Σαν σήμερα ...
ΑΘΩΝΙΑΣ ΕΚΚΛ. ΣΧΟΛΗ
Αριθ. Πρωτ. 192
Εν Αθωνιάδι τη 30η Οκτ. 1967
ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟΝ
Προς
Την Διοίκησιν του Αγ. Όρους Άθω
Εις Καρυάς
Εξοχώτατε Κύριε Διοικητά
Μετά λύπης αναφέρω Υμίν ότι και κατά το τρέχον σχολικόν έτος η ηλεκτραγωγός μηχανή (δωρεά έξωθεν) της Αθωνιάδος Σχολής κατεδικάσθη υπό του ελλειμματικού προϋπολογισμού Αυτής εις αργίαν προς μεγάλην θλίψιν των εν αυτή διδασκόντων και διδασκομένων.
Προάγομαι λοιπόν να παρακαλέσω Υμάς θερμώς όπως, εν τω εγνωσμένω υπέρ της Σχολής ενδιαφέροντι Υμών, προβήτε εις τας παρά τω Β. Υπουργείω Εξωτερικών δεούσας ενεργείας και συνηγορίας ίνα, ως και πέρυσι, χορηγηθή εκείθεν πίστωσις και ούτω ο ηλεκτροφωτισμός της Αθωνιάδος εξασφαλισθή.
Κατόπιν προσεκτικών και σχολαστικών υπολογισμών τυγχάνει εξηκριβωμένον ότι δραχμαί 25.000 (είκοσι πέντε χιλιάδες) δύνανται να επαρκέσωσι δια την αγοράν βενζίνης, ορυκτελαίων, ανταλλακτικών και την συμβολικήν μισθοδοσίαν μηχανικού-συντηρητού, και δι' όλον το σχολικόν έτος.
Σχετικώς παρακαλώ όπως ίδητε και την πρότασιν του πρώην Σχολάρχου (νυν Μητροπολίτου Κώου) κ. Ναθαναήλ, ήτις αποτελεί και την μόνην και οριστικήν λύσιν του προβλήματος (έγγρ. Υπ' αριθμ. 27-1-1967)
Μετά τιμής και ευχών
Ο Σχολάρχης κ.α.α.
Αρχιμ. Χρυσόστομος Λαυριώτης
Η ανωτέρω επιστολή εστάλη εις τον Πολιτικόν Διοικητήν του Αγίου Όρους, κ. Παπαδάτον από τον Σχολάρχη της Αθωνιάδος Αρχιμ. Χρυσόστομο Λαυριώτη, σήμερα Επίσκοπο Ροδοστόλου.
Την εποχή εκείνη τα οικονομικά της Αθωνιάδος δεν πήγαιναν καθόλου καλά, γι αυτό και κάποιες μικρές ενισχύσεις επραγματοποιούντο εκ μέρους του Υπουργείου Εξωτερικών δια καταλλήλων εισηγήσεων της Πολιτικής Διοικήσεως του Αγίου Όρους.
Ο κ. Παπαδάτος, Διοικητής του Αγίου Όρους από τον Μάιο του 1967, γνώριζε τον Τόπο αφού είχε υπηρετήσει σαν χωροφύλακας στις Καρυές, για μια διετία στο τέλος της δεκαετίας του 50. Παρόλα αυτά η θητεία του σαν εκπρόσωπος της Ελληνικής Πολιτείας στο Άγιο Όρος χαρακτηρίζεται με τα μελανότερα χρώματα.
Για την τύχη τώρα της επιστολής διαβάζουμε στο βιβλίο «Γράμματα και Άρματα στον Άθωνα»:
Ματαίως και επί πολύ περίμενα ανταπόκριση, με την ελπίδα πάντως ότι τα παιδιά και οι καθηγηταί δεν θα μελετούσαμε με τις γκαζόλαμπες. Και όταν κάποτε τόλμησα σε συνάντησή μας να ρωτήσω για την τύχη του εγγράφου αιτήματός μου επ' αγαθώ της Σχολής, πρόφερε στεγνά και ψυχρά:
-Το Υπουργείο Εξωτερικών δεν ενέκρινε την πίστωσι.
Από τον τρόπο της απαντήσεως και από το ότι δεν απήντησε καθόλου στο έγγραφό μου, ως ώφειλε, ούτε δε και μου κοινοποίησε σχετικό έγγραφο του Υπουργείου Εξωτερικών, εμόρφωσα την γνώμη ότι το θέμα το «έθαψε» ο ίδιος. Ούτε, άλλωστε, χρειάζονταν αλληλογραφία και έγκριση, γνωστού όντως ότι η Διοίκηση πάντοτε εχειρίζετο εν λευκώ κάποιου σεβαστού μεγέθους κονδύλια.
Η βασική,κατά την γνώμη μου,διαφορά ανάμεσα στο τότε και στο τώρα,είναι ότι,η οικονομική δυσπραγία,τότε ειχε επιπτώσεις βασικά στις (υλικές)υποδομές,ενώ τώρα-πολύ χειρότερο-στο έμψυχο υλικό(καθηγητές).Μπορούμε να πούμε,νομίζω,ότι τότε η σχέση της κυβέρνησης προς την Αθωνιάδα ήταν απαξιωτική,ενώ σήμερα είναι αποδομητική.Και με βασικές κυβερνητικές ευθύνες στην δημιουργία της οικονομικής δυσπραγίας.Η ομοιότητα είναι ότι...χούντα τότε,δυστυχώς μας προέκυψε ''χούντα'' και τώρα.Ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή