6447 - Άσβεστο Αγιοκέρι

Του Μητροπολίτη Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου | Romfea.gr

Σίγουρα οι σελίδες της εκκλησιαστικής ιστορίας δεν περιμένουν γεγονότα μεγάλα και ονόματα ηχηρά για να γεμίσουν και στην συνέχεια να τοποθετηθούν στην βιβλιοθήκη της αιωνιότητας.

Απλά και άσημα πρόσωπα στα μάτια των πολλών και διάφορων, έχουν αξία ανεκτίμητη ενώπιον Θεού και στην συνείδηση των παιδιών Του.

Για τον λόγο αυτό η πληροφορία της κοίμησης του μοναχού Σπυρίδωνος Μικραγιαννανίτου, μετά από την δοκιμασία της υγείας του, προσφέρει το δικαίωμα σ΄ όσους τον γνωρίσαμε, να καταθέσουμε σκέψεις απλές αλλά καρδιακές, λίγες αλλά αδελφικές.

Γυρίζω την σκέψη μου σαράντα σχεδόν χρόνια πίσω. Τότε που ως νεαρός διακατεχόμουν από ένθεο ζήλο και φιλομοναχικά συναισθήματα.

Το περιβόλι της Παναγίας μας ήταν το διδασκαλείο μου και οι πατέρες της Μικράς Αγίας Άννας οι πρώτοι καθηγητές μου. Με πνευματικούς λόγους και γνήσια φιλοξενία κατάφεραν όχι μόνο να μείνει άσβεστος ο πόθος για την αφιέρωσή μου, αλλά και ν΄ αυξηθεί.

Τους οφείλω πάρα πολλά, στον γέροντα Γεράσιμο, στην συνοδεία του που είναι μαζί του και στους ουρανούς, έφυγαν προ ετών και τώρα ο Σπυρίδων… μόνο όμως σωματικά!.

Οι αναμνήσεις ζωηρές και τα πνευματικά οφέλη πολλά, ώστε να με διδάσκουν σε δύσκολες στιγμές και να με παρηγορούν σε κρίσιμες ώρες. 

Με την μελωδική φωνή του κοσμούσε τα αθωνικά ψαλτήρια και όχι μόνο.

Τώρα θα συμμετέχει στην δοξολογία του Θρόνου του Τριαδικού Θεού, με την ίδια προθυμία, εκεί που θα συμπληρώνει τους χορούς των ιεροψαλτών που τον αναμένουν.

Η βυζαντινή μουσική όπως την διδάχθηκε από επιφανείς δασκάλους ήταν η τέχνη του και η ανάσα του. Όσο έψελνε, τόσο ζωντάνευε την ιερή Ακολουθία.

Παντού και πάντα διακονούσε την Θεία Λατρεία από την θέση που του έπρεπε, με το χάρισμα που διέθετε και τις εμπειρίες που απλόχερα διέδιδε.

Ο μακαριστός Σπυρίδων είχε καρδία μικρού παιδιού, είχε έναν καλό λόγο για τον καθένα, ενώ τα αστεία του διάνθιζαν την συζήτηση. Ήταν σημείο αναφοράς για κάθε ομήγυρη.

Για την ταπεινότητά μου ήταν φίλος πνευματικός όταν τον χρειάστηκα και βακτηρία σωστική όταν έπρεπε.

Κατ΄ άνθρωπο τα συναισθήματά μας ακουμπούν την θλίψη για τον πρόσκαιρο αποχωρισμό και οι σκέψεις αυτές είναι ένα αγιοκέρι στην ιερά σωρό του που άναψε στην μακρινή Ιορδανία και δεν θα σβήσει ποτέ.

Θα παραμένει αναμμένο στην ιερή προσκομιδή μας, στις προσευχές μας, στις αναμνήσεις μας.

http://93.174.125.216/katigories/apopseis/574-asbesto-agiokeri