Μια επίσκεψη στο Άγιο Όρος είναι πνοή ζωής μέσα στον
κατατρεγμό της εποχής μας. Χιλιάδες επισκέπτες από ολόκληρο τον κόσμο άλλοι με
άγχη, άλλοι με προβλήματα, άλλοι χωρίς προβλήματα, παίρνουν το καραβάκι από την
Ουρανούπολη για την Δάφνη και από εκεί με προορισμό τη Λαύρα, την Ιβήρων, την
Καρακάλου, την Γρηγορίου, την Διονυσίου...
Η επίσκεψη του κάθε επισκέπτη διαρκεί συνήθως 3-4-5 ημέρες,
οι συζητήσεις πολλές, οι προσευχές αρκετές, η εξομολόγηση προεραιτική, αλλά...
Το μοναστήρι κατανυκτικό, οι γέροντες λες και ξεκόλλησαν από
τις Αγιογραφίες και περπατούν δίπλα σου...τους αγγίζεις, σου μιλούν! Μα
και αν δεν μιλούν η σιωπή τους κάνει θόρυβο και ξεκουφαίνει την ψυχή σου από το
παράδειγμα της βιοτής των που είναι αποτυπωμένο πάνω τους.
Οι ακολουθίες απλές, λιτές συνήθως ξεχειλίζουν την ψυχή από
αισθήματα που δεν περιγράφονται, αλλά βιώνονται.
Η τράπεζα κοινή, λιτή, χορταστική φτάνει και
περισσεύει.
Και έρχεται η ώρα του αποχωρισμού...βήματα αργά, πόδια που
θέλουν να παραμείνουν έστω λίγα λεπτά ακόμη και η επιβίβαση στο καράβι της
επιστροφής σαν σιωπηλή διαμαρτυρία μοιάζει.
Βλέμματα σκυφτά, περπάτημα διαφορετικό, κινήσεις
προσεγμένες...όχι επιτηδευμένες.
Κομποσχοίνια στα χέρια, βιβλία πολλά, σταυρουδάκια και
λιβάνια αρκετά...αλλά πρόσωπα όμορφα, ήρεμα, γαληνεμένα...Το βλέπεις! Το
αισθάνεσαι! Και σένα, σε ακουμπάει ακόμη.
Η αλλοίωση της ανθρώπινης ψυχής έγινε ή γίνεται σ’ αυτές τις
λίγες μέρες στο Άγιο Όρος, εκεί που τα ουράνια χαμηλώνουν,
εκεί που οι ανθρώπινες καρδιές μυστικά πληγώνονται, όχι από βέλη και
ακόντια εχθρικά, αλλά από την Χάρη της Παναγιάς μας και την ευλογία του Χριστού
μας.
Ερχου και ιδε!
περιοδικό Ορθοδοξία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου