Ὁ γερο-Ζαχαρίας, ἐγκατέλειψε τὰ
πολλὰ ἀνὰ τὸν κόσμον ταξίδια καὶ τὴν διδασκαλικὴ ἐπιτήδευσή του, καί, ἀφοῦ ἦλθεν
εἰς τὴν Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης, περὶ τὸ 1910, καὶ ἐδοκιμάσθη καὶ ἐκάρη μοναχὸς ὑπὸ
τοῦ Ῥαιδεστηνοῦ Παχωμίου, Γέροντος τῆς κάτωθι τῆς συνοδείας τῶν Καρτσωναίων
Καλύβης τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀκολούθως, πρὸς τῇ προσευχῇ καὶ τῇ ἀσκήσει, ἐπεδόθη
εἰς μελέτας καὶ συγγραφάς.
Εἰς αὐτὴν ἰδίως κατέλυε κατ’ ἔτος ὁ
Σεβασμιώτατος πρώην Καρπάθου Νεῖλος, ὅταν μετὰ τὴν πανήγυρη τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου
τῆς Λαύρας, περιόδευε εἰς τὴν ἔρημο τῆς Βίγλας, τῶν Καυσοκαλυβίων, τῶν
Κατουνακίων καὶ τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης. Παρέμενε παρὰ τῷ Γέροντι Ζαχαρίᾳ δύο ἕως
τρεῖς ἡμέρας, ἀπολαμβάνων τὴν ἀγάπη καὶ τὴν συντροφιά του, καὶ θαυμάζων τὴν ἠθελημένη
πτωχεία καὶ λιτότητά του.
Τὸ ἔτος 1914, μετὰ τὸ πέρας τῆς
πανηγύρεως τῆς Μεγίστης Λαύρας, συνεπείᾳ κοπώσεως ἐκ τῶν πολυώρων χοροστασιῶν
καὶ ἀγρυπνιῶν, ἐννοεῖται καὶ τῆς προκεχωρημένης ἤδη ἡλικίας του, ᾐσθάνθη τὰς
σωματικάς του δυνάμεις πολὺ καταβεβλημένας καὶ δὲν ἐτόλμησε νὰ ἐπιχειρήσει τὴν
καθιερωμένη ἀνὰ τὴν ἔρημο περιοδεία καὶ τὰς ἐπισκέψεις τῶν προσφιλῶν του ἀσκητῶν,
ἀλλ’ εὐθέως ἐπανέκαμψεν εἰς τὸ ἐν Καρυαῖς Κελλίον του.