Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

5811 - Mοναχισμός και μαρτύριο



Mοναχοί καί λαϊκοί, λοιπόν λοι σοι γαπον τόν Θεό καί χθές καί σήμερα καί στίς μονές καί στίς κατοικίες καί στά σπήλαια καί στά διαμερίσματα τν πολυκατοικιν, καλούμεθα νά μή παρασυρθομε πικίνδυνα πό τίς πιταγές τν λλαγν, τν ναγκν καί τν ργασιν, λλά ατοσυγκεντρωμένοι κι πέριττοι νά βρομε τόν χρο καί τόν χρόνο γιά τήν προσωπική μας τελείωση.   λόγος ατός μή θεωρηθε γωϊστικός.
ατογνωσία εναι τό πρτο πλατύσκαλο τς πνευματικότητος. ν δέν βοηθηθομε μες, δέν θά μπορέσουμε νά βοηθήσουμε κανένα. καλλιέπειά μας δέν σημαίνει σφαλς τήν προβολή μας. μες πάντα νά κρυβόμαστε πίσω πό τόν Θεό. Παρά τόν τόσο μόχθο γιά τήν ρετή πικρατε κακία, μως ο γιοι μένουν ς φωτεινά μετέωρα, τό μνημόσυνό τους αώνιο καί μνήμη τους ερή.
 
O εροκήρυκες δέν κατάφεραν ν πομακρύνουν μόνιμα τήν μαρτία πό τόν κόσμο, χι γιατί πέτυχαν τι κόσμος δέν μετανόησε λλά γιά νά φανερώνεται δύναμη το Θεο κι χι δική μας.
Kανείς πό μς δέν θά σώσει τόν κόσμο παρά μόνο Θεός. O γονες δέν θά σώσουν τά παιδιά τους, ο δάσκαλοι τούς μαθητές τους, ο πνευματικοί τά πνευματικοπαίδια τους, Θεός θά σώσει ατούς πού θέλουν νά σωθον.   Θεός εναι μόνος ληθινός σωτήρας, ατόν νά μπιστευόμαστε καί σέ ατόν νά λπίζουμε. Aτός νίσχυσε τούς μάρτυρες, Aτός σφούγγισε τόν δρώτα τν σίων, τν πρεσβευτν το κόσμου, Aτός τούς πότισε δωρ κατανύξεως.
Mή λησμονμε εκολα στίς δυσκολίες τς ζως τόν γαθό Θεό. Mέσα πό ατές τίς δυσκολίες ταπεινωνόμαστε κι γιαζόμαστε. ς μολογήσουμε λοπρόθυμα τήν ττα μας, πού συνάμα εναι νίκη μας κι ς φεθομε δίχως θελήματα νά συνθλιβομε στήν γκάλη τς γάπης το Θεο. ν τά προβλήματα τς ζως καταβάλλουν καί γεμίζουν τόν νθρωπο γχος, τότε σημαίνει πώς δέν τά κμεταλλευόμαστε σωστά πρός πνευματική ρίμανση καί ραιοποίηση τς ψυχς. να νθρωπο πού τόν καταβάλλουν καί κάμπτουν τά προβλήματα, δέν δίνεται νεση νά τόν πισκεφθε Θεός. Mέσα πό τή στέρηση, τή θλίψη καί τήν κακουχία νθρωπος δέν θά πρέπει νά στενοχωρεται κι πελπίζεται. λπίδα θά στεγνώσει τά πικρά δάκρυα κι μπιστοσύνη στόν Θεό θά νικήσει τά λάθη καί τά πάθη τν νθρώπων καί χαρά μέ τή χάρη το Θεο θά κερδίσουν τά πλάσματά του τά πολυαγαπημένα.
Στό γιον ρος συναντήσαμε ληθινά χαρούμενους μοναχούς, πού μέσα στή σιωπή τους τήν λιγολογία τους νίκησαν τόν φοβερό φόβο το θανάτου, τς μοναξις, τς δοξίας καί τς στερήσεως. Mοναχοί πού ζοσαν μέ πολύ λίγα καί τά θεωροσαν πολλά, πού δέν εχαν σχέση μέ τά χρήματα, πού δέν πανλθαν ποτέ στόν κόσμο, πού βίωναν μυστικά καί συνέχεια τό μαρτύριο τς συνειδήσεως. πό τό γιον ρος βγκαν μοναχοί, ταν παρουσιάσθηκε νάγκη πρός πνευματική τροφοδοσία το λαο κι νίσχυση τς κκλησίας, πως γιος Γρηγόριος Παλαμς, γιος Nήφων Διονυσιάτης, γιος Kοσμς Aτωλός Φιλοθεΐτης, γιος Σάββας τς Kαλύμνου γιαννανίτης, δίνοντας τή μαρτυρία το μαρτυρίου τς μαρτυρικς Oρθοδοξίας.
πόσπασμα π τν μιλία «Mοναχισμός καί μαρτύριο»
στ
βιβλίο το Μον. Μωυσέως γιορείτου
«Τ
θος κα τ φος το γίου ρους»,
κδ. ΤΗΝΟΣ, θναι 1997
λ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»
https://christianvivliografia.wordpress.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου