Από την πόρτα την βαριά του
Μοναχού Ανδρέα
Μπαίνουμε εκεί που μοιάζουνε όλα
Αβραμιαία!
Τα λείψανά του καθαρά, Παράδεισο
φωτίζουν
Κι οι Μοναχοί τη λάμψη του
να κερδηθεί πασχίζουν!
Οικείοι Θεού να γίνετε Αγίων
συμπολίτες!
Ευχή μας δίνουν Γέροντες, οι
αγαθοί Λευίτες …
Σκύβουν ετούτοι οι ταπεινοί και
σου φιλούν το χέρι
Αξέχαστο παντοτινά κείνο το
μεσημέρι!
Εσπερινός της Αγίας Ευφροσύνης
στην Λαύρα. Κουρασμένοι μα χαρούμενοι αληθινά για όσα αξιωθήκαμε και σήμερα την
δεύτερή μας μέρα να βιώσουμε. Πλέον αν με ρωτήσουν πόσες φορές έχω έρθει στο
Όρος, ξέρω τι θα απαντήσω: Αμέτρητες! Όχι με ένα νούμερο! Μα με την αλήθεια την
μέσα μας! Τροπικό και ουχί ποσοτικό το ζήτημα!
Κάθε μέρα, που εδώ και τόσα χρόνια
ζήσαμε στο περιβόλι της Παναχράντου, έχει χαράξει βαθιά στο είναι
μας, μια ανεξίτηλη φράση που συνέχεια και αβίαστα
επαναλαμβάνεται: Ο Θεός είναι αγάπη και έλεος! Πριν την τράπεζα και
το Απόδειπνο παρατηρούμε έξω απ το καθολικό, το κουβούκλιο με τις μαρμάρινες
«πινελιές» του Τηνιακού γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά, κορυφαίο του δημιούργημα
κατά την περίοδο της δικής του «νεκρανάστασης»…. Σκέφτομαι πως εδώ που πατάμε,
δέκα αιώνες τώρα έχουν σταθεί 27 πατριάρχες, 150 αρχιερείς, 170 ηγούμενοι,
3.400 ιερομόναχοι, 45 διάκονοι και 14.000 μοναχοί ! Αυτά μαρτυρά το μητρώο του
Μοναστηριού, μαζί με τους Εξήντα Αγίους της Ορθοδοξίας μας που έστω και
για λίγο πορεύτηκαν στην Λαύρα ή σε κάποιο από τα εξαρτήματά της. Ιστορία που
αναζητά την συνέχεια, καρτερά την κοινή Ανάσταση.
Τότε που όλοι οι Λαυριώτες θα
ανταμωθούν σε μια χορεία αιώνιου αίνου και λατρείας Στην Παράκληση της Κουκουζέλισσας λίγο πριν το νύχτωμα κοιτώ τα ονόματα των Στρατιωτικών Αγίων
που ανδρειοφρόνως σκιάζουν τον δεξιό χορό όπου καθόμαστε. Οι Άγιοι Γοβδελάς,
Πρόβος, Τάραχος, Αρέθας, Ιάκωβος ο Πέρσης… «Παραπονεμένοι» στον έξω κόσμο.
Λίγοι τους γνωρίζουν και τους τιμούν. Εδώ στο Όρος κάθε σελίδα του συναξαριού
έχει το ίδιο άρωμα, το ίδιο στάξιμο από κερί ανόθευτο, και δάκρυα ασυγκράτητα.
Εδώ όλοι οι Άγιοι λαμβάνουν την τιμή που τους ανήκει. Αυτήν που κέρδισαν με το
αίμα και την αφοβιά της πίστης μας. Αυτήν που βοηθά όσους τους επικαλούνται, να
λαμβάνουν από τα αμίαντα χέρια τους ακεσώδυνα γιατρικά ψυχής τε και
σώματος. Ο οίκος της Αγίας στον βροχερό όρθρο ακούγεται σαν προτροπή
αντίθετης «πλεύσης» στην σημερινή τρικυμία . Ο Βίος της υπερβαίνει κάθε λογική
και καταπλήσσει. Η Ευφροσύνη που γίνεται ο μοναχός Σμάραγδος, για να
καταπατήσει το πυρ των ηδονών και για να κρατήσει την παρθενία. Για να
καταφρονήσει τον κάθε πρόσκαιρο μνηστήρα και να ζήσει δικαίως και ευσεβώς,
προσδοκώντας τον αιώνιο Νυμφίο της.
Το λεωφορείο ξεκινά αχάραγα για
τις Καρυές. Δεν προλαβαίνουμε πολλά. Μια τελευταία προσκύνηση, μια μετάνοια,
ένα κοίταγμα στα λιγοστά εωθινά αστέρια, στο δέντρο του Αγίου. Ως κυπάρισσος
υψουμένη εν νεφέλαις… Θαύμα του Λαυριώτικου Παραδείσου . Η Παναγία οικονόμησε
να το χαρούμε.
Βρέχει στον Άθωνα και μια ομίχλη
σκεπάζει κυρίαρχα το τοπίο. Χαλκός και μολύβι, τρούλοι και καμπαναριά, της
αντιστέκονται τρυπώντας το λευκό πέπλο της. Παραμυθένια ομορφιά. Καιρός
ευλογημένος όπως όλοι. Μπαίνουμε στο πάντα φιλόξενο Σεράι. Πρωί στις 10. Πλέον
η μορφή του δεν θυμίζει σε τίποτα την μελαγχολική του εικόνα την παλιά,
την σχεδόν ξεθωριασμένη… Στο προαύλιο κορμοί κυπαρισσιών στρέφουν
το βλέμμα σου στο διπλανό κοιμητήρι, ασβεστωμένοι με σταυρούς ζωγραφισμένους
πάνω τους, σαν δείκτες ουρανίων μονών, σαν πυξίδες ζωής του μέλλοντος
αιώνος.
Η μεγάλη σιδερένια πόρτα μας
φέρνει στο νου τον μακαριστό Γέρο –Ανδρέα με τους δυο Μοναχούς κατά
σάρκα γιούς του. Εκείνος την μαστόρεψε όταν πρωτόρθαν για να ξαναστήσουν την
ερημωμένη σκήτη.
-Είχε ωραίο λείψανο όταν τον βγάλαμε!
Καθαρό! μας είπε με χαρά ένας δόκιμος μοναχός. Λάμπει ο Παράδεισος στα λείψανα
των Αγιορειτών. Γι αυτόν μόχθησαν και αυτόν γεύονται στις Ουράνιες πλέον μονές…
Γι αυτόν μοχθούν και οι συνεχιστές τους!
Πήραμε δωμάτιο στον δεύτερο όροφο
κάτω από το αρχονταρίκι. Μαζί μας και ο Χαράλαμπος, αδελφός εξ Αθηνών «πρωτόμπαρκος»
στο Αθωνικό ταξίδι. Τον καλέσαμε να μας ακολουθήσει σε έναν ψυχωφελή περίπατο
στις ώρες που έμεναν ως την Τράπεζα και τον Εσπερινό. Δίστασε στην αρχή, λόγω
καιρού και βροχής. Μα όταν μας είδε απτόητους και αποφασισμένους μας
ακολούθησε. Λίγες ώρες μετά θα μονολογούσε:
-Το καλύτερο μεσημέρι της ζωής μου!
Η βροχή που κατά διαστήματα
έπεφτε αθόρυβα και ελαφρά, δεν μας ενοχλούσε, μα έκανε τα βήματά μας προσεχτικά.
Τα πετρωτά μονοπάτια πάνω απ τις Καρυές γλιστρούσαν αρκετά. Αργά-αργά πήραμε
τον ανηφορικό δρόμο για ένα αγαπημένο μας κελί. Είχαμε αρκετό καιρό να
συναντήσουμε τον Γέροντα Σ. και την συνοδεία του. Έσκυψε εκείνος ο γλυκύτατος
και μας φίλαγε τα χέρια. Τον Νικόλα τον αγκάλιασε και τον φίλησε στο
κεφάλι.
-Δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά μου
έτσι, τέτοια ζεστή αληθινή αγάπη! μας εκμυστηρεύτηκε βγαίνοντας ο αδελφός
μας…
Άρχισε να μας μιλά λοιπόν ο πάτερ
και εμείς έκπληκτοι να διαπιστώνουμε ότι μιλούσε για ό, τι απασχολούσε τον
καθένα ξεχωριστά!
-Τα άλογα αν βρουν χορτάρι θα φάνε!
Έτσι γίνεται και με τους λογισμούς που μας ταλαιπωρούν… Οι ακάθαρτοι πυρπολούν
τις ψυχές μας με δυσωδία! Όσο πιο καθαρές είναι αυτές τόσο δεν θα βρίσκουν
τροφή να βόσκουν! Και κάτι άλλο... Ο Γέρο Παΐσιος έλεγε πως μια κασέτα αν
παίξει πολλές φορές κάποτε θα ξεφτίσει και δεν θα ακούγεται τίποτα! Αν όμως καθίσεις
και βγάλεις αντίγραφά της….
- Όλα είναι μέσα μας παιδιά μου!
Και οι εχθροί μέσα μας είναι! Μα και η Βασιλεία των ουρανών! Μαγνήτες και τα
δυο. Και εμείς παλεύουμε ποιος θα μας ελκύσει! Και η μοναξιά αδέλφια μου
εντός ημών εστί. Η ερημιά είναι εσωτερική! Αν αγαπάς όμως δεν έχεις ούτε ερημιά
ούτε μοναξιά! Για σκεφτείτε τους ασκητές στον Άθωνα… Αυτοί δεν γνωρίζουν
μοναξιά κι είναι μονάχοι τους, άνθρωπο δεν συναντούν για μήνες ολάκερους!
Προσευχή και νηστεία συνέχεια!
-Η νηστεία ξέρετε δεν είναι κάτι
σχετικό, κάτι που ο καθένας το διαμορφώνει, έχει δογματική υπόσταση αφού είναι
Θεού εντολή!
– Άρα παιδιά μου η μοναξιά είναι
κάτι που από εμάς εξαρτάται… Ακούω τώρα με αυτά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
που οι περισσότεροι νέοι όλη την ημέρα είναι μπροστά σε μια οθόνη και στέλνουν
μηνύματα…Το facebook…. Εκεί να δείτε μοναξιά… Μου ήρθε ένα παλικάρι και
μου λέει: Πάτερ έχω 1500 φίλους περίπου στο facebook! Μα αισθάνομαι πολύ μόνος
μου! Ε βέβαια του λέω! Αν δεις τον οποιονδήποτε από αυτούς στον δρόμο θα τον
γνωρίσεις αμέσως; Μάλλον θα τον προσπεράσεις χωρίς να τον καταλάβεις! Ενώ αν
δεις έναν αληθινό σου φίλο έστω και με την πλάτη γυρισμένο
ανάμεσα σε 1500 ανθρώπους, είμαι σίγουρος πως αμέσως θα τον
καταλάβεις! Δεν ζεις εκεί μέσα παιδί μου αληθινή ζωή! Προσπάθησε να
το ελαττώσεις και να παίρνεις μόνο ό,τι ωφελεί την ψυχούλα σου!
Σκέφτομαι τούτη τη στιγμή, πως ο
Γέροντας μιλά για όλους εμάς που συνεχώς συμπνευματιζόμαστε και πορευόμαστε σε
μια συνεχώς επιδιωκόμενη εν Κυρίω συναλληλία… Και μιλάμε συνεχώς μεταξύ μας για
τον Θεό… Και ελάχιστα στον Θεό για εμάς …
-Πρέπει παιδιά μου να αγαπάμε
ανεξαίρετα και αληθινά όλους τους αδελφούς μας! Όταν ο Γέροντας Παΐσιος βρισκόταν
στα τελευταία του στη Σουρωτή κάποτε ήταν περίπου χίλιοι άνθρωποι για να πάρουν
την ευχή του! Αυτός παρ ότι αποκαμωμένος από την αρρώστια, στάθηκε όρθιος
και απλά είπε να περάσουν όλοι από μπροστά του και εκείνος τους ευλογούσε χωρίς
να μιλήσει σε κανέναν. Και οι χίλιοι που πέρασαν από μπροστά του (μετά το
συνειδητοποίησαν οι περισσότεροι όταν μίλησαν μεταξύ τους) έλεγαν το ίδιο:
-Έτσι όπως με κοίταξε ο Γέροντας,
μου φάνηκε ότι με αγάπαγε πιο πολύ απ όλους! Είδατε πόσο ανεξαίρετα
αγαπούν οι Άγιοι, όπως ο Άγιος Θεός μας! Όπως αγαπάτε εσείς τα παιδιά σας!
Να μιλάτε στα παιδιά σας να γίνετε οι πρώτοι τους πνευματικοί! Και να τους
μιλήσετε και για την άλλην ζωή.
Για αυτό το πέρασμα! Για να
πιστέψουν όμως τα παιδιά πρέπει να πιστεύουν και οι γονείς! Και να μην τα
μαλώνετε με το παραμικρό.. γιατί έπειτα δεν θα σας εμπιστεύονται και θα σας
κρύβονται και θα σας λένε ψέματα… Και το ψέμα ξέρετε γεννάει… Δεν υπάρχουν
μικρά και μεγάλα ψέματα! Ένας ξεκίνησε να μιλάει σε έναν Δεσπότη και είπε ένα
μικρό αθώο φαινομενικά ψέμα, ότι κάπου είχε πάει δήθεν ενώ δεν είχε.. Αυτό
όμως έκανε εντύπωση στον Δεσπότη που ξεκίνησε να τον ρωτάει διάφορα για εκείνο
το μέρος… Και ο δύστυχος αναγκάστηκε να πει ακόμα δέκα ψέματα για να καλύψει
εκείνο το πρώτο! Και πως ντράπηκε να ομολογήσει στον Δεσπότη ότι τελικά δεν
είχε πάει πουθενά! Μα να μην είμαστε αληθινοί μόνο στο στόμα αδελφοί μου! Να
μαστε και στις πράξεις! Σας κούρασα όμως!
–Εμείς Γέροντα που σας χαλάμε την
ησυχία! Ο Χαράλαμπος ρώτησε κάτι για την βασκανία…
-Παιδιά μου να κρατάτε πάντα
Αγιασμό του μήνα στο σπίτι! Κάθε αρχή του μήνα να παίρνετε από την Εκκλησία!
Και να πίνετε το πρωί και να στάζετε και λίγο πάνω στο κεφάλι σας! Να δίνετε
και να ραντίζετε και τα παιδάκια σας! Και τους Αγίους να τους τιμάτε! Να
τους έχετε φίλους σας! Για να έχετε έπειτα και το θάρρος να τους ζητάτε!
Ήταν ένας που έχασε μικρός τον
Πατέρα του. Ευλαβής και αγαπούσε πολύ τους Αγίους! Αρρώστησε
σύντομα και η μητέρα του! Μου λέει λοιπόν κάποτε: Πάτερ μόλις το έμαθα
πήγα αμέσως στην ενορία μου στην Αγία Παρασκευή που είναι δίπλα στο σπίτι μας
και της λέω με δάκρυα: Γειτόνισσά μου έχασα τον πατέρα μου, σε παρακαλώ μην
χάσω και την μάνα μου! Και ζει η μάνα του ακόμα σήμερα είναι κοντά στα 90! Έτσι
την ένιωθε την Αγία! Γειτόνισσα, συγγενή του, αδελφή του! Έτσι και σεις
να αποκτήσετε γείτονες Αγίους και συγγενείς! Να γίνουμε όλοι μας παιδιά μου Οικείοι
Θεού και συμπολίτες Αγίων!
Πέρασαν ώρες σε εκείνο το κελάκι!
Βγήκαμε έξω όλοι μας ανακουφισμένοι και χαρούμενοι τόσο! Ο Γέροντας με την
Θεόσδοτη καλλιέπειά του μίλησε σε όλους μας! Τα λόγια του τα τόσο βαθιά
σε νόημα ήταν πλέον δικά μας. Μαγνήτες στις ψυχές μας, να αποδιώχνουν την
πολύκοσμη ερημιά της , να την γεμίζουν με τον μόνο Θεό! (συνεχίζεται)
Νώντας Σκοπετέας
Η Παναγία οικονόμησε…
Ημερολόγιο Όρους 2014
Προηγούμενα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου