Πετραχηλάκι πορφυρό δίνει παραμυθία
Αντίδωρο μοιράζεται η θεία μεσιτεία!
Χαρίτωνος οι συνταγές από αρετές γεμάτες.
Φεύγει το τρένο για ουρανούς, ελέω Θεού επιβάτες.
Μύρα της γης και προσευχές πριν το κατευθυνθήτω
Του παπά Μάξιμου η εκκλησιά στο κέλευσμα το τρίτο.
Πετροχελίδονα πετούν, μελλισουργοί υμνούνε.
Φυτίλι καίει ακοίμητο ψυχές να μην χαθούνε.
8η περίπου πρωινή. Η Δάφνη πλέον ευδιάκριτη μπροστά
μας και εμείς λίγο πριν πατήσουμε γη Αθωνική, περιμένουμε με λαχτάρα ακόμα ένα
θαυμάσιο από την βιωτή του παπά Νικόλα του Πέττα. Ξεκίνησε πάλι ο κύριος
Χαράλαμπος να θυμάται:
Ένα πρωί, τι πρωί δηλαδή νύχτα ήταν ακόμα κατά τις
5, χτυπά το τηλέφωνό μου… Ήταν εκείνος, καλοκαίρι του 1997 3 χρόνια πριν κοιμηθεί
οσιακά στα 59 του. Η αδελφή μου η Βασιλικούλα νοσηλευόταν στο νοσοκομείο στο
Μεσολόγγι με προχωρημένο καρκίνο. Οι γιατροί είχαν δώσει κάποιους λίγους μήνες
ακόμα, μα ελπίζαμε στο θαύμα.
