Και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου.
Έρχεται ένα φως. Τότε έχεις μια άλλη αίσθηση. Τότε το κατανοείς
καλά. Όχι προς το ετυμολογικό. Μα με μια κατάνυξη και συναίσθηση
και θεία θαλπωρή.
Και λές:
«Τι αλλο να λέω;» Παρά μόνο πάλιν και πολλάκις και
συνεχώς: «Κύριε ελέησον!»
Δίχως να βαριέσαι. Δίχως να κουράζεσαι. Αυτό τα
λέει όλα. Δεν θέλει άλλα και πολλά. Μόνο ποιητικά μπορεί κανείς
μερικές φορές να εκφραστεί. Η προσευχή είναι ποίηση. Όλες οι προσευχές είναι
ποιήματα.
Οι ποιητές νιώθουν τους συναθρώπους τους και τους
παρηγορούν, όπως οι άγιοι. Είναι μεγάλη ευλογία να συναντάς ένα ποιητή κι ένα
άγιο. Οι άγιοι δεν θέλουν να αφήσουν πίσω τους ίχνη. Οι άνθρωποι μόνο αφήνουν
πάνω τους τ' αχνάρια της κακίας τους. Κύριε ελέησε τους, δεν ξέρουν τι χάνουν
και τι κάνουν.
Λυπάμαι οταν δεν μπορώ να προσευχηθώ. Και τούτο
προσευχή είναι, μου 'πε ένας διακριτικός
γέροντας. Όπως χαίρομαι όταν με τόση ικετευτική
στάση μου ζητούν να προσεύχομαι στον Κύριο.
Πιστεύω πως για την ταπείνωση τους θα τους ελεήσει
ο Κύριος.