 |
|
Αρχιμανδρίτης Γεράσιμος,
ηγούμενος της μονής
Αγίου Παντελεήμονος
Ρωσικού (†1875)
(Φωτογραφία: εργαστήριο
μονής Αγίου Παντελεήμονος, γύρω στα 1870)
|
...Μετά την αποχώρηση των τούρκων η Μονή (του Αγίου Παντελεήμονος) αρχίζει να ανασυγκροτείται. Ηγούμενος
ψηφίζεται ο από Δράμας Γεράσιμος, τον οποίο υπέδειξε στο αξίωμα ο προηγούμενος
Σάββας. Ο Γεράσιμος «άνδρας σεμνός το ήθος και πράος και αρετή κεκοσμημένος»,
είναι ο πιο γνωστός ηγούμενος της Μονής. Επί ηγουμενίας του έγιναν στη Μονή
μεγάλες ανακατατάξεις, λόγω της εμφάνισης του ρωσικού στοιχείου, ύστερα από
αιώνα απουσίας. Οι πρώτοι Ρώσοι που καταφθάνουν εδώ το 1835 είναι, οι
επιφανέστεροι: ο πρίγκιπας Σιρίνσκι-Σιγκμάτωφ και ο γιός ενός πλούσιου εμπόρου,
ο Ιωάννης Σολομένκωφ. Αργότερα χειροτονούνται ιερομόναχοι, ο πρώτος Ανίκητος
και ο δεύτερος Ιερώνυμος. Οι ραγδαίες αφίξεις στη Μονή Ρώσων μοναχών είναι
αποφασιστικής σημασίας για την κατάσταση που θα επακολουθήσει.
 |
|
Επίσκεψη Ρώσου αρχιερέα στη μονή Αγίου
Παντελεήμονος.
Καθήμενοι: (από αριστερά) ο δικαίος της σκήτης του
Προφήτη Ηλία αρχιμανδρίτης Παΐσιος, ο ηγούμενος της μονής αρχιμανδρίτης
Γεράσιμος, ο μητροπολίτης Πολτάβας Αλέξανδρος, ο πνευματικός της μονής
ιερομόναχος Ιερώνυμος, ο δικαίος της σκήτης του Αγίου Ανδρέα Θεοδώρητος.
Όρθιοι: (τρίτος και τέταρτος από αριστερά) ο ιερομόναχος Μακάριος και ο
ιεροδιάκονος Ιλαρίων.
(Φωτογραφία: εργαστήριο μονής Αγίου Παντελεήμονος, 1868) |
Τις αφήξεις των Ρώσων ευνοεί με αγαθή πρόθεση στην αρχή, με πολιτική
σκοπιμότητα αργότερα, η κρατική μηχανή. Έτσι αρχίζουν οι επισκέψεις επισήμων:
τ0 1845 επισκέφτεται τη Μονή ο μέγας δούκας Κωνσταντίνος Νικολάγιεβιτς. Το
1869, ο μέγας δούκας Αλέξιος Αλεξάνδροβιτς και το 1881 ο μέγας δούκας
Κωνσταντίνος Κωνσταντίνοβιτς, καθώς και η μεγάλη δούκισσα Αλεξάνδρα Πετρόβνα,
αυτή από τη θάλασσα. Η ραγδαία άνοδος του ρωσικού κράτους και η ιδέα του
πανσλαβισμού ήταν σημαντικοί παράγοντες που βοήθησαν στον εκρωσισμό της Μονής.
Κατά το 1850 οι των δύο εθνοτήτων είναι ισάριθμοι. Από το έτος εκείνο το
ρωσικό στοιχείο αρχίζει να υπερνικά το ελληνικό με ταχύτητα. Τον Ιούλιο του
1869 οι αντιδικίες των δύο εθνοτήτων φτάνουν στο αποκόρυφο. Ο ηγούμενος
Γεράσιμος, αγαθός και πράος ιερομόναχος, καταστέλλει συνεχώς τη συσσωρευμένη
οξύτητα. Συντάσσει ένα κείμενο από 11 άρθρα, το οπίο και προσυπογράφει σύνολη η
Σύναξη των 18 προϊσταμένων. Στο κείμενο καθορίζονται εξίσου τα δικαιώματα και
οι υποχρεώσεις των δύο εθνοτήτων. Σύντομα όμως κι αυτό θα αθετηθεί, όπως κι
ένας κανονισμός της Ιεράς Κοινότητας. Αιτία κάποιοι Ρώσοι μοναχοί, εγκάθετοι
της ρωσικής κυβέρνησης, που συνεχώς δημιουργούσαν προστριβές και επεισόδια.
Ο Γεράσιμος, σε επιστολή του προς την Ιερά Κοινότητα, διεκτραγωδεί, με
τρόπο άψογο και χριστιανικό, την άνιση μεταχείριση των Ρώσων εις βάρος των
Ελλήνων. Οι Ρώσοι αδελφοί συνεχώς και αυξάνουν. Το 1895 έφτασαν τους 1.000,
αριθμός που ακολουθεί μέχρι το 1913 αύξουσα κλίμακα. Ο μοναχικός βίος, ήταν
επόμενο, σχεδόν βιομηχανοποιήθηκε: οικοδομές ογκώδεις με πλούσιο διάκοσμο γύρω
από τη Μονή και μοναχοί με βίο στερημένο από τα παράσημα της μοναστικής
ελπίδας. Μια μεγάλη μοναστική πολιτεία με όλους τους κοσμικούς θορύβους.
Ενδεικτικά αναφέρεται, ότι μόνο στα γραφεία «ειργάζοντο πλείονες των 30
γραμματέων Ρώσων».
Παρά την ύπαρξη των εγκαθέτων που θέλουν να οδηγήσουν σε εθνικιστικές
εκτροπές τη Μονή και τους μοναχούς της, τα έργα της χριστιανικής ευποιίας
γίνονται ακατάπαυστα. Το ζήτημα ανάγεται στη διαιτησία του Οικουμενικού
Πατριαρχείου επανειλημμένα. Ανέλπιστα το σιγίλλιο του πατριάρχη Ιωακείμ Β΄
(1860-63, 1873-78) προς τη Μονή (Σεπτέμβριος 1875) δεν δικαιώνει απλώς τους
Ρώσους και ψέγει τους Έλληνες, αλλά βρίσκει αδικημένους τους Ρώσους που ήταν
10πλάσιοι σε αριθμό σε σύγκριση με τους Έλληνες: «... των Γραικών αξιούντων
εαυτών αποκλειστικήν τινά και όλως προνομιακήν διαχείρησιν των της Μονής, τους
δε άλλους αδελφούς (τους Ρώσους) εν μοίρα ξένων και επηλύδων
τιθεμένων...».
Όμως ο Ιωακείμ, όπως τον κατηγορούσαν οι πάντες, οι εφημερίδες και όλοι οι
ομογενείς της Πόλης, από τις αντιπροσωπείες των δύο αντιτιθεμένων μερών,
δέχτηκε σε ακρόαση μόνο τη ρωσική. Αυτός έπραττε και έγραφε ότι του υπαγόρευε
εκείνος ο τεχνίτης της ίντριγκας κόμης Νικολάι Ιγνάτιεφ, πρεσβευτής της Ρωσίας
στην Κωνσταντινούπολη. Του σιγιλλίου είχαν προηγηθεί ο θάνατος του ηγουμένου
Γερασίμου (10-5-1875) και η ανάδειξη μετά μια εβδομάδα του φορούμενου από
πανσλαβιστικές ιδέες Μακαρίου Σόουσκιν από την Τούλα. Του Μακαρίου η ηγουμενία
εκτείνεται μέχρι το 1889. Την εγκύστωση του εθνικισμού στο σώμα της Ορθοδοξίας,
όσοι, Έλληνες και Ρώσοι, την βλέπουν ογκούμενη, αποσύρονται στο Παλιομονάστηρο
ή σε άλλα μοναστήρια. Αναμένουν το σωφρονισμό των εθνικιστών από την έφορο του
Τόπου, την Κυρία Θεοτόκο.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Δωροθέου Μοναχού,
ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ Μύηση στην Ιστορία του και τη Ζωή του,
εκδ. ΤΕΡΤΙΟΣ, Κατερίνη 1986
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου