Σε ημέρες κρίσης όχι μόνον της
πατρίδας μας, αλλά και της οικουμένης ολόκληρης, όπου οι ανθρώπινες μάζες
παραπαίουν αναζητώντας πρότυπα και καθοδήγηση με κριτήρια αυτοκαταστροφικά, ο
Θεός ανέδειξε έναν Άγιο που αγαπήθηκε και προβλήθηκε όσο λίγοι στην
εκκλησιαστική ιστορία. Τον όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη. Τα πλήθη που συρρέουν
στον τάφο του συνέρρεαν και στο κελλί του πολύ πριν την κοίμησή του. Πολλοί,
ανάμεσά τους και ο γράφων, από αυτούς που γνώρισαν εκ του σύνεγγυς τον Άγιο
Παΐσιο έχουν να διηγηθούν θαυμαστά γεγονότα γι’ αυτόν. Γεγονότα που χαράχτηκαν
στην μνήμη ανεξίτηλα και αναπαράγονται γραπτά και προφορικά για τις επόμενες
γενιές. Υπάρχει ωστόσο κάτι πολύ πιο βαθύ, έντονο και ουσιαστικό που δεν
χαράσσεται στη μνήμη, αλλά στην καρδιά. Και αυτό είναι η αγαπητική υποδούλωση
που είχε ο Όσιος και στον πιο περιφρονημένο άνθρωπο που τον προσέγγιζε. Κοινή
αίσθηση και πείρα όλων όσων προστρέξαμε σε αυτόν ήταν ότι πήγαμε πεφορτισμένοι
με στενοχώριες, λογισμούς, απελπισία και θλίψη και φύγαμε με χαμόγελο,
ανάλαφροι, με ελπίδα και χαρά. Με δύναμη να συνεχίσουμε.
