7346 - Ψυχή Ορθρία (Ημερολόγιο Όρους 2015). Μέρος 2ο

Γλαρόπουλα ουρανοδρομούν, άγγελοι φτερακίζουν,

κάστρο δοχειαρίτικο τα μάτια  αντικρίζουν!

Είκοσι χρόνια ονείρατο, να  που ο  αρσανάς ζυγώνει!

κι ο Αη Νικόλας στοργικά όλους μας αξιώνει!

Το μονοπάτι οδηγεί στην πέτρα αθανάτων

καλόφιδο στη φυλλωσιά, ξεκίνημα θαυμάτων!

Εκάρη νέος μοναχός, τέλη αγαθά να έχει

του ευχόμαστε από καρδιάς, τους πειρασμούς να αντέχει…

Η μικρά Αγία Άννα, το πολυπόθητο αυτό Θεοπρομητορικό σκαρί των απανταχού  Φιλαγιορειτών, έμοιαζε εκείνο το πρωινό σαν καρυδότσουφλο, ασφαλισμένο και κρατημένο από τον Άη Νικόλα, με μια αόρατη ουράνια κλωστή! Είχε κρατήσει  βουβό θυμό το πέλαγος. Αν και έξω είχε άπνοια, το καραβάκι μας τρέκλιζε παραδομένο  πάνω στα κύματα… Ασκοθάλασσα που δεν φοβηθήκαμε διόλου, μιας και οι θαλασσινοί της παρέας, μας καθησύχαζαν με την γαλήνη τους και το χαμόγελό τους. Φρόντισαν για την αφοβιά μας  και τα θαλασσοπούλια με το συντρόφεμά τους το πάντα εύθυμο! Το αψεγάδιαστο πέταγμα των γλάρων, στοιχίζει πάντα την πορεία μας, με τα φτερά τους τα αγγελόμορφα, πότε οδοδείκτες και πότε ουρανόσημα, να μας καθοδηγούν προς τα ποθεινά λιμάνια της Αθωνικής Πολιτείας. Εγγυητής επίσης, ένα γλαρόπουλο που ατάραχο και καμαρωτό πάει και στέκεται στο πιο ψηλό σημείο του καραβιού! Σαν Πηδαλιούχος φτερωτός  φαίνεται στο φανάρι δίπλα στην γαλανόλευκη που ανεμίζει. Κάθομαι σε μια θέση  του καταστρώματος. Απέναντί μου ένας αδελφός  γύρω στα 45 … Τον παρατηρώ από ώρα, ήρεμο και χαρούμενο να «ρουφάει»  τις γύρω του εικόνες… Τραβά φωτογραφίες συνεχώς και κάποια στιγμή σε σπαστά αγγλικά με ρωτά: -Πότε φτάνουμε στην Γρηγορίου; - Μην ανησυχείς! Θα φτάσουμε πρώτα Δάφνη και ύστερα  από λίγο στην Γρηγορίου! Και εμείς εκεί θα κατέβουμε! Ήταν ο Άννα (Ιωάννης) από το Αμάν της Ιορδανίας! Ορθόδοξος Χριστιανός, ένας από τους 150.000 περίπου που αριθμεί η ευλογημένη κοινότητα της …Ουρντούν. -Πρώτη φορά στο Άγιο Όρος Άννα; -Όχι έχω ξαναέρθει πριν από 20 ολόκληρα χρόνια! Νεαρός τότε… και πάλι έμεινα στην Μονή του Γρηγορίου! Στον… Άγιο Γεώργιο Καψάνη! μου είπε εμφανώς συγκινημένος!

Είχε πληροφορηθεί τα της εκδημίας του Προηγουμένου της Μονής! -Πολύ με έχει βοηθήσει ο πατήρ Γεώργιος!  μου είπε ο Άννα που έκανε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι για να ξανασυνδέσει την ιερή του μνήμη, για να τονώσει το μαρτυρικό  φρόνημά του, για να μπορέσει να οπλιστεί με ομολογιακή πίστη απέναντι σε  όλα αυτά που φαίνονται να πλησιάζουν σιγά–σιγά και στον τόπο του…

Ξεπρόβαλλε το κάστρο της Δοχειαρίου στο βάθος… Εκεί σε 2 μέρες θα αγρυπνήσουν για την Κυρά τους την Γοργοεπήκοο! Ένα από τα μεγαλύτερα πανηγύρια στο Όρος την ημέρα της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου! Νιώθουμε στη θέα του πύργου ένα κύμα μητρικής υπόσχεσης για παντοτινή ταχινή βοήθεια να μας δροσίζει τα πρόσωπα! Δρόσος εκ της Θεοβρύτου Κρήνης!  Όλοι σταυροκοπιούνται στραμμένοι προς το μέρος Της! Σαν να μεταφερόμαστε,  οι ευρισκόμενοι στο κατάστρωμα, μπροστά στην εικόνα Της, την τόσο θαυματουργό! Σαν να ακούγονται τα λόγια που συνέθεσε στη χάρη Της Μάνας Γοργοεπηκόου ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης:  "Συνάχθητε προθύμως εν Μονή τη Θεία Δοχειαρίου, νοσούντων συστήματα, ο Ιατρός γαρ εν ταύτη μένει ο άμισθος"  …

 Η Ξενοφώντος κι αυτή υποδέχεται την νοερή μας μετάνοια σε όλα τα θαύματα και τα θαυμάσιά της! Η Δάφνη λιόλουστη πια ξεπροβάλλει, έτοιμη να καλωσορίσει τους προσκυνητές της ημέρας! Για τον καθένα είναι μια στιγμή ξεχωριστή το πρώτο του πάτημα στο Περιβόλι της Παναγιάς. Για άλλους το παρθενικό, για άλλους το πολλοστό, μα πάντοτε συνοδευμένο από πάνδημη δοξολογία για το  ότι όλοι αξιώνονται να διαβούν  δρόμους που χάραξαν επίγειοι άγγελοι της ασκητικής πάλης… Λίγες στιγμές αργότερα ο Άγιος Νικόλαος,  ο Προστάτης της Μονής Γρηγορίου και η συμπροστάτιδα Αγία Αναστασία η Ρωμαία, θα μας αξίωναν να κατέβουμε  και εμείς στον γραφικό  αρσανά του Μοναστηριού τους. 

Τα παιχνιδίσματα στα καθάρια νερά και το κρυφτό του ήλιου με τα σύννεφα , μετέτρεπαν συνεχώς το χιλιόχρωμο κάδρο της Γρηγορίου κείνο το πρωινό. Περιμέναμε για λίγο στο νέο 2ο αρχονταρίκι που φτιάχτηκε για τους προσκυνητές που διαμένουν στα δωμάτια εκτός της πύλης του Μοναστηριού.

Εκεί ο πάντα γελαστός όπως όλοι οι Γρηγοριάτες πατήρ Θ.. Τον γνωρίζουμε μιας και κατάγεται από τα μέρη μας και του μεταφέρουμε χαιρετισμούς Λαϊκών και Πατέρων από την Πατρογονική του γη. Τον ευχαριστούμε για το ότι μερίμνησε να μείνουμε για δύο  ημέρες (αντί του συνήθους και επιτρεπομένου της μιας και κείνος συνεννοείται με τον Πατέρα που είναι αρχοντάρης εντός να μας τακτοποιήσει. Πράγματι πήραμε ένα υπέροχο δωμάτιο με πέντε κρεβάτια στον δεύτερο όροφο δίπλα στο παρεκκλήσι του Αγίου Σπυριδώνου . Βολευτήκαμε αμέσως θαυμάζοντας απ τα παράθυρα  την μοναδική θέα στα γιαλοπερίγιαλα της μονής. Ύστερα από λίγο, στο δωμάτιο μπήκε και ο Χρήστος,  προσκυνητής και κείνος που θα μοιραζόταν το δωμάτιο μαζί μας. Καθόλου δεν δυσανασχετήσαμε μιας και στο Όρος μάθαμε πια πως ότι γίνεται μόνο ωφέλεια μπορεί να δώσει. Θα το διαπιστώναμε αργότερα μόλις ο συγκάτοικός μας , θα μας διηγείτο την δική του ιστορία επιστροφής εις εαυτόν. 

Γύρω στις δέκα και μισή  το πρωί, πήραμε τις αγριελιές -βακτηρίες μας,  λίγο νερό για το δρόμο  και ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε από το μονοπάτι προς το μοναστήρι του Ουρανού, στην πέτρα του Αγίου Σίμωνος την πανθαύμαστη… Ολόκαρπες αμάζευτες  ελιές,  αριές, κουμαριές, βελανιδιές, φραγκόσυκα γινωμένα κι η θάλασσα να στέλνει απ το πλάι μακρόσυρτα ψαλτοτράγουδα μαζί με τη δροσερή της  αλισάχνη … Καντήλι ο δρόμος, γιομάτο από ακανόνιστα μπηχτάρια. Ποτισμένο και απ τα  δρωτάρια μας  το χώμα το υγρό, που στέλνει το δικό του ξεχωριστό θυμίαμα στις αισθήσεις. Στεκόμαστε πρώτα στην βρύση που οι Γρηγοριάτες έφτιαξαν για να στηρίξουν αδύναμες ψυχές και πόδια αμάθητα… Έπειτα περνώντας στα σύνορα των Σιμωνοπετριτών βρίσκουμε ανάπαυση στο γνωστό παγκάκι λίγο πιο πάνω απ τον αρσανά τους. 

Ακολουθεί το πασίγνωστο σταυροδρόμι του Παραδείσου. Το προσκυνητάρι της Παναγιάς και δίπλα του ένα κλειστό ξύλινο ερμάρι, που κάποτε είχα ακούσει πως είχε μέσα ψωμί και ελιές, για κείνους που ξαπόσταιναν πριν τις τελευταίες ανηφόρες ή τους στερνούς  κατήφορους, ανάλογα με την κατεύθυνσή τους. 

Οι ξεθωριασμένες απ το χρόνο παλιές επιγραφές, απευθύνονται στον οδοιπόρο και με λόγους ουρανόσταλτους του Προφητάνακτος, παρηγορούν τους εν χαρά  κοπιώντας και αγογγύστως  πεφορτισμένους οδίτες,  τους οποίους περιμένουν μαρτυρικοί και αθλητικοί  στέφανοι… Κέρδος ανεκτίμητο για τους διακονητές της υπακοής και της θυσιαστικής αγάπης! Μπροστά μας δυο Μοναχοί, που εκείνοι την ώρα κατεβαίνουν προς τον αρσανά, πετώντας σχεδόν με ένα πανάλαφρο βήμα,  κρατώντας γεμάτες με λαχανικά τσάντες στα χέρια τους …

Ευλογείτε! – Ο Κύριος! Άντε σε δέκα λεπτά θα είστε πάνω! –Με το δικό σας βήμα πάτερ! Καλογερικά δέκα λεπτά… με το δικό μας βάλε ένα μισάωρο και βλέπουμε… Κοιτάχτε να απαλλαχτείτε απ τα βαρίδια! μας είπε ..και σίγουρα εννοούσε  όχι μόνο τα περιττά  κιλά μα και τα έσω βάρη μας…

Η σκιά του Σιμωνοπετρίτικου βράχου έπεφτε πλέον ανακουφιστικά πάνω μας. Στεκόμαστε και παρατηρούμε από μακριά τις οικοδομικές εργασίες, που ασταμάτητα συνεχίζονται και τους μοναχούς διακονητές των κήπων της μονής. Όλα τα καλά καλλιεργούνται άφθονα και υγιεινά! Μια κατάγιομη ακτινιδιά προκαλεί τα βλέμματά μας! 

Πυκνότατες φυλλωσιές απλώνονται στους πετρόχτιστους μαντρότοιχους λίγα μέτρα πριν την είσοδο του Μοναστηριού. Μένουμε άναυδοι όταν βλέπουμε από μια φυλλωσιά να ξεπροβάλλει ένα μεγάλο φίδι… Ακούνητο και ατάραχο από την παρουσία μας στέκει εκεί και εμάς μας κυριεύει φόβος και πανικός! Ο πιο ψύχραιμος Θεοδόσιος, παίρνει την φωτογραφική μηχανή και το αποθανατίζει… Εκείνο μετά από λίγο χάνεται στην πρασινάδα, δίχως να φανεί ούτε για μια στιγμή επικίνδυνο… Θυμηθήκαμε τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη που από όλα τα άγρια ζώα λυπόταν τα καημένα τα φίδια που το χειμώνα κρύβονταν στις φωλιές τους και την άνοιξη τα σκότωναν οι άνθρωποι…

Σε όλο το φετινό μας ταξίδι, το νέο βιβλίο με τον βίο του νεοκαταταχθέντος Αγίου συντρόφευε τα βήματά μας και οι συνειρμοί που γεννιόνταν ήσαν αλλεπάλληλοι! Ο Άγιος μιλούσε στα φίδια και εκείνα έκαναν υπακοή στα γεμάτα αγάπη προστάγματά του! Ως και μετάνοιες βάζανε στους  τρομαγμένους  επισκέπτες στο κελλί του Τιμίου Σταυρού όταν ο Γέροντας εγκαταβίωνε στον λάκκο της Καλλιάγρας. Πληροφορηθήκαμε αργότερα πως όντως το φίδι που είδαμε ήταν ακίνδυνο και για αυτόν τον λόγο οι Μοναχοί το ονομάζουν καλόφιδο, θυμίζοντάς μας το γνωστό παραμύθι και το διήγημα του Κοσμά  Πολίτη (σ.σ. στου Χατζηφράγκου) μα και το ότι ο Κύριος όλα λίαν καλώς εποίησε! Φτάσαμε γύρω στο μεσημεράκι. 

Ο Αρχοντάρης Μοναχός μας θύμισε αμέσως  τον Λαϊκό καλλιφωνότατο ψάλτη  που πριν λίγα χρόνια μας είχε υποδεχτεί όταν αξιωθήκαμε να μείνουμε. Έγινε η κουρά! του είπαμε με ενθουσιασμό… Πως ονομάσθηκες αδελφέ; Μας απάντησε όλο χαρά και δέχτηκε τις ευχές μας για καλό Παράδεισο και τέλος αγαθό! Τον παρατηρούσα για ώρα ενώ εκείνος φρόντιζε για τα κεράσματά μας… Η σβελτάδα του και η προθυμία του μαρτυρούσαν τον ζέοντα  πόθο του για τον βίο της ασκήσεως, όχι από ανάγκη ή εξαναγκασμό μα από εκούσια και ολόψυχη αγάπη  για τον συνεργούντα και βοηθό Κύριο μας.  Μέχρι θανάτου πλέον στην υπακοή, στην υπομονή στις θλίψεις, στον μονήρη βίο εν παρθενία και σωφροσύνη και ευλάβεια!

Στο αρχονταρίκι ύστερα από λίγο μπήκαν οι φιλοξενούμενοι της ημέρας. Μαζί τους κι ο παπά–Γιώργης, εκ Σερρών, σεβάσμιος ιερέας με γλυκύτατη και πραεία μορφή, του Θεσβίτη Προφήτη τέκνο διαλεχτό. Μας έδωσε ευχές πατρικές και στείλαμε χαιρετισμούς και σεβάσματα στα ευλογημένα του μέρη. Θα βρισκόμασταν ξανά μαζί με τον παππούλη μετά από δυο μέρες στην σκέπη της Πορταϊτισσας Κυράς σε ένα μοναδικό οδοιπορικό μνήμης… Έπειτα από λίγο, πρόβαλε και ο αγαπημένος μας Μοναχός Α., που μας είχε συνεπάρει με τις διηγήσεις του τις τόσο βιωματικές, στις προηγούμενες επισκέψεις μας στην Σιμωνόπετρα. Μας μίλησε και πάλι για τον Μοναχό κατά σάρκα  Πατέρα του,  του οποίου πριν λίγο καιρό έκανε ο ίδιος την ανακομιδή. Νιώθουμε πάντα την αγαλλίασή του  για την μεταστροφή του  λίγο πριν το τέλος …

Σας έχω μια έκπληξη! μας είπε… -Ο Γέροντας Ελισσαίος είναι σε προσκύνημα με το λείψανο της Αγίας Μαγδαληνής στο Ιάσιο μα ξέρετε ποιος είναι εδώ μετά από πολύ καιρό; Ο Παπά –Μύρων! Ήρθε για λίγες μέρες να μας δει! Κοιταζόμασταν και δεν πιστεύαμε ότι θα ξαναβλέπαμε στην Πέτρα τον πολυσέβαστο Παπά. Εδώ και χρόνια συνέχιζε την αγιασμένη παράδοση στο μετόχι της Μονής, στην Ανάληψη του Βύρωνα στην Αθήνα. Συνεχιστής τόσων σημαντικών μορφών μα κυρίως του Αγίου Γέροντος Ιερωνύμου του Σιμωνοπετρίτου. -Καθίστε στο μπαλκόνι και περιμένετε να τον φωνάξω! μας είπε ο Μοναχός Α.  και εμείς χαρήκαμε ανείπωτα για αυτήν την ευλογημένη συγκυρία, βέβαιοι για την ψυχωφέλεια που όλοι μας σε λίγο θα λαμβάναμε …

(συνεχίζεται)

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο: Ψυχή ορθρία  

Ανάρτηση Από τον/την Blogger στο ...ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς

Προηγούμενο: 7317 - Ψυχή Ορθρία (Ημερολόγιο Όρους 2015). Μέρος 1ο