9522 - Άγιον Όρος.

…έπειτα ο σερδάρης μας ωδήγησε στο διπλανό δωμάτιο της εκελεστικής εξουσίας. Μπαίνομε. Ο Πρωτεπιστάτης –ο πρωθυπουργός περίπου- μας έδωσε μ’ ευγένεια το χέρι. Έπειτα κάθησε με μεγαλοπρέπειαν στην έδρα του, είδος στασιδιού, και μας άφησε να πούμε το σκοπό του ταξειδιού μας. Ο γραμματεύς, αφού πήρε τα ονόματά μας, άρχισε να συντάσση το διαμονητήριο. Πολύτιμο έγγραφο. Είναι η άδεια κυκλοφορίας στα μοναστήρια. Μ’ αυτό το κλειδί ανοίγει η πόρτα κάθε μοναστηριού, και χωρίς αυτό, είσαι άστεγος και άγνωστος.

- Θα ταξιδέψετε μαζί και οι τρεις ή χωριστά;

- Προτιμούμε μαζί.

- Έχει καλώς.

Καθένας από τους τέσσαρες Επιστάτες έβγαλε από το ράσο του το τέταρτο μιας σφραγίδος. Αφού ένωσαν τα τέσσαρα κομματάκια επάνω στο έγγραφο, ο Πρωτεπιστάτης, με αργό και αβρό κίνημα, μας το έδωσε.

Αποκτήσαμε δικαίωμα κυκλοφορίας στο Όρος.

Και τώρα πριν αφήσουμε την πρωτεύουσά του, το αγέλαστο χωριουδάκι που δεν κρατεί τον ξένο παρά για λίγην ώραν, όση χρειάζεται να τον διώξη, πριν ανεβούμε στα μουλάρια που χτυπούν τα πέταλά τους στο λιθόστρωτο, θα του ρίξωμε μια τελευταία ματιά. Σπίτια παλιά ή καινούργια, κρυμμένα μέσα στα δένδρα. Εδώ ένα χάλασμα, εκεί μια πεντάπατη οικοδομή. Καμμία διαφορά δεν έχουν. Όλα νεκρά, όλα κελλιά…

Ολόκλητο το οδοιπορικό, που δημοσίευσε η ΜΗΝΙΑΙΑ «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» το 1936, μπορείτε να διαβάσετε εδώ