Στάμνες παντού θυμίζουνε Κυρία Μανναδόχο,
Γοργοϋπήκοη στοργή, Πηγή την Ζωοδόχο.
Ο Διογένης άσβηστο κρατάει το λυχνάρι
άνθρωπο όλο αναζητά, σοφίας το συναξάρι.
Του Καλλινίκου η άβυσσος έλαιον αναβλύζει
Το άψυχο διάλεξε ο Θεός θαυμάσια να σαλπίζει.
Του νέου ηγουμένου η ψυχή με λέντιο ζωσμένη
δοσμένη θυσιαστικά σε Αγάπη Εσταυρωμένη.
Γεμάτη από σταμνιά η Δοχειαρίου και οι αυλές της. Όλα συμβολίζουν, όλα εικονίζουν της μόνης αληθινής πίστης τα σημαίνοντα! Γραμμένα πάνω τους παλαιοδιαθηκικά χωρία για τα δεδοξασμένα και τα αξιάκουστα της θείας ευεργεσίας, για το περιήχημα των προφητών, την παμμακάριστο Θεοδόχο και Θεοτόκο Μάνα όλου του κόσμου! Μα και κάτι πηγαίο που κάθε ευγνώμων ψυχή αναφωνεί, τυπωμένο και αυτό σε μια ψηλόκορμη στάμνα: «Ο ουρανός δεν μπόρεσε να Τον χωρέσει και μια γυναίκα Τον εχώρεσε! Ω στάμνα!»
Στην είσοδο της αυλής καθισμένος στο αγαπημένο του πυθάρι ο Διογένης σε αγαμάλτινη αναπαράσταση, κρατώντας πάντοτε αναμμένο το λυχνάρι του! Ο κυνικός φιλόσοφος που διόρθωνε και νουθετούσε τους φίλους του με τρόπο μνημειωδώς δηκτικό και πολλάκις ακατάληπτο στο πρώτο άκουσμα, αναζητά πάντοτε την αλήθεια και τον άνθρωπο που την βιώνει, εκείνον που ζει αυτάρκης και ασκητικός εμβαθύνοντας συνεχώς μέσα του… Σκέφτομαι πως θα ταν από τους πρώτους που θα πίστεψαν και θα δέχθηκαν τον Χριστό ως Λυτρωτή και Σωτήρα μόλις ο αναστηθείς Θεάνθρωπος κατέβηκε για 33 ώρες στον Άδη και κήρυξε και νεκροίς ευηγγελίσθη» (Α΄ Πέτρου Δ,6).
Τους αγαπάνε και τους αναπαριστούν τους Αρχαίους φιλοσόφους μας οι Αγιορείτες. Αποθησαυρίζουν την σοφία τους και αναγνωρίζουν τον προδρομικό σπερματικό τους λόγο. Τους τιμούν ως Χριστιανούς και τους συγκαταριθμούν μετά των Αγίων. Έλεγε κάποτε ο μακαριστός Παναγόπουλος ότι εμφανίσθηκε στον ύπνο κάποιου που τον κατηγορούσε ως άθεο και κολασμένο ο Πλάτωνας και με παράπονο του είπε: Γιατί με κατηγορείς; Εγώ μόλις ο Χριστός κατέβηκε και κήρυξε το σωτήριόν Του στον κατώτατο Άδη, εκεί στην καρδιά της γης, τον πίστεψα, τον ακολούθησα και ελευθερώθηκα! Τα γνώριζε όλα αυτά και έτσι θαυμάσια έλεγε ο Άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και του Χριστού μας μάρτυς: «Οι μετά λόγου βιώσαντες Χριστιανοί εισί καν άθεοι ενομίσθησαν». Σε ένα τοίχο βαλμένο ένα μάρμαρο με μια υπέροχη ιστορία χαραγμένη πάνω του. Δίπλα του ακόμα ένα δοχείο, μια πύλινη λαδούσα. Η άβυσσος του μοναχού Καλλινίκου. Στα 1965 στην Κύμη δυο φτωχές γυναίκες που ξενυχτούσαν με αγρύπνια κάποιον κεκοιμημένο, η κυρά Ελένη και η κυρά Αμυγδαλιά, κατέβηκαν στα μισά της νύχτας στο λαδαριό της πρώτης όπου διαπίστωσαν ότι το καλογερικό σταμνί, φτιαγμένο στο Άγιον Όρος από τον μοναχό Καλλίνικο, ξεχείλιζε από λάδι! Ανασκουμπώθηκαν και ξεκίνησαν να γεμίζουν όλα τα αδειανά κιούπια με το λάδι που έρρεε στο δάπεδο. Κάποια στιγμή η κυρά Αμυγδαλιά ρώτησε την κυρά Ελένη: -Τούτη η άβυσσος πόσο ακόμη λάδι θα μας δώσει; Και αμέσως σταμάτησε η ανάβλυση! Οι Κουμιώτες, αυτοί που έζησαν εκείνο το τόσο ζωντανό θαύμα ονόμασαν το κιούπι του Καλλινίκου Άβυσσο. Το πήρε ο μακαριστός Γρηγόριος λοιπόν και το έφερε σε τούτη την ονομαστή αυλή! Να μνημονεύουν όλοι εκείνο το μεγάλο θαύμα που οι δοχειαρίτες βιώνουν συνεχώς. Να παρηγοριούνται και να ελπίζουν! Να θυμούνται πως εάν οι άνθρωποι σιωπήσουν τα θαυμάσια του Θεού, κεκράξονται οι λίθοι και τα άψυχα δημιουργήματα των χειρών τους!
Ένα ανεξάντλητο δοχείο χάριτος και ελέους τούτο το κοινόβιο. Μια μέρα μετά την σύναξη των Αρχαγγέλων το Δοχειάρι πανηγυρίζει την σύναξη των Οσίων και Θεοφόρων κτιτόρων του Ευθυμίου και Νεοφύτου. Ευθύμιον συνάμα τω Νεοφύτω, τιμώ κτίσαντας την μονήν Αρχαγγέλλων. Μαθητής του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη ο πρώτος είχε το διακόνημα να είναι της Μεγίστης Λαύρας ο δοχειάριος. Ίδρυσε λοιπόν το μοναστήρι των Αρχαγγέλων που έλαβε τον τίτλο από το προηγούμενο αξίωμα του κτήτορός του. Δεύτερος ηγούμενος χρημάτισε ο ανεψιός του Νεόφυτος που αφιέρωσε όλην του την μεγάλη περιουσία στην Μονή οικοδομώντας κτίρια, κατασκευάζοντας πλοία, φυτεύοντας μεγάλες εκτάσεις με αμπέλια και το σπουδαιότερο αναγείροντας το καθολικό των Ταξιαρχών. Αυτό το ολοκλήρωσε στα μέσα σχεδόν του 16ου αιώνα ο μοναχός Γεννάδιος ο πρώην ιερέας Γεώργιος απ την Αλεξανδρούπολη που θεραπεύτηκε από ανίατη ασθένεια πίνοντας από το Αγίασμα των Αρχαγγέλων. Μια αλυσίδα ηγουμένων που φτάνει ως τις μέρες μας και τον νέο ηγούμενο τον φιλήσυχο και πράο Αμφιλόχιο. Γιός του ευλαβέστατου παπά-Γιάννη Παπαντωνίου, ο μικρός Θεοφάνης διδάχθηκε την αγάπη του Χριστού στην γενέτειρά του στο Στεφάνι, εκεί που ενώνονται τα βουνά της Κορίνθου και της Αργολίδας. Αμούστακο παλικάρι, πήρε τον δρόμο για της Προυσιώτισσας τον ιερό τον βράχο, όπου πρωτοφόρεσε το μοναχικό του τριβώνιο και εκάρη με το όνομα Αμφιλόχιος.
Από τα κάστρα της Αρχόντισσας της Ρούμελης βρέθηκε σχεδόν αμέσως στον καστρόπυργο της Δοχειαρίου ως έσχατος και ταπεινός διάκονος μυσταγωγούμενος από τον Γέροντά του Γρηγόριο. Τον Άγιό του χειροτόνησαν επίσκοπο, οι απεσταλμένοι Άγγελοι του Θεού. Τον νέο ηγούμενο της Δοχειαρίου επέλεξαν οι συμμοναστές του, εκείνοι που ελέω Θεού θα στελεχώσουν εν εκείνη τη ημέρα το εκπεσόν τάγμα του εωσφόρου. Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που πρωτοανέβηκε στο ηγουμενικό με δέος και συστολή αξέχαστη για όποιον τον αντίκριζε εκείνες τις συγκλονιστικές στιγμές που η θυσιαστική αγάπη και η υπακοή οδηγούν τους αληθινούς ποιμένες. Ξέχειλα από ταπείνωση τα πρώτα του τότε λόγια:
«Εύχεστε. Εύχεστε αδελφοί και πατέρες. Κι εσείς οι πρεσβύτεροι αδελφοί μου, που μειράκιο κάποτε με δεχτήκατε στην αρτιπαγή ποίμνη του Πατρός και με την αγάπη και τις ευχές σας με στηρίξατε. Κι εσείς οι νεότεροι και ακόμα οι νεότατοι αδελφοί μου, που μαζί περπατήσαμε στο δρόμο της υπακοής. Υπήρξε και άλλη δύσκολη στιγμή στη ζωή μου, όταν τέθηκε στους ώμους μου ασήκωτο το βάρος της Ιερωσύνης. Τότε είχα όμως και τον Κυρηναίο. Τώρα όμως; Και πάλι Χριστέ ηγού. Κυρία Θεοτόκε Γοργοϋπήκοε, Άγιοι Αρχάγγελοι, Όσιοι, Άγιε Νικόλαε συμπαθέστατε Πάτερ, Όσιοι και θεοφόροι Πατέρες και κτήτορες της Μονής μας, Ευθύμιε και Νεόφυτε με όλους που απ’ αιώνος διέλαμψαν και στο Άγιο ημών Όρος και στη Μονή μας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών και ευλογήστε μας με τις πρεσβείες σας.
Έτσι το θελήσατε αδελφοί μου, έτσι και θα προχωρήσουμε. Θα κλίνω την κεφαλή, θα πω το «να ‘ναι ευλογημένο», αλλά δεν σας κρύβω ότι αισθάνομαι ως πρόβατον επί σφαγήν. Μαζί και πάλι στη Θεία Λατρεία, στη διακονία και σε ό,τι απαιτεί η κοινοβιακή τάξη. Μέσα μου όμως καίει ένας πόθος και θα σας τον εξομολογηθώ. Αν θα θέλατε κι εσείς να θυμηθούμε, και να μιμηθούμε ιδίως, τον αείμνηστο Γέροντα στα νιάτα του. Πολύ θα ήθελα με τις ευχές σας, με την συμπαράστασή σας, να μιμηθούμε εκείνα που μας δίδαξε όταν δεν τον είχαν καταβάλλει τόσο πολύ οι ασθένειες. Έτσι επιθυμούμε να προχωρήσουμε μαζί όλοι, με ταπείνωση και αγάπη στα ίχνη που μας χάραξε, σε όσα μας δίδαξε και σε όσα μας παρέδωσε. Μπορεί να μην φτάνουμε όλα όπου έφτανε εκείνος αλλά θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί να προχωρήσουμε και σ’ αυτόν τον δρόμο. [….]Θα προχωρήσουμε όπως μας χάραξε ο Γέροντας. Οι Άγιοι Αρχάγγελοι, η Κυρία Θεοτόκος, οι Όσιοι κτήτορες, να μας καθοδηγούν στη νέα πορεία. Και εύχεστε και πάλι αδελφοί μου.»
Καθισμένοι στο ισόγειο αρχονταρίκι της Δοχειαρίου παίρνουμε το Αγιορείτικο κέρασμα και γράφουμε τα ονόματά μας στο βιβλίο διαμενόντων. Επισκέπτες προσκυνητές εισέρχονται και έπειτα από λίγο κατευθύνονται προς το προσκύνημα της Παναγίας, που ανοίγει κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Βρίσκουμε ευκαιρία και στεκόμαστε για πρώτη φορά μπροστά στην Γοργοϋπήκοο Κόρη. Όλοι γονατιστοί!
Δεν γίνεται να μην κλίνεις το γόνυ μπροστά στην έφορο και προστάτιδα της ιερής αυτής μάνδρας. Γονατιστοί και όσοι γράφουν τα αναρίθμητα ονόματα που θα διαβαστούν ενώπιόν της. Μικρές φωτιές λιώνουν τα καθαρά κεριά που λαμπυρίζουν στην είσοδο. Μια καπνοδόχος οδηγεί το κάψιμό τους έξω. Μέριμνα πρωτίστης επιμελείας το να μην καπνίζονται αυτά τα πανίερα δώματα της δοχειαρίου. Ο μοναχός Νείλος ο τραπεζάρης της μονής στα μέσα του 17ου αιώνα, κάποτε που περνούσε με αναμμένο το δαδί του μπροστά από την εικόνα της Παναγίας, άκουσε μια φωνή να του ζητά να μην ξαναπεράσει από εκεί, αλλά να επιλέγει άλλη διαδρομή για το διακόνημά του, ώστε να μην καπνίζει την εικόνα της. Εκείνος θεώρησε πως κάποιοι αδελφοί του τον πείραζαν προσποιούμενοι την φωνή και δεν έδωσε σημασία συνεχίζοντας το γνώριμο δρομολόγιό του για την τράπεζα. Τον βρήκαν ένα επόμενο πρωινό, τυφλό να παρακαλάει γονυπετής την Κυρία Θεοτόκο να του ξαναχαρίσει το φως του.
Και Εκείνη του το ξανάδωσε μαζί με την υπόσχεση ότι θα φροντίζει παντοτινά το μοναστήρι, σπεύδοντας γοργά στις ικεσίες τους. Έφτιαξαν λοιπόν στα δεξιά της τον ναό της και όρισαν σαν διακόνημα του μοναστηριού τους, ένας μοναχός, ο καλούμενος προσμονάριος, να βρίσκεται τις περισσότερες ώρες της ημέρας μπροστά της στις ακοίμητες καντήλες της, διαβάζοντας την παράκλησή της. Στεκόμαστε για κάμποση ώρα μπροστά της. Αμέτρητα τάματα ευλαβείας μαρτυρούν σωσμούς και πρεσβείες. Σε αυτό το πανίερο σέβασμα των Ορθοδόξων αποτυπώνεται η ευγνωμοσύνη των ανακληθέντων και ιαθέντων για την πολυώνυμη Μητέρα, την Ταχύτερη απάντων των Αγίων εις βοήθειαν! Ένα πακέτο με τσιγάρα και έναν αναπτήρα αφήνει μπροστά της ένας αδελφός. Τα πάθη θέλουν απροσμάχητο στηριγμό και αγάπη άπειρη, για να μην επιστρέψουν εκεί που κάποτε κυριαρχούσαν. Άλλος γονατιστός ενώπιόν της, της μιλά χωρίς να τον νοιάζει που τον ακούμε, για 2 καρκινοπαθείς που γυρεύουν ελπίδα. Τα δάκρυά του λάμπουν περισσότερο από όλα τα ατίμητα που ντύνουν την Γοργοϋπήκοο. Σαν να τα πήρε Εκείνη και τα κέντησε διαμάντια στο πουκάμισό της.
Επιστρέφουμε στο αρχονταρίκι. Ένας νεαρός μοναχός μιλά στα αγγλικά με έναν επίσης νέο προσκυνητή. Του εύχεται σύντομα την κουρά… Κάποιος από εκείνους που περιμένουν για δωμάτιο σηκώνεται και τον ρωτά αν είναι από την Αριζόνα… Θείος φωτισμός και έμπνευση , προσδοκία και ανάγκη για μεσιτεία τον οδηγούν. Έκπληκτοι ακούμε τον αδελφό μας τον Ορθόδοξο Αμερικανό Νικόλαο, να του απαντά ότι ζει εκεί! -Σας παρακαλώ δώστε το όνομα της Μ που νοσεί βαριά! Στον Γέροντα Εφραίμ και στους πατέρες, σας παρακαλώ! -Να ναι ευλογημένο λέει εκείνος και το σημειώνει αμέσως!
Βρέθηκε αγγελιοφόρος της δέησης για το Άγιον Όρος της Αμερικής! Η γνωστή αλυσίδα της πίστης και της προσευχής ξανά αστράφτει μπροστά μας! Σε λίγο δίπλα μας κάθεται ένας μεγάλος σε ηλικία αδελφός μας από την Δράμα. Ζητά ευγενικά από τον αρχοντάρη πατέρα Χ. να του υποδείξει το πώς θα συναντήσει τον Μοναχό Σ. –Έχω να τον δω πάνω από 20 χρόνια! Ήμουν καρδιακός φίλος με τον κατά σάρκα πατέρα του! Σας παρακαλώ ειδοποιείστε τον! Τόσο συγκινητική η συνάντησή τους μετά από λίγο ενώπιόν μας! Άθελά μας ακούμε τους διαλόγους τους! Συζητούν και για τον κεκοιμημένο πατέρα του Μοναχού Σ. Εκείνον ακούμε να λέει με μια γλυκιά θλίψη : –Ο καημένος ταλαιπωρήθηκε πολύ στο τέλος! Πέντε χρόνια πάλεψε! Ατακτοποίητος ήταν αλλά με πρόνοια Θεού αρρώστησε και στο τέλος ειρήνεψε μαζί Του! Και εξομολογήθηκε και μετέλαβε τα τελευταία του Χριστούγεννα! Δόξα τω Θεώ! Στον νου μας έρχεται αμέσως ένας άλλος κατά σάρκα γονέας Δοχειαρίτη παπά !
Ο μακαριστός Στυλιανός Παπαδόπουλος! Ο χαρισματικός καθηγητής της Θεολογίας, ο μύστης της Πατρολογίας, ο κήρυκας, ο πολυγραφότατος βιογράφος των αετών του πνεύματος Ιεραρχών και των εκλεγμένων παρά Θεού ταπεινών Αγίων, ο Μοναχός Γεράσιμος Δοχειαρίτης! Αφιέρωσε την ζωή του με ζέση και ανυπότακτο φρόνημα στην Ορθοδοξία και τον Αρχηγό της Χριστό. Και επέστρεψε στην γη εξ ης ελήφθη φορώντας το μοναχικό του ένδυμα ως Μοναχός Γεράσιμος. Σπάνια περίπτωση ομολογίας χωρίς τέλος η ζωή του! Διδάσκει τώρα ακόμα περισσότερο απ΄ όταν στα πανεπιστημιακά έδρανα σαγήνευε με την Θεόσδοτη βαθιά του γνώση. Συναντάμε ύστερα από λίγο τον κατά σάρκα υιό του λοιπόν και είναι σαν να κάνουμε γνωριμιά και με τον μακαριστό κατά σάρκα πατέρα του και αιώνιο πλέον συμμοναστή του.
Ήταν σχεδόν πέντε χρόνια πριν παραμονές Θεοφανείων στο Όρος όταν θαυμάσαμε την δύναμη και την πίστη του όταν πάνω από τα ανοιγμένα σωθικά της μητέρας γης, της χιονισμένης Αθωνικής, όταν ο παπά- Φιλόθεος έψελνε πάνω από το σεπτό σκήνωμα του πατρός του πριν εκείνο επιστρέψει στο χώμα :
«Γη χανούσα υπόδεξαι τον από σου πλασθέντα, χειρί Θεού το πρότερον, πάλιν δε υποστρέφοντα προς σε την τεκούσαν το γαρ κατ' εικόνα ο Κτίστης προσέλαβε, το σώμα το ίδιον» Τον βρίσκουμε με τα ρούχα του διακονήματός του! Εδώ στο Δοχειάρι είναι μαραγκός! Το ευλογημένο επάγγελμα του Χριστού διάλεξε για να προσφέρει! Τις μέρες αυτές εκατοντάδες στασίδια ετοιμάζονται να πάρουν την θέση τους σε τόπους λατρείας του Ζώντος Θεού! Δεν εμποδίζει κανένα παρελθόν και καμιά καταγωγή το να υπηρετείς και το να βιώνεις στην πράξη το λυτρωτικό κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίαις χερσί… Το δίδαξε όσο κανείς άλλος ο μακαριστός τους Γέροντας…
(συνεχίζεται με το 3ο μέρος)
Προηγούμενο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου