Σάββατο 27 Απριλίου 2019

11960 - Το μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη για το Άγιο Πάσχα

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ
ΕΠΙ Τ ΑΓΙΩι ΠΑΣΧΑ
ριθμ. Πρωτ. 257
† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
Τιμιώτατοι δελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα ν Κυρί,
Διατρέξαντες ν νηστεί καί προσευχ τόν δό-
λιχον τς γίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστς, φθάσαντες δέ τό σωτήριον πάθος Χριστο το Θεο, καθιστάμεθα σήμερον κοινωνοί τς χαρς τς λαμπροφόρου γέρσεως Ατο.
Τό βίωμα τς ναστάσεως νήκει ες τόν πυρνα τς ταυτότητος τν ρθοδόξων. ορτάζομεν τήν νάστασιν το Κυρίου χι μόνον κατά τό γιον Πάσχα καί τήν πασχάλιον περίοδον, λλά κάθε Κυριακήν καί ες κάθε Θείαν Λειτουργίαν, ποία εναι πάντοτε λόφωτος πανήγυρις. χριστιανική ζωή ες λας τάς πτυχάς της, ες τήν θείαν λατρείαν, ες τήν βιοτήν καί μαρτυρίαν μας ν τ κόσμ, χει ναστάσιμον πνοήν, δονεται πό τήν νίκην το ναστάντος Χριστο πί το θανάτου καί πό τήν προσδοκίαν τς αωνίου Βασιλείας Του.

νθρωπος δέν δύναται φ᾿ αυτο νά διαχειρισθ τόν φόβον καί τό ναπόφευκτον το θανάτου, νώπιον το ποίου ερίσκεται καθ᾿ λην τήν διάρκειαν τς ζως του καί χι μόνον ες τό τέλος της. ασθησις τι ζωή του εναι «πορεία πρός τόν θάνατον», νευ λπίδος διαφυγς, δέν δηγε ες τόν ξανθρωπισμόν τς ναστροφς του καί ες νίσχυσιν τς εθύνης καί τς μερίμνης του διά τό παρόν καί τό μέλλον.
Μλλον, νθρωπος συρρικνώνεται, ποκόπτεται πό τά οσιώδη το βίου, καταλήγει ες τόν κυνισμόν, τόν μηδενισμόν καί τήν πόγνωσιν, ες τήν φενάκην τς κωλύτου ατοπραγματώσεως καί ες τόν χαρίτωτον εδαιμονισμόν το «φάγωμεν καί πίωμεν, αριον γάρ ποθνήσκομεν». πιστήμη, κοινωνική καί πολιτική δρσις, οκονομική πρόοδος καί εημερία δέν δύνανται νά προσφέρουν διέξοδον.
,τι εναι δημιούργημα το νθρώπου φέρει τό στίγμα το θανάτου, δέν σώζει, φο καί ατό χει νάγκην σωτηρίας. πόθος τς αωνιότητος δέν καλύπτεται μέ πίγεια γαθά, δέν κανοποιεται μέ τήν παράτασιν τς ζως μας καί μέ ποσχέσεις ψευδν παραδείσων.
ρθοδοξία προσφέρει ες τόν σύγχρονον λογοκρατούμενον νθρωπον τήν λήθειαν το σωτηριώδους Εαγγελίου τς ναστάσεως. Δι᾿ μς τούς ρθοδόξους, τό Πάσχα δέν εναι πλς νάμνησις τς ναστάσεως το Κυρίου, λλά βίωσις καί τς δικς μας ναγεννήσεως ν Χριστ ναστάντι, πρόγευσις καί βεβαιότης τς σχατολογικς πληρώσεως τς θείας Οκονομίας.
πιστός γνωρίζει τι παρξιακή πληρότης εναι δρον τς χάριτος το Θεο. ν Χριστ, ζωή μας μεταμορφώνεται, μετατρέπεται ες πορείαν πρός τήν θέωσιν. Ο χριστιανοί διακρίνονται, κατά τόν πόστολον Παλον, πό τούς «λοιπούς», τούς «μή χοντας λπίδα» (πρβλ. Α’ Θεσσ. δ’, 13). λπίζουν είς Χριστόν, ποος εναι, « ζωή καί νάστασις μν», « πρτος καί σχατος καί ζν» (ποκ. α’, 17 – 18).
σωτήριος παρουσία το Χριστο ες τήν ζωήν μας καί λπίς τς πουρανίου Βασιλείας εναι ρρήκτως συνδεδεμέναι ες τήν χριστιανικήν παρξιν, ποία νεργε καί πραγματώνεται ς δημιουργική καί μεταμορφωτική δύναμις ν τ κόσμ. Δέν εναι καθόλου τυχαον, τι πρίν νεωτερικός πολιτισμός κατανοήσ καί γκαθιδρύσ τόν νθρωπον ς δημιουργόν τς στορίας, ο πιστοί κλήθησαν νά καταστον «Θεο συνεργοί» (πρβλ. Α’ Κορ. γ’, 9). ποτελε πλήρη παρανόησιν τς ρθοδόξου ατοσυνειδησίας καί το κοινωνικο καί φιλανθρώπου ργου τς κκλησίας, ταν ποστηρίζηται τι ρθοδοξία εναι σωστρεφής, κοσμική καί διάφορος διά τήν στορίαν καί τόν πολιτισμόν.
ερώτατοι δελφοί καί τέκνα γαπητά,
Τό Πάσχα δέν εναι πλς μεγαλυτέρα ορτή καί πανήγυρις τν ρθοδόξων. νάστασις εναι λη πίστις, σύνολος κκλησιαστική ζωή, λόκληρος πολιτισμός τς ρθοδοξίας, νεξάντλητος πηγή, κ τς ποίας ντλε καί τρέφεται σχατολογική ρμή τς ρθοδόξου βιοτς καί μαρτυρίας.
ν τ ναστάσει καί κ τς ναστάσεως γνωρίζομεν ο πιστοί τόν αώνιον προορισμόν μας, νακαλύπτομεν τό περιεχόμενον καί τήν κατεύθυνσιν τς ποστολς μας ν τ κόσμ, ερίσκομεν τό νόημα καί τήν λήθειαν τς λευθερίας μας.
κατελθών ν τος κατωτάτοις τς γς καί συντρίψας τάς πύλας το δου καί τό κράτος το θανάτου, ναδύεται κ το τάφου ς λευθερωτής το νθρώπου καί πάσης τς κτίσεως.
Ατό τό δρον τς λευθερίας καλεται νθρωπος νά ποδεχθ λευθέρως, ντασσόμενος ες τήν «κοινότητα τς θεώσεως», τήν κκλησίαν, ν τ ποί λευθερία εναι θεμέλιον, δός καί προορισμός.
χριστοδώρητος λευθερία βιοται καί κφράζεται ς «ληθεύειν ν γάπ» (πρβλ. φεσ. δ’, 15), ς γεγονός κοινωνίας καί λληλεγγύης. «μες γάρ π᾿ λευθερί κλήθητε, δελφοί. μόνον μή τήν λευθερίαν ες φορμήν τ σαρκί, λλά διά τς γάπης δουλεύετε λλήλοις» (Γαλ. ε’, 13).
ν τ κκλησί «πάρχομεν μέ τόν τρόπον τς ναστάσεως», φορντες ες τήν «κοινήν νάστασιν» ν τ νεσπέρ μέρ τς Βασιλείας.
Μέ ατάς τάς σκέψεις, δοξάζοντες ν καθαρ καρδί τόν ναστάντα καί «νατείλαντα πσι τήν ζωήν» Κύριον, τόν Θεόν «μεθ᾿ μν» καί «πέρ μν», τόν παγγειλάμενον σεσθαι μεθ᾿ μν μέχρι τερμάτων αἰῶνος, καί ναβοντες τόν πασχάλιον πανευφρόσυνον χαιρετισμόν «Χριστός νέστη!», δεόμεθα το πανδώρου Ποιητο καί Λυτρωτο το κόσμου, πως καταυγάζ τήν ζωήν πάντων μν διά το φωτός τς πανσωστικς ναστάσεως Ατο καί χαρίζηται τος πσι χαράν πεπληρωμένην καί πάντα τά σωτήρια δωρήματα, να μνται καί ελογται τό πανάγιον καί περουράνιον νομα Ατο
Φανάριον, γιον Πάσχα ,βιθ
Κωνσταντινουπόλεως 
διάπυρος πρός Χριστόν ναστάντα 
εχέτης πάντων μν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου