ὁ ἱερομόναχος μέ τήν πλατιά καρδιά καί τήν εὐρύχωρη ψυχή
τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου
Η ἁγία του βιωτή ἔγινε γνωστή πέρα ἀπό τά ὅρια τῆς ᾽Αθωνικῆς πολιτείας καί ἀποτέλεσε πρότυπο γιά τούς συμμοναστές του καί ὑπόδειγμα γιά τούς ποθοῦντας τή μοναχική πολιτεία. ῾Η ἀγγελική καί ἀσκητική μορφή του κοσμεῖ κάθε ἔκδοση, ὅπου κι ἄν γίνεται στόν πλανήτη μας κι ἀναφέρεται στό Περιβόλι τῆς Παναγίας. Οἱ νουθεσίες του ὁδήγησαν πολλούς στή μάνδρα τῆς ᾽Εκκλησίας. Στό πετραχήλι του πολλοί κατέθεσαν τίς πτώσεις τους καί πῆραν ὡς ἀντάλλαγμα τήν ἀφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους καί τή γαλήνη τῆς ψυχῆς τους. Τά ἔργα τῶν χεριῶν του, τά καλάθια πού ἔπλεκε, τά κομποσχοίνια πού δώριζε καί τά σταυρουδάκια πού χάριζε ἀποτελοῦν πολύτιμο κειμήλιο ὅλων ὅσων τά δέχτηκαν. Τέλος, ἡ ἄδολη καί ἀπέραντη ἀγάπη του σκλάβωσε ὅλους ὅσοι τόν γνώρισαν. Διαβάστε περισσότερα »
Πριν πέντε χρόνια είχα δημοσιεύσει αυτό το σχόλιο ανώνυμα. Το αναδημοσιεύω τώρα, επωνύμως, για τον αξέχαστο "παππού", τον Γαλακτίωνα.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Θυμάμαι: 21 Δεκεμβρίου του 1995. Ήμασταν τότε πέντε νεαροί προσκυνητές στη Σιμωνόπετρα. Θυμάμαι τη σκηνή: ο π. Γαλακτίων, χωρίς να λέει πολλά, κατ' ουσίαν μιλώντας ελάχιστα, μας έδειχνε τους χώρους της Σιμωνόπετρας, το αρχονταρίκι, τα νέα έργα... Κάποια στιγμή, απομακρύνεται λίγο, για να πει κάτι με ένα άλλο μοναχό, και εμείς οι πέντε νέοι, μιλώντας μεταξύ μας, με ένα στόμα ομολογούμε: "ΤΙ ΧΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ;" Σαν "κάτι" να έβγαινε από μέσα του, και να μας αγκάλιαζε γλυκά... Για εμένα, έναν άσχετο με την πνευματική ζωή φοιτητή δημοσιογραφίας, τότε, ήταν απαραίτητο αυτό το "λουκουμάκι" της θείας χάριτος, για να "ξυπνήσω" από τα σκοτάδια μου... Από τότε, όποτε πήγαινα στη Σιμωνόπετρα, πάντα καθηλωνόμουν όταν διάβαζε τον εξάψαλμο, με μοναδικό τρόπο, ως προεστώς της συνάξεως... Μόνο μία φράση μου βγαίνει: Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ υμών των αμαρτωλών... Και κάτι ακόμη: πόσο είχε κατηγορηθεί, επειδή δεν αρνιόταν να τον φωτογραφίζουν...»