Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2018

11231 - Ιερομόναχος Γαλακτίων Σιμωνοπετρίτης (1919 - 30 Οκτ. 2014)

ερομόναχος μέ τήν πλατιά καρδιά καί τήν ερύχωρη ψυχή
το κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου

Η γία του βιωτή γινε γνωστή πέρα πό τά ρια τς Αθωνικς πολιτείας καί ποτέλεσε πρότυπο γιά τούς συμμοναστές του καί πόδειγμα γιά τούς ποθοντας τή μοναχική πολιτεία. Η γγελική καί σκητική μορφή του κοσμε κάθε κδοση, που κι ν γίνεται στόν πλανήτη μας κι ναφέρεται στό Περιβόλι τς Παναγίας. Ο νουθεσίες του δήγησαν πολλούς στή μάνδρα τς Εκκλησίας. Στό πετραχήλι του πολλοί κατέθεσαν τίς πτώσεις τους καί πραν ς ντάλλαγμα τήν φεση τν μαρτιν τους καί τή γαλήνη τς ψυχς τους. Τά ργα τν χεριν του, τά καλάθια πού πλεκε, τά κομποσχοίνια πού δώριζε καί τά σταυρουδάκια πού χάριζε ποτελον πολύτιμο κειμήλιο λων σων τά δέχτηκαν. Τέλος, δολη καί πέραντη γάπη του σκλάβωσε λους σοι τόν γνώρισαν.

Ολα τά παραπάνω, μόλις τά διαβάσεις συνειρμικά δηγον τή σκέψη σου στή μορφή το σεμνο καί μακαριστο Σιμωνοπετρίτου συμπολίτη μας ερομονάχου παπα-Γαλακτίωνα.
Η πίγεια πατρίδα του
Ο μακαριστός γέροντας Γαλακτίων, κατά κόσμον Δημήτριος Αγγελάκης το Αναστασίου καί τς Αγορς, γεννήθηκε στό Δενδροχώρι Τρικάλων. Ο γονες ντες εσεβες καί νάρετοι το δίδαξαν δυό πράγματα, τήν πίστη στό Θεό καί τήν γάπη πρός τήν πατρίδα μας.
Πάντα, χι μόνον μέ τά λόγια τους λλά κυρίως μέ τό παραδειγμά τους, τόν δίδασκαν νά πιστεύει στό Θεό καί σ Ατόν νά καταφεύγει ταν ντιμετωπίζει προβλήματα στήν καθημερινή του ζωή. Τό γιασμένο, γνό καί γιο οκογενειακό περιβάλλον πού μεγάλωσε πέδρασε καθοριστικά στό χαρακτήρα του καί στίς ποφάσεις πού παιρνε στή ζωή του. Ολες τίς Κυριακές καί τίς μεγάλες ορτές πήγαιναν οκογενειακς στήν κκλησία το χωριο γιά νά παρακολουθήσουν τή Θεία Λειτουργία. 
Ο γονες του καθς ταν πτωχοί τόν βαλαν πό μικρό νά ργάζεται στά χωράφια τους καί νά φυλάγει τά λιγοστά πρόβατα πού εχαν.
Δημιουργε οκογένεια
Ο Θεός τόν ξίωσε, ταν λθε στήν κατάλληλη λικία, νά νυμφευθε μέ τή συγχωριανή του Ζωή πού διακρίνονταν γιά τά πολλά χαρίσματά της, πως τή νοικοκυροσύνη, τήν ργατικότητα, τήν ξυπνάδα μά προπάντων γιά τή βαθειά πίστη της στό Θεό καί τήν γάπη της στήν κκλησία.
Ακόμα τόν ξίωσε νά ποκτήσει πέντε τέκνα, τέσσερα κορίτσια καί να γόρι, τά ποία νέθρεψε «ν παιδεί καί νουθεσί Κυρίου» καί σύμφωνα μέ τίς παραδόσεις το θνους μας. Παρ λη τή φτώχεια του προσπάθησε τά παιδιά του νά μάθουν γράμματα γιά νά γνωρίσουν καλύτερα, πως λεγε «τήν Πατερική σοφία καί τήν λληνική γραμματεία». Σ ατό βοήθησε πολύ γιος πίσκοπος τν Τρικάλων μακαριστός Μητροπολίτης Διονύσιος. Ο είμνηστος Μητροπολίτης γιά νά χουν στέγη, θαλπωρή καί φροντίδα ο πτωχοί νέοι πού ρχονταν πό τά χωριά στά Τρίκαλα γιά νά φοιτήσουν στό Γυμνάσιο ναδιοργάνωσε τό πάρχον οκοτροφεο τν Αγίων Αναργύρων καί δρυσε, γιά τά κορίτσια, τό Καστρακίδειο οκοτροφεο. Εκε, στήν γκαλιά τς κκλησίας, κυρ-Δημήτρης μπιστεύτηκε τά παιδιά του γιά νά μάθουν γράμματα μά προπάντων νά πάρουν σωστές ρχές καί νά ποκτήσουν καλό χαρακτήρα. Τό τι νήργησε σωστά τό ποδεικνύει μεγάλη κατά Θεό ξέλιξη τν παιδιν του. 
Τά παιδιά του πού φοιτοσαν σέ σχολεα τν Τρικάλων εχαν τήν ελογία πό τό Θεό νά συνδεθον μέ να γιο καί φωτισμένο κληρικό, τόν π. Αμιλιανό Βαθείδη, πού πηρετοσε ς εροκήρυξ καί ταν γούμενος στό Μεγάλο Μετέωρο τήν περίοδο κείνη στή Μητρόπολη Τρίκκης καί Σταγν. Ο π. Αμιλιανός μέ τήν γία του βιωτή καί τό παράδειγμά του τά συνέδεσε περισσότερο μέ τόν Κύριο καί τήν Εκκλησία Του, γινε τό φωτεινό παράδειγμά τους καί νέπνευσε σέ ρισμένα πό ατά τό δρόμο τς φιερώσεως στό Χριστό. Ετσι κόρη του Φωτεινή, σήμερα Γερόντισσα Νικοδήμη γουμένη τς Ιερς Μονς Εαγγελισμο τς Θεοτόκου Ορμύλιας, καί γιός του Αναστάσιος, σήμερα π. Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης, κολούθησαν τό μοναχικό βίο. 
Ο μακαριστός παπα-Γαλακτίωνας μέ λη του τήν καρδιά δωσε τήν εχή του στά παιδιά του νά κολουθήσουν τό δρόμο πού πέλεξαν καί νά γίνουν μέλη τν μοναστικν δελφοτήτων πού τήν περίοδο κείνη ρχισαν νά δημιουργονται στό Μεγάλο Μετέωρο καί στήν Ιερά Μονή τν Αγίων Θεοδώρων Καλαμπάκας.
Η μεγάλη του πίστη στό Θεό καί γάπη του πρός τήν Εκκλησία φαίνεται κι πό τό παρακάτω γεγονός. Οταν τά παιδιά του Αναστάσιος καί Φωτεινή ποφάσισαν νά φιερωθον καί το τό νακοίνωσαν συζυγός του Κ. Ζωή ντέδρασε ατός μως γιά νά τήν πείσει νά δώσει τήν εχή της κι ατή τς επε: «Γυναίκα, τά πολλά λόγια εναι φτώχεια. Θά εμαστε μέ τόν κόσμο μέ τό εαγγέλιο; Αν παρά τή θέλησή τους δηγηθον σέ γάμο καί ποτύχουν, δέ θά χουμε εθύνη; Καί μετά δέ θά μς πε Χριστός: Ελτε δ σες ο Αγγελακαίοι μέ τούς μεγάλους σταυρούς. Δέν χετε κούσει τό « φιλν πατέρα μητέρα πρ μ οκ στι μου ξιος;». Ας κερδίσουμε ς χριστιανοί καί ς χάσουμε ς γονες». Τότε σύζυγός του Ζωή, σήμερα μοναχή Βησσαρία, ς μότροπη, μόψυχη καί μόφρονη στήν πίστη λλά καί τό κκλησιαστικό φρόνημα πάντησε: «Ας γίνει, πως ρίζεις»! 
Ο π. Γαλακτίων δήγησε διος τήν κόρη του Φωτεινή στό μοναστήρι καί τήν παρέδωσε στήν Ηγουμένη λέγοντας: «Εσελθε, τέκνον, ες τήν χαράν το Κυρίου σου».
Ο δρόμος πρός τήν φιέρωση
Τό 1974, φο τακτοποίησε λες τίς οκογενειακές του ποχρεώσεις, νεχώρησε μαζί μέ τή σύζυγό του, μετά πό κοινή συμφωνία, πό τό Δενδροχώρι Τρικάλων γιά νά συναντήσουν τόν πνευματικό τους, Γέροντα Αμιλιανό, στόν ποο νακοίνωσαν τήν πόφασή τους, τι θελαν νά γίνουν μοναχοί. Ο π. Αμιλιανός ταν τούς κουσε τούς προέτρεψε νά τό ξανασκεφθον. Εκείνοι το πάντησαν: «Η πόφασή μας εναι μετάκλητη. Βάλε μας, Γέροντα, κανόνα γιά τό πώς θά πορευόμαστε, μέχρι νά πμε καθένας μας στό μοναστήρι του». Μετά πό ατά καθένας τους πρε τό δρόμο γιά τό μοναστήρι του. Ο κυρ-Δημήτρης πγε στό Περιβόλι τς Παναγίας συγκεκριμένα στή Σιμωνόπετρα καί σύζυγός του Ζωή, μοναχή Βησσαρία, στήν Ιερά Μονή Εαγγελισμο τς Θεοτόκου Ορμύλιας. 
Στή Σιμωνόπετρα μόναζε καί μονάζει γιός του π. Αθανασιος Σιμωνοπετρίτης, ερομόναχος καί Υμνογράφος τς Μεγάλης το Χριστο Εκκλησίας.
Κείρεται μοναχός
Ο π. Αμιλιανός μέ μεγάλη χαρά δέχτηκε τόν κ. Δημήτρη καί τόν γραψε στά μοναχολόγια ς δόκιμο μοναχό. Οπως πληροφορηθήκαμε: « προσέλευση του π. Γαλακτίωνος στό μοναστήρι ταν πανηγυρική. Ο καμπάνες το μοναστηριο χτυποσαν χαρμόσυνα, πως γίνεται, ταν ποδέχονται τόν Πατριάρχη! Συγχρόνως μως γιός του Ιερομόναχος Αθανάσιος φρόντισε νά τόν μυήσει στή σοφία τς μοναχικς ζως λέγοντάς του: «Στό μοναστήρι δέ θά εσαι πατέρας μου, οτε γώ γιός σου. Εδ θά εμαστε δελφοί καί συνασκητές πού μέσα πό τό θλημα τς σκησης καί τς πακος θά προσπαθομε νά πισύρουμε τό λεος το Θεο. Δέ θά ρχομαι στό κελί σου, οτε κι σύ στό δικό μου». Ο π. Γαλακτίων πάντησε «νά εναι ελογημένο»!
Σέ σύντομο χρονικό διάστημα π. Αμιλιανός βλέποντας τήν πνευματική του πρόοδο τόν κειρε μοναχό καί τόν νόμασε Γαλακτίωνα. Δέν ργησε νά χειροτονηθε διάκονος καί πρεσβύτερος.
Στην Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου
Ηγούμενος Γαλακτίων, 
Νήφων μοναχός Κωνσταμονίτης και ιερομόναχοςΑθανάσιος
Στήν Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου
Στή Σιμωνόπετρα τήν περίοδο κείνη λθε ντιπροσωπεία πό τήν Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου νά παρακαλέσει τόν Γέροντα Αμιλιανό καί τήν δελφότητα νά πνε ρισμένοι Σιμωνοπετρίτες μοναχοί στό μοναστήρι τους καί νά ναλάβουν τή διοίκησή του καί νά γηροκομήσουν τούς πάρχοντες πέργηρους μοναχούς. Ο π. Αμιλιανός, ς νθρωπος γάπης καί θυσίας, μέ τή συγκατάθεση τς δελφότητας δωσε ελογία ρισμένοι μοναχοί, μεταξύ ατν καί π. Γαλακτίων, νά πνε νά πανδρώσουν τή Μονή Κωνσταμονίτου. Ο πατέρες κάνοντας πακοή φησαν τό μοναστήρι τους καί πγαν στή Μονή το Πρωτομάρτυρα Στεφάνου το ποίου μετά πό κανονική κλογή γινε γούμενος π. Γαλακτίων. Ο π. Γαλακτίων, κληρικός τς συχίας καί τς προσευχς, κατάλαβε τι διοίκηση τς Μονς χι μόνον το τά στεροσε λλά καί τι φθείρει πνευματικά τόν μοναχό. Ετσι πέβαλε τήν παραίτησή του καί πέστρεψε στή μετάνοιά του που πιδόθηκε στά προσφιλή του παλαίσματα, τή νοερά προσευχή, τή μελέτη τς Αγίας Γραφς καί τν πατερικν κειμένων καθς καί τή διακονία τν πολυπληθν προσκυνητν τς Σιμωνόπετρας.

Μαρτυρίες μοναχν καί προσκυνητν
 Ο π. Γαλακτίων, σοι τόν γνώρισαν τό μολογον, πήρξε μία πό τίς βιβλικές μορφές το Αγίου Ορους καί ταν διαίτερα γαπητός σέ μοναχούς καί λαϊκούς, ο ποίοι βρισκαν νάπαυση στά λόγια του.
       Ο Γέροντας Αμιλιανός σέ μιλία του στήν τράπεζα επε γιά τόν π. Γαλακτίωνα τά παρακάτω: «Ατός νθρωπος εναι τό χαμόγελο λων μας. Οταν δέν τόν βλέπουμε ες τόν Ναό, λοι τόν ναζητομε καί ναρωτιόμαστε πότε θά ρθει. Εναι πιό γαπητός καί πιό χρήσιμος νθρωπος τς Μονς μας…».
Οσες φορές πγαμε στή Σιμωνόπετρα τόν κούγαμε νά διαβάζει καθαρά καί μέ εροπρέπεια τόν Προοιμιακό στόν σπερινό τόν Εξάψαλμο στόν Ορθρο καί νά ψάλλει μέ τήν γλυκιά φωνή του τά Ελογητάρια καί τήν νάτη δή. Οπως μς λεγαν ο πατέρες παρά τήν λικία του «παππούς», πως τόν λεγαν, πρτος πήγαινε στίς κολουθίες καί τελευταος φευγε πό τό καθολικό.
Ας δομε πώς τόν σκιαγραφε νας συμμοναστής του: «Γιά τόν π. Γαλακτίωνα δέν πήρχαν γνωστοί καί γνωστοι. Όλους τούς γκάλιαζε πατρικά καί δελφικά. Μία φορά μάδα πισκεπτν πό τή Γεωργία, κληρικν καί λαϊκν, ζήτησε νά δε τόν π. Γαλακτίωνα, γιά νά πάρει τήν εχή του. Σάν μφανίστηκε, ρχισαν νά τόν γκαλιάζουν, νά παίρνουν τήν εχή του, νά φορον τό σκουφί του γιά ελογία. Ο παππούς Γαλακτίων φέθηκε διαμαρτύρητα στήν γάπη τους. Τούς θέρμαινε ς λοφώτεινος λιος, ρωτοσε γιά τίς οκογένειές τους, γιά τίς δουλειές τους, γιά τό πώς εναι ζωή τους στόν κόσμο. Τούς χόρτασε λιγότερο μέ τά λόγια καί περισσότερο μέ τό χαμόγελό του. Η συνάντηση ταν να πανηγύρι. Δέχθηκε καί νά φωτογραφηθε κόμη μαζί τους. Δέν τούς κανε θεολογικές ναλύσεις. Δέν δωσε βαθυστόχαστες συμβουλές. Παρά ταύτα μως τούς ξεπροβόδισε χαρούμενους, καθς καθένας πρε «θεία χάριτι» ,τι πιθυμούσε! 
Μόλις πομακρύνθηκαν ο πισκέπτες, γυρίζει π. Γαλακτίων στόν ρχοντάρη καί τόν ρωτάει: «Ποιοί ταν ατοί, δέν τούς χω ξαναδε»! Ατός ταν π. Γαλακτίων. Μιλοσε σέ λους νυπόκριτα μέ τήν καρδιά του, γαλήνευε λους μέ τό θεραπευτικό του χαμόγελο. Δέν προσποιήθηκε ποτέ. Δέν τό εχε νάγκη. Ηταν πηγαος καί ρχοντικός στή συμπεριφορά καί τά λόγια του. Εβλεπε λους ς εκόνες το Θεο».
Ακόμα ο πατέρες τς Μονς μαρτυρον πολλά καί ξιοθαύμαστα γιά τόν π. Γαλακτίωνα πως: «εχε πλατιά καρδιά καί μέσα στή ερύχωρη ψυχή του μποροσε νά βρε ποιοσδήποτε πονεμένος καί προβληματισμένος τήν παρηγοριά τς γάπης καί τς προσευχς του. Ανοιγε τίς καρδιές.
Απέπνεε γάπη, συμπόνοια, εγένεια καί ριστοκρατία πνεύματος καί συμπεριφορς. Ηταν ερηνικός καί ερηνοποιός, τόν διέκρινε γαθότητα καί δέν βγαλε ποτέ κανένα παράπονο, κόμη καί στήν ρρώστια του.
Ηταν νας ψεγάδιαστος κοινοβιάτης πού πιτελοσε τό διακόνημά του μέ ζλο, ταν να γλυκύτατο γεροντάκι, ταν παππούς λων.
Ολοι νιωθαν τόν π. Γαλακτίωνα δικό τους, πώς ξέπεμπε γοητεία, πώς ταν πλός καί αθεντικός μοναχός. Ολοι τόν εχαν ς παρηγοριά. Επιβεβαιώνουν τι, ν βλεπε κάποιον δυσκολεμένο, τόν πλησίαζε καί χωρίς νά γνωρίζει τί εχε τόν νάπαυε μέ τή στοργή του».
Από διηγήσεις συμμοναστν καί προσκυνητν μαθαίνουμε κόμα τι σοι τόν πλησίαζαν νιωθαν τήν ελογία του, τι τούς μετέδιδε χαρά καί ευφροσύνη, τι δέν πολόγιζε πνο καί τροφή, τι ταν πόλυτα φιλακόλουθος, τι ρθοστασία του στό ναό ταν παροιμιώδης, καθς ποτέ δέν καθόταν, τι δοξολογοσε τό Δημιουργό σταμάτητα.
Κοντά στό Θεό
Τν π. Γαλακτίωνα Θεός τόν κάλεσε κοντά του σέ λικία 95 τν, στίς 30 Οκτωβρίου 2014 χι μόνον γιά νά τόν ξεκουράσει λλά καί γιά νά τόν στεφανώσει γιά τούς γνες καί τίς προσπάθειές του γιά τή σωτηρία τς ψυχς του καί τν συνανθρώπων του πού κατέφευγαν σ ατόν καί τήν μεγάλη του προσφορά στή Μοναστική πολιτεία το Αγιωνύμου Ορους.
       Ατός ταν σύντομα μακαριστός προηγούμενος π. Γαλακτίων. 
Ας χουμε τήν εχή του.

Σχετικά:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου