Ο Χριστός δεν ίδρυσε μια ωραία θρησκεία ανάμεσα στις άλλες.
Ίδρυσε τη μοναδική, αληθινή και σώσουζα εκκλησία. Από πολλών ετών η ορθόδοξη
εκκλησία δέχθηκε πολλές συντονισμένες και οργανωμένες επιθέσεις και πολεμικές.
Αυτές τελικά την έβλαψαν ή την ωφέλησαν; Η χριστιανική
θρησκεία είναι σύστημα ιδεών, αρχών και θεσμών. Η εκκλησία είναι θεοΐδρυτη,
βασισμένη στο αίμα του Χριστού και των μαρτύρων. Συνήθως μιλώντας για
χριστιανική θρησκεία απομακρυνόμεθα από την ουσία της εκκλησίας. Η ορθόδοξη
εκκλησία δεν είναι έννοια, θεωρία, ιδεολογία και ηθικός στοχασμός. Εκκλησία είναι
η ζωή του Χριστού η αληθινή.
Η εκκλησία μας ανακαινίζει, μεταμορφώνει, εμπνέει και
αγιάζει τον άνθρωπο. Ο χριστιανισμός εξέπεσε σε σοβαρές αιρέσεις. Ο χριστιανισμός
παρασύρθηκε από την υπερδραστηριότητα και κατάντησε ως παράρτημα του υπουργείου
Κοινωνικής Πρόνοιας. Σήμερα καταξιώνεται μόνο για το πλούσιο φιλανθρωπικό του
έργο, το οποίο κι αυτό ορισμένοι κατακρίνουν, για να μη βοηθούνται οι φτωχοί
και να εξεγερθούν... Ο χριστιανισμός έμεινε μέγεθος γνώσεων, θεωριών,
συστημάτων και αρχών. Η εκκλησία δεν ασχολείται όμως με αφηρημένες γενικότητες,
ασάφειες και διανοητισμούς, αλλά με την ιερότητα και μοναδικότητα του
ανεπανάληπτου ανθρωπίνου προσώπου. Η εκκλησία μας είναι αλληλοπεριχώρηση
προσώπων, αλληλοσεβασμός ανθρώπων, κοινωνία αδελφών.
Η εκκλησία μιλά πάντοτε για πρόσωπα και όχι για άτομα.
Ενδιαφέρει περισσότερο το ήθος και η πνευματικότητα. Η ατομικότητα κυρίως
ασχολείται με έννοιες της βιολογικότητας και της οικονομίας. Όπως λέγει ο
μακαριστός μητροπολίτης Κοζάνης Διονύσιος: «Πρόσωπον είναι ο Θεός, πρόσωπον
είναι και ο άνθρωπος, διά τούτο και η μεταξύ κοινωνία είναι προσωπική». Η
ακριβής αλήθεια της εκκλησίας δεν μπορεί να δικαιωθεί με λογικά και θεωρητικά επιχειρήματα,
αλλά πραγματοποιείται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Εκκλησία σημαίνει ζωντανή
και ουσιαστική σχέση και κοινωνία προσώπων. Η εκκλησία χτυπιέται γιατί
αντιστέκεται στην ισοπέδωση. Αυτό δεν μας κάνει τόσο εντύπωση, γιατί συμβαίνει
από αιώνων. Ο Χριστός μακάρισε τους χτυπημένους και κυνηγημένους. Η μαρτυρία
της ορθόδοξης εκκλησίας μας είναι γεγονός πως ολοκληρώνεται στη δίωξη, την
κατηγορία, τον διωγμό και το μαρτύριο.
Μη θέλουμε μια εκκλησία επαναπαυόμενη στις δάφνες του
ένδοξου παρελθόντος και κοιμώμενη μακάρια. Μη δίνουμε αφορμές. Μη χαϊδεύουμε
αυτιά. Μη δικαιολογούμε τους ασεβείς, τους υβριστές, τους διώκτες
και τους εκκλησιομάχους. Η δίωξη βέβαια δεν βλάπτει την εκκλησία, αλλά την
ωφελεί και την οδηγεί σε ορθοστασία και εγρήγορση. Οι διώκτες είναι αξιολύπητοι
και αξιοθρήνητοι. Η εκκλησία θα πρέπει να προβληματίζεται σοβαρά όταν είναι
ανυπόμονη στους διάφορους διωγμούς. Την ώρα των διωγμών να είναι θερμά
προσευχόμενη, αγόγγυστη και γαλήνια. Οι συνεχείς ανταπαντήσεις, τα κρατούμενα,
οι αντεγκλήσεις, δεν ανήκουν στο ήθος της εκκλησίας. Με τον τρόπο αυτό με την
ουράνια εκκλησία κάνουμε κοσμική θρησκεία. Ανίερες επιθέσεις αθέων δεν
απαντώνται με κοσμικά επιχειρήματα, αλλά με τη μαρτυρία του Χριστού, που
σιωπούσε, υπόμενε, σταυρωνόταν. Η εκκλησία είναι μαθημένη στους διωγμούς και
δεν τους φοβάται. Η απολογητική γεννήθηκε στην επηρμένη και αγέρωχη Δύση, όπου
η εκκλησία εξέπεσε σε θρησκεία. Η εκκλησία δεν είναι από τον κόσμο αυτό, γι’
αυτό τη μισεί ο κόσμος.
Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης
16 Σεπτεμβρίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου