Στου Κουκουζέλη τη σπηλιά και τα
πουλιά σιωπούνε...
Του Ταπεινού ακούν φωνή,
θαυμάζουν κι απορούνε!
Τροπάρια αγγελόφωνου
ακούγονται ακόμα...
Δεν θα σιγήσει ως την Αυγή
το αγιασμένο στόμα!
Κορμός αθάνατος, γερός
στέκει και στέλνει ελπίδα
Κλαδιά υμνούν τον ουρανό,
τέτοια ποτέ δεν είδα!
Του Αθανασίου η ψυχή γίνηκε
κυπαρίσσι
Και ξύλο ευσκιόφυλλο κανέναν δεν θ
αφήσει!
Περήφανοι και θαρρετοί στέκουν και
οι Λαυριώτες!
Πίστη που φλέγει έχουνε,
μακάριοι οι μη ειδότες!
Η Παναγία οικονομεί κι ο
Άγιος αγρυπνάει.
Σεργιάνι βγαίνει στις αυλές κι
όλους τους ευλογάει!
Πόρτες χτυπά και τάλαντα
μεσόνυχτου τα κρούει,
παρηγορεί αμαρτωλούς, με έλεος
τους λούει ….
Ο ταπεινός και φτωχότατος
Ιωάννης που έτρωγε κουκία και μπιζέλια για να χορτάσει την πείνα του, όταν
σπούδαζε την μουσική των αγγέλων στην Βασιλεύουσα …Ο Αγγελόφωνος Μαΐστωρ που
από αγάπη για τον Χριστό και το μοναχικό σχήμα αρνήθηκε τα εγκόσμια, που
τον εξυμνούσαν ασύγκριτα ένεκα του μοναδικού του ταλάντου και κρυφά
απ όλους αναζήτησε την υψοποιό ταπείνωση και το «λάθε βιώσας» στα μέρη
της Μεγίστης Λαύρας …
Στον δρόμο για την σπηλιά του ο
θαυμαστός και τόσο συγκινητικός του βίος κάνει τις στιγμές ακόμα πιο σπάνιες
και ανεπανάληπτες …Σε αυτά τα μέρη που πατάμε εμείς οι ανάξιοι, ερχόταν
στην αρχή της μοναχικής του ζωής ο νεότατος Ιωάννης ως ποιμένας των
τράγων της μονής. Σαν άλλος Νήφων Διονυσιάτης απόκρυψε απ όλους τις δοθείσες
χάρες του και έβοσκε τα ζωντανά …Αυτό το διακόνημα του ανετέθη! Και εκείνα
επέστρεφαν νηστικά στην στάνη τους κάνοντας όλους να απορούν …
Μόνο όταν τον παρακολούθησαν κρυφά,
με θαυμασμό αντιλήφθηκαν πως τα ζώα σταματούσαν να τρώνε, και
άκουγαν με προσοχή και κατάνυξη τον Ιωάννη να ψέλνει και να εγκωμιάζει
ευλαβέστατα την Δέσποινα του κόσμου και τον Μονογενή Υιό της μέσα στο μικρότατο
σπήλαιο του δάσους ...Αφού αποκαλύφθηκε η σπουδαιότητά του, ξεκίνησε ο συνεσταλμένος
Υμνητής του Ουρανού, να αποδίδει στον Ναό τις θαυμάσιες
συνθέσεις του ως ο Πρωτοψάλτης πλέον, τις Κυριακές και στις υπέροχες πανηγυρικές
αγρυπνίες…Σε μια από αυτές, στην αγρύπνια του Ακαθίστου ύμνου, η Παναγιά τον
επιβράβευσε με ένα χρυσό νόμισμα γιατρεύοντάς του και τα εξουθενωμένα από την
ορθοστασία και τις μετάνοιες πόδια του.
Στην σιγαλιά των Λαυριωτικών
χωμάτων, νιώθεις ότι από κάπου θα ακουστεί η φωνή του, εδώ κοντά
στην σπηλίτσα του αυτήν την μικρότατη οπή της γης, να άδει τα υπέροχα
χειρουβικά του, τα σύντομα και τα έντεχνα μακρά, τα ασύγκριτα κοινωνικά
Αινείτε, τα απαράμιλλα Αλληλουάρια του, τα ονομαστά Ανοιξαντάρια,
τους υποβλητικούς πολυελέους και τους καλοφωνικούς ειρμούς, τα
ανυπέρβλητα πασαπνοάρια …Τα κελαηδίσματα των πουλιών, ήμουν σίγουρος πως συχνά πυκνά
εδώ σταματούν, για να ακουστεί η αιώνια και ασίγητη, έως την αυγή της
δευτέρας μυστικής ημέρας, δοξολογική φωνή του καλλικελάδου
Αγίου …Στεκόμαστε ένδεοι μπροστά στο προσκύνημά του, μπρος στην
σπηλιά του στης γης τα σπλάχνα, και αρχίζουμε να ψέλνουμε ένα Άξιον Εστί του
πλαγίου του τετάρτου που ήταν και ο ήχος της εβδομάδας στην Παρακλητική.
Αισθανόμαστε έντονη την
παρουσία του Ψάλτη Αγίου και αυτό κάνει πιο έντονο το «βάρος» αυτής της
μικρής τιμητικής δέησης και ευχαριστίας. Ξαναπήραμε έπειτα συνεπαρμένοι
τον δρόμο της επιστροφής στο Μοναστήρι, θαυμάζοντας τα οργωμένα χώματα
των Λαυριωτών και τα κάθε λογής φυτέματά τους …Χαρήκαμε και «ζηλέψαμε» τις
μικρές μηλίτσες σκεπασμένες για το χαλάζι , δίπλα σε κηπευτικά ώριμα για
συγκομιδή κοντά στο ανηφορικό μονοπάτι πριν την πύλη.
Λίγο πριν τον εσπερινό, η
πρώτη μας μέρα είναι γεμάτη από εικόνες ήδη … Χίλια έτη εν
οφθαλμοίς σου, Κύριε, ως ημέρα η εχθές...Κάθε φορά η ίδια σκέψη …Την ξαναγράφω
στο χαρτί γιατί είναι συγκλονιστική η βίωσή της εδώ στο Περιβόλι της Κυράς κι
ας επαναλαμβάνομαι . Κύριε ελέησον! Ευχαριστούμε Σοι δια την μεγάλην Σου δόξα!
Το κυπαρίσσι του Αγίου Αθανασίου
δεσπόζει και σκεπάζει απ άκρη σ άκρη την αυλή του Καθολικού του. Το να
θαυμάσεις κάτι για το οποίο μόνο είχες ακουστά, δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό
που νιώθεις όταν γίνεσαι αυτόπτης μάρτυράς του. Τα φύλλα του γερμένα ανάποδα απ
ότι συνήθως κι αυτά ταπεινά και δεόμενα σαν τα χέρια του Γέροντα που πριν
από χίλια και πλέον χρόνια το φύτεψαν. Λέγεται πως ήταν η ράβδος του, που ο
Άγιος την έμπηξε στην ευλογημένη γη που γίνηκε το πιο ονομαστό δέντρο του Όρους,
με έναν κορμό που χρειάζονται πέντε και πλέον μεγάλες αγκαλιές ενωμένες
για να τον κυκλώσουν.
Σκιές παραμυθητικές,
στέκονται σαν Πλατυτέρες και προστατεύουν το κάθε σου βήμα σαν βρίσκεσαι
στην Λαύρα. Πρώτα η Οικονόμισσα ύστερα το ευσκιόφυλλο ξύλο του Αγίου και τέλος
του επιβλητικού Άθωνα η σκιά που καλύπτει όλην την γύρω έκταση …Οι τάφοι των
Πατριαρχών στ αριστερά της Τράπεζας με σπάνιες αγιογραφίες, καλούν
τα σεβάσματα όλων μας. Σαν μικρά παρεκκλήσια κι αυτοί, σαν άγιες τράπεζες
πολυλιβανισμένες στην αυλή του Θεού την παραδεισένια …Μπαίνουμε στο
καθολικό από την νότια είσοδο. Οι Άγιοι Σαράντα μάρτυρες, αιώνιοι διαπιστωτές
της γλυκύτητας του Θεϊκού Νυμφώνος. Στα δριμέως ψυχρά ύδατα της λίμνης,
ατρόμητοι βιαστές της γλυκυτάτης Βασιλείας των Ουρανών. Στο δικό τους
ενσωματωμένο στο καθολικό παρεκκλήσιο, αιώνια αναπαύεται ο Κοινοβιάτης Άγιος.
Εκεί ετάφη μόλις επέτρεψε ο Θεός να τελειωθεί πέφτοντας από την στέγη όπου είχε
ανέβει για να εργαστεί ταις ιδίαις χερσί …Από τότε όμως η παρουσία του
έγινε ακόμη πιο έντονη. Το καταλαβαίνεις όταν γονατίζεις μπροστά του για να
τιμήσεις το χαριτόβρυτο σκήνωμά του.
Το μαρμάρινο σκαλοπάτι και η
κούρμπα της ευγνωμοσύνης που έχει πάνω του σχηματισθεί, μαρτυρούν την ευλάβεια
και τις απειράριθμες παρακλήσεις για μεσιτεία στον Παντοκράτορα.Τις φωτίζουν,
ακοίμητα κι αυτά επτά καντήλες. Όλοι νιώθουν πως ο Άγιος
Αθανάσιος είναι άφθορος …Όταν κάποτε ένας Πατριάρχης ευλόγησε να ανοιχτεί
ο τάφος, φωτιές κι αστραπές ξεπήδησαν από μέσα του! Από τότε όλοι κατάλαβαν πως
ήταν θέλημα Κυρίου να μην ανοίξει ποτέ! Μα ο Άγιος είναι παντού μέσα στην Λαύρα
του, μα και σε όλην την οικουμένη. Το καταλαβαίνες όταν ακούς τους
Μοναχούς να σου διηγούνται για την ζωντανή και υποστατική παρουσία του. Στους
κινδύνους, στους πειρασμούς, στις θλίψεις και τις ποικίλες δοκιμασίες των
αγαπητών του «αρνίων».
Δεν είναι λίγες οι φορές που οι
πόρτες των κελιών χτυπούν μες στο μεσόνυχτο, σαν μια υπενθύμιση του παντοτινού
χρέους και των υποσχέσεων αφοσίωσης στα καθήκοντα κάθε Λαυριώτη Μοναχού …Κανείς
δεν είδε ποτέ ποιος τις χτυπά …Όλοι γνωρίζουν όμως πως ο Άγιος σεργιανάει
και παρατηρεί και νουθετεί και ελέγχει με αγάπη μα και πατρική
αυστηρότητα όλα του τα τεκνία. Σαν αντικρίζεις τον τωρινό ηγούμενο Πρόδρομο
καταλαβαίνεις με μιας πόσο περήφανος θα είναι ο Άγιος. Σεμνότατος
και ησύχιος, αθόρυβα εργάζεται για χρόνια πολλά στον αμπελώνα του
Ιησού του συναισθανόμενος σε κάθε του βήμα το μέγεθος της ευθύνης που
κληρονόμησε. Μας μίλησε τόσο η σιωπή του και τα πάντα κατεβασμένα μάτια του.
Εσπερινός της Αγίας Θέκλας
…Ξανά εδώ στην χάρη της συνεκδήμου του Παύλου και Ισαποστόλου
νύμφης του Χριστού μας! Μαζί της κι ο Αγιορείτης Άγιος Σιλουανός του
ακτίστου φωτός ο μέγας μυστολέκτης να εορτάζει την ιερά ημέρα της Κοιμήσεώς του
…Ακολουθεί ο Μικρός Παρακλητικός κανόνας στην Υπεραγία Θεοτόκο. Οι
Μοναχοί με προσοχή και χωρίς βιάση «δένουν» αρμονικά
μαζί του και τον Κανόνα του Προστάτη Αγίου Αθανασίου. Σ αυτόν εξάλλου
είναι αφιερωμένο και μόνο το καθολικό της Μονής. Άνωθεν εντολή
….απαράβατη! Στην πανήγυρή του, στου Αλωνάρη στις 18 με το παλαιό,
όλος ο γύρω τόπος πλημμυρίζει με μια υπερκόσμια ευωδία, σημάδι παρουσίας του
αδιάλειπτης…
Ακούγοντας την έκτη ωδή του
Κανόνος δεν μπορείς παρά να καταλάβεις τα γιατί όλα τα βήματα στην Λαύρα
περνούν μπροστά από τον Άγιο …
Παίρνω στα χέρια μου πριν βγουν
όλοι έξω το λεπτό βιβλίο της Παράκλησης και την διαβάζω:
Ἐνέκρωσας
σαρκικάς, ἐπιθυμίας τοῖς πόνοις σου, ἐσταύρωσας σεαυτόν, κόσμῳ καὶ τοῖς πάθεσι, νηστείαις καὶ
δάκρυσι, προσευχαῖς καὶ
ὕμνοις, ἀνενδότοις
προσεδρεύων Θεῷ.
Τῶν μοναστῶν ἀρχηγὸς τῶν ἐν τῷ ὄρει τοῦ, Ἄθωνος, καὶ τύπος καὶ χαρακτήρ,
ἐναρέτων πράξεων, ὑπάρχων ἐκόσμησας, τὰ ἐκεῖσε πάντα,
τῶν ἀζύγων καταγώγια.
Ἡδύς, εὐθὺς καὶ χρηστός,
ἐπιεικής τε καὶ
μέτριος, εὐπρόσιτος προσηνής, ἐλεήμων πέφυκας,
συμπαθὴς καὶ εὔσπλαγχνος, ἱλαρὸς τοῖς τρόποις,
χριστομίμητος τοῖς ἤθεσι.
Νέος καθάπερ Μωσῆς, ἀναφανεὶς κατεσκεύασας,
οἷὰ περ ἄλλην σκηνήν,
μάνδραν Πανσεβάσμιε, ἣν
καὶ ὑπερηύξησας, πόνοις καὶ
ἱδρῶσι, καὶ ἀνέθου τῇ Μητρὶ
τοῦ Θεοῦ.
Μια ωδή σαν συναξάρι και σύντομος
βίος θαυμαστός. Οι αρετές και όλες οι ευάρεστες στον Θεό ημέρες της βιωτής του,
μέσα σε λίγες μόλις λέξεις! Θυμάμαι τον βιογράφο του Αγίου μακαριστό Πατέρα
Νικόδημο Μπιλάλη, των πολυτέκνων τον προστάτη άγγελο, που τελειώθηκε πρόσφατα
με τον ίδιο τρόπο του Αγίου. Πέφτοντας από την στέγη του Ναού …Πόσο
όμορφο εκείνο το βιβλίο που έγραψε για τον Άγιο μια χιλιετία μετά την κοίμησή
του! Τον φαντάστηκα να εισέρχεται απ του Παραδείσου τις πύλες …Σίγουρα
δυο Αθωνίτες Άγιοι θα ήταν στην υποδοχή του …Ο Άγιος Αθανάσιος μαζί με τον Άγιο
των Κολλυβάδων Νιικόδημο τον Αγιορείτη!
Μετά την τράπεζα με την άλαδη φακή, η προσκύνησις των τιμίων λειψάνων.
Ο Εφημέριος π. Πέτρος μας τα
παραθέτει, ενόσω στην Λιτή ψάλλεται το Απόδειπνο με τους
Χαιρετισμούς της Αειπαρθένου. Μέρος του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου μας μα και ο
μοναδικός Σταυρός -εγκόλπιο του Αγίου Αθανασίου, βάρους 3 κιλών, να θυμίζει σε
όλους το ασκητικό του φρόνημα, να παρακινεί στην στενή και ακανθώδη οδό
της Σωτηρίας. Ακολούθησε η Κάρα του Μεγάλου Βασιλείου, του Αγίου Στεφάνου, του
Αγίου Μιχαήλ εκ Συνάδων, τμήμα της Κάρας του Τιμίου Προδρόμου, το δεξί χέρι του
Αγίου Νεκταρίου, το αριστερό χέρι του Αγίου Ανδρέα και του Αγίου Ιωάννη
του Χρυσοστόμου. Δεν νομίζω πως όσο ζούμε όλοι μας θα νοήσουμε ποτέ,
με ποιούς Αγίους που τόσο τον Θεό θαυμάστωσαν «συναντηθήκαμε» εκείνο το
Απόγευμα στην Λαύρα …
(συνεχίζεται)
Νώντας Σκοπετέας
Η Παναγία οικονόμησε …
Ημερολόγιο Όρους 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου