10973 - Η Κοίμησις της Θεοτόκου

«Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν» (κοντάκιον της εορτής της Κοιμήσεως)

Το μεγαλείο της αγάπης αποκαλύπτεται στο πρόσωπο της Παναγιάς! Σ' αυτό το γλυκό πρόσωπο, που έγινε μάνα του Θεού και μάνα των ανθρώπων, προσωποποιήθηκε η αγάπη, γιατί έφερε στα σπλάγχνα Της την ίδια την αγάπη. Αυτή, η προσωποποίηση της αγάπης, φαίνεται από την ίδια Της την ζωή, μια ζωή εκούσιας αποδοχής του σχεδίου του Θεού, που επισφραγίζεται με το: «ιδού η δούλη Κυρίου».

10972 - Ιερομόναχος Χαρίτων Βιγλιώτης (1836 - 14 Αυγούστου 1906)

[…] Από εκεί πέταξε για την έρημο του Περιβολιού της Παναγίας το 1870. Τον φιλοξενούν τα σπήλαια των οσίων Νείλου του Μυροβλύτου, Πέτρου του Αθωνίτου και Αθανασίου του Αθωνίτου, η έρημος του Αγίου Βασιλείου, η Κερασιά, το Καρμήλιο, η μονή Κωνσταμονίτου. Αποκτά φιλόθεη τριμελή συνοδεία. Γράφει, αντιγράφει, υμνογραφεί:

«Την αγρυπνίαν αγάπα, νηστείαν, δάκρυα,

ευχάς και ψαλμωδίας και Γραφών την μελέτην,

γενού ταπεινόφρων και γαληνός,

και τον τύφον απόρριπτε,

μή σε νικήση ο φθόνος και των παθών,

ακρασία η ψυχόλεθρος». […] 
Περισσότερα

10971 - Ιερομόναχος Χριστόφορος Προδρομίτης (1822 - 14 /8 /1916)

[…] Μιλούσε άπταιστα λατινικά και γαλλικά. Δίδαξε στις Σέρρες, την Αλιστράτη και το Μελένικο, καθώς επίσης επί διετία στη σχολή της μονής Ιβήρων.

Το 1879 διορίσθηκε καθηγητής στην Αθωνιάδα Σχολή, όπου δίδαξε επί οκταετία «μετ’ απαραμίλλου ζήλου και λίαν ευδοκίμως, τον βαθύτατον σεβασμόν και την απεριόριστον εκτίμησιν και αΐδιον ευγνωμοσύνην αποκομίσας ού μόνον των μαθητών αυτού αλλά και συμπάσης της αγιορειτικής αδελφότητος», κατά τον Ιερομόναχο Χριστόφορο Δοχειαρίτη. Κατά την παραμονή του στο Άγιον Όρος παρέμεινε στο Χιλανδαρινό Κελλί «Άγιος Νικόλαος» και το Κουτλουμουσιανό «Τίμιος Πρόδρομος», πάνω από τις Καρυές. […] Περισσότερα

10970 - Μοναχός Σάββας Χιλανδαρινός (1908 - 14 Αυγούστου 1989)

[…] Μόλις τελείωνε η πρωινή ακολουθία, δεν ξεκουραζόταν, αλλά έπιανε αμέσως δουλειά. Διακόνημα είχε να επισκευάζει πορτοπαράθυρα και ό,τι άλλο είχε ανάγκη επιδιορθώσεως, μπαλώματος ή  συντηρήσεως. Το Χιλανδάρι το έβλεπε σαν σπίτι του και το φρόντιζε με άγάπη και σοφία, έστω πρόχειρα και προσωρινά. Είχε ένα δικό του ξυλουργείο, που το αγαπούσε σαν το κελλί του. Δεν είχε καινούρια μηχανήματα, ούτε ήταν υπέρ των καινοτομιών. Ήταν σαν ένας παλιός, υπομονετικός κι επιμελής μάστορας, που δεν άφηνε να μεγαλώσει το κακό της φθοράς στα ξύλα και τους τοίχους. Από τότε που ήλθε στο Χιλανδάρι, δεν βγήκε ποτέ στον κόσμο. Μια φορά που ήλθε η κόρη του στην Ελλάδα, κάνοντας τον περίπλου του Αγίου Όρους, και ζήτησε να τον δει, πήγε με βάρκα στο πλοίο, την είδε, τον είδε, και δίχως να πει τίποτε γύρισε πίσω. […] Περισσότερα