2063 - Άγιον Όρος: Άξιον εστί.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Κινδυνεύει το Άγιον Όρος και χρειάζεται στήριξη; Μου λένε φίλοι, «γράψε κάτι, δεν είναι μόνον αυτά τα πράγματα ο Άθωνας».

Ποιος λοιπόν μπορεί να κρημνίσει το Όρος, να το μετακινήσει λίγο πιο κάτω; Ή ποιος μπορεί να το σηκώσει στην πλάτη του; Αυτός ας το κάνει.

Προσωπικά ούτε μπορώ αλλά ούτε και θέλω. Κάθε ανάλογη προσπάθεια θα είναι και μια καταδίκη, μια ατίμωση... Ας το στηρίξουν οι δυνατοί και οι γενναίοι. Από την πλευρά μου μπορώ να δηλώσω μόνο την προσωπική μου αδυναμία, αλλά και τη μεγαλοσύνη και την απεραντοσύνη του γερο-Άθωνα, των ανθρώπων του, των Αγιορειτών και της υπερχιλιετούς ζωτικής του παράδοσης. Και αν δεν αρκούν αυτά, δεχθείτε απ' εμού και τα εξής: Στα μονοπάτια του Άθωνα γυρνώ και επιστρέφω εσαεί από τον Νοέμβριο του 1978 και δώθε τρεκλίζοντας πάντα, όχι από μέθη, ούτε καν από «νηφάλια μέθη», αλλά από αδυναμία, αναζητώντας άνθρωπο και κόσμο, κοινωνία, πολιτεία και πολίτευμα (ενίοτε όμως μεθώ και από τις ποικίλες ευωδίες του, τις αισθητές και τις άλλες... εν μέσω ανοίξεως στις αναστάσιμες λιτανείες των μονών και του Πρωτάτου ανακράζοντας «Άξιον εστί»).

Μεταπολίτευση: εποχή ιδεολογικοπολιτικής αναζήτησης, πολιτικοποίησης και κομματικοποίησης... αλλά «και η αγάπη δυο λογιών στη μια καλογερεύεις» τραγουδά ο Διονύσης Σαββόπουλος στη «Ρεζέρβα» του το 1979. Ναι, εποχή και καλογεροποίησης... Το Άγιον Όρος επανδρώνεται. Νέες συνοδείες, νέοι μοναχοί, ευαίσθητοι, καλλιτέχνες, επιστήμονες... Μαζί τους παίρνουν το μοναχικό σχήμα και άλλοι ανήσυχοι αναζητητές, ομογενείς ακόμη και από μακρινές ηπείρους, αλλά και αλλοδαποί από την Αγγλία, τη Γαλλία, την Ελβετία, το μακρινό Περού...

Έχουν ζήσει τον Μάη του '68, πέρασαν από τις Ινδίες και τις ανατολικές θρησκείες, γνώρισαν και έζησαν όλα τα δυτικά ρεύματα - ιδεολογικά, καλλιτεχνικά, θρησκευτικά. Και όμως αυτοί οι τελευταίοι μάς κάνουν «μαθήματα» για τη σημασία της ορθόδοξης παράδοσης στις μέρες μας. Διαβάζουν από το πρωτότυπο τους πατέρες της εκκλησίας όπως όλοι οι Αγιορείτες, συναξάρια και μαρτυρολόγια, εντρυφώντας και απολαμβάνοντας την ουσία έξω από τους ηθικισμούς, τους ευσεβισμούς του δυτικού χριστιανισμού αλλά και των εδώ παραεκκλησιαστικών οργανώσεων. Ξένοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες έρχονται στο Άγιον Όρος, βαφτίζονται, δημιουργούν ορθόδοξες κοινότητες στις πατρίδες τους.

Στα οργισμένα, ανατρεπτικά πανεπιστημιακά αμφιθέατρα Αγιορείτες -ο ηγούμενος της μονής Σταυρονικήτα και αργότερα της Ιβήρων Βασίλειος, ο Περουβιανός ιερομόναχος Συμεών- εμφανίζονται ανατρεπτικότεροι και περισσότερο αντισυμβατικοί... Ανάμεσά τους και ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, χαρούμενος για τη νέα αίγλη του Άθωνα. Οι θησαυροί του Αγίου Όρους λοιπόν δεν είναι χρυσά και αργυρά κειμήλια, εδαφικές εκτάσεις, οικόπεδα φιλέτα εντός και εκτός αβάτου. Κανένας δεν πήγε στο Άγιον Όρος για όλα αυτά και για τις φοροαπαλλαγές. Άλλωστε «δύσκολη η καλογερική», και μάλιστα σε μια εποχή που τα κελιά και τα μοναστήρια ήταν ετοιμόρροπα...

http://www.makthes.gr