφτεται το κακό για τους εχθρούς του, σημαίνει μάλλον πως κάποιο πονηρό
πνεύμα εισήλθε στην καρδιά του και της φέρνει κακούς λογισμούς…
Σκέφτηκα λοιπόν, πως κάθετί που λένε ή πράττουν οι
Μοναχοί, όπως εκείνη η υπόκλιση δεν είναι παρά ένα πάλαισμα της ψυχής τους, μια
εξάσκηση στην ταπείνωση, την αγάπη, την περιχώρηση, στον καλό λογισμό, στην
γαλήνη, στην εσωτερική ειρήνη. Τίποτα γι αυτούς δεν είναι ασήμαντο και
κανείς άνθρωπος δεν επιτρέπεται να περάσει απαρατήρητος για το είναι
τους, αφού κι αυτός δίνει μια αφορμή για να υποκλιθεί η ψυχή τους
…Αφήσαμε τα πράγματά μας, δροσιστήκαμε από την μαρμάρινη βρύση που βρίσκεται
μέσα στο αρχονταρίκι και πήραμε το δρόμο για το Καθολικό.
Συζητούσαμε για την μεγεθυμένη φωτογραφία που
δεσπόζει στ αριστερά της εισόδου του Μοναστηριού δίπλα στη φιάλη. Μια
φωτογραφία του 1903 που δόθηκε σε κοινή θέα μόλις το 1997.
Βγήκε σαν αναμνηστική ενός παλαιού εθίμου της
Μονής: Να δίνεται στους φτωχούς Μοναχούς που ασκήτευαν σε
κελιά της περιοχής, ελεημοσύνη. Από την επόμενη χρονιά όμως αποφασίσθηκε να μην
ξαναδοθεί τίποτα, διότι τα αποθέματα του Μοναστηριού είχαν σωθεί ...Στη Ρωσία η
κατάσταση ήταν τότε δραματική, και έτσι μειώθηκαν στο
ελάχιστο οι μέχρι πρότινος πλούσιες δωρεές
των Ρώσων αδερφών στο Μοναστήρι.
Ένας Μοναχός ονόματι Γαβριήλ επρόκειτο
να φωτογραφήσει για τελευταία φορά, σε ανάμνηση, το γεγονός αυτό της
ελεημοσύνης. Τότε όμως παρατήρησε μόνο αυτός, να κινείται κατά τρόπο θαυμαστό
ανάμεσα στους πατέρες μία μαυροφορεμένη γυναίκα. Φωτογράφησε λοιπόν τη
σκηνή και τη γυναίκα που μόνο αυτός έβλεπε, η οποία αποτυπώθηκε και πάνω στο
φωτογραφικό χαρτί μέσα σε μία λάμψη στα αριστερά της φωτογραφίας, όταν
την εμφάνισαν στο εργαστήριο της Μονής.
Οι Πατέρες συμπέραναν ότι ήταν η Παναγία λυπημένη
και πήραν πίσω την απόφασή τους να σταματήσουν την ελεημοσύνη.
Ένα σύγχρονο θαύμα που δυναμώνει την πίστη και που διατρανώνει μια ρήση που
λίγες μέρες αργότερα ακούσαμε να βγαίνει από το στόμα ενός πολύ φωτισμένου
Ασκητή: Αν θέλετε να πεινάσετε τότε να αποθηκεύετε !
Μπήκαμε στο θεσπέσιο καθολικό με τους 8 τρούλους.
Μια διαφορετική αίσθηση ουράνιου πλησιάσματος, μέσα από τις ιδιαίτερες
αγιογραφίες και την μορφή του Αγίου Παντελεήμονος να αντανακλά την αφοσίωση των
Μοναχών στο πρόσωπό του. Ιλαρός, χαρούμενος με μια ξέχειλη αγάπη να πηγάζει απ
το πρόσωπό του Αθλοφόρου και Ιαματικού Προστάτη του Μοναστηριού... Από το
στενό γεφυράκι ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο του καμπαναριού πάνω από την μεγάλη
επιβλητική Τράπεζα.
Εκεί δεσπόζει η τεράστια καμπάνα, η δεύτερη
μεγαλύτερη στον κόσμο! Το βάρος της είναι 13 τόνοι, η διάμετρος της
σχεδόν 3 μέτρα ενώ η περιφέρεια της πλησιάζει τα 9 μέτρα !
Μόνο για την δική της κρούση χρειάζονται
δύο μοναχοί. Το βράδυ της Αναστάσεως κάποιοι έχουν πει πως ακούγεται
μέχρι τον Πολύγυρο, σε ακτίνα δηλαδή εβδομήντα και πλέον χιλιομέτρων! Αν
είναι συνταρακτική η αίσθηση μόνο στη θέα της, τότε τι ανείπωτα
συναισθήματα θα γεννηθούν στο πανηγυρικό άκουσμά της; Ένας Μοναχός μας έκανε
νόημα να κατέβουμε για να προσκυνήσουμε στο μικρό απέναντι παρεκκλήσι, ένα από
τα 35 συνολικά που υπάρχουν, με τα Άγια Λείψανα του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, του
Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, του Αγίου Παντελεήμονος και του Αγίου Ιωάννου του
Ελεήμονος, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και τις τίμιες κάρες του Αγίου
Σιλουανού του Αθωνίτη και του Αγίου Λουκά του Ευαγγελιστή, αυτού που φωταγώγησε
τη γη στο πλάι του Θείου Παύλου γράφοντας του Χριστού το Ευαγγέλιο…
Τι ευλογία Θεέ μου, από τα πρώτα μας μόλις βήματα τις 2 πρώτες
κιόλας ώρες μας στο Περιβόλι της Μητέρας Σου να ανταμώνουμε με
Κορυφαίους πρεσβευτές του ελέους Σου …
Αφήσαμε πίσω μια από τις πιο εντυπωσιακές εικόνες
του σύγχρονου Αγίου Όρους και πήραμε τον δρόμο για τον πρώτο μας σταθμό
φιλοξενίας, την πάνω στη θάλασσα χτισμένη Μονή του Ξενοφώντος.
Ένα μεγάλο
τείχος χτισμένο περίτεχνα γύρω από ιδιοκτησία του Ρώσικου μας έκανε να
μνημονεύσουμε πολλές φορές έναν κεκοιμημένο αδερφό μας τον Τριαντάφυλλο.
Έχει αφήσει στη γη ανθρώπους που τον αγαπούν και
συνεχώς αποζητούν να αναπαύουν την ψυχή του, κρατώντας την μνήμη του λαξευτή
και … άσβεστη. Ήμασταν βέβαιοι πως όλα αυτά τα υλικά τάματα στον Θεό και τους
Αγίους του θα ήταν συνδυασμένα με την ελεημοσύνη, την προσευχή, τις λειτουργίες,
τα κομποσκοίνια και όλα τα «ένσημα ανάπαυσης» στο ….βιβλιάριο αυτής της
ψυχής, όπως θα έλεγε και ο Γέρο-Παΐσιος …
Μεσημέρι γύρω στις 12 μπήκαμε στην Μονή από την
πύλη που εδώ και δέκα και πλέον αιώνες φρουρεί ο καβαλάρης Άγιος, των
αιχμαλώτων ο ελευθερωτής και των φτωχών ο υπερασπιστής. Δεν είναι μόνος του
μιας και ο Άγιος Δημήτριος βοηθά και προστατεύει και αυτός ιδιαιτέρως
τους Ξενοφωντινούς Πατέρες. Και η Παναγία η Οδηγήτρια βρίσκεται εκεί, για να τους
δείχνει πάντα τον δρόμο προς τα άνω σκηνώματα, από τότε που Μόνη της πήρε
τον δρόμο από το Βατοπαίδι για να εγκατασταθεί αέναα στην γνώριμη θέση της στο
καθολικό της Ξενοφώντος …
(συνεχίζεται)
νώντας σκοπετέας
/Ημερολόγιο Όρους 2013
Πρώτη δημοσίευση στο ...ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα
φῶς
Προηγούμενο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου