Τρίτη 30 Απριλίου 2013
Δευτέρα 29 Απριλίου 2013
3059 - Το Πασχαλινό μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη
ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ
ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΩι ΑΓΙΩι ΠΑΣΧΑ
† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ ΤΩι ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ ΤΩι ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
Αδελφοί
συλλειτουργοί και τέκνα ευσεβή και
φιλόθεα της Εκκλησίας,
Χριστός Ανέστη!
Χριστός Ανέστη!
Η
αναγγελία της Αναστάσεως υπό των
Μυροφόρων προς τους Μαθητάς του Χριστού
εθεωρήθη υπό αυτών παραλήρημα. Καί όμως
η είδησις, η εκληφθείσα ως παραλήρημα,
εβεβαιώθη ως Αλήθεια. Ο αναστημένος
Ιησούς ενεφανίσθη εις τους Μαθητάς Του
επανειλημμένως.
Εις
την εποχήν μας το κήρυγμα της Αναστάσεως
ακούεται και πάλιν ως παραλήρημα διά
τους ορθολογιστάς. Εν τούτοις, οι πιστοί
όχι μόνον πιστεύομεν, αλλά και βιούμεν
την Ανάστασιν ως γεγονός αληθέστατον.
Την μαρτυρίαν μας επισφραγίζομεν, εάν
χρειασθή, διά της θυσίας της ζωής μας,
διότι εν Χριστώ Αναστάντι υπερβαίνομεν
τον θάνατον και απαλλασσόμεθα από τον
φόβον αυτού. Το στόμα μας είναι πλήρες
χαράς εν τω λέγειν Ανέστη ο Κύριος! Οι
Άγιοί μας, κατά κόσμον νεκροί, ζούν
μεταξύ μας, απαντούν εις τα αιτήματά
μας. Ο μεταθανάτιος κόσμος είναι
αληθέστερος του προθανατίου. Ο Χριστός
ανέστη και ζη μεταξύ ημών. Υπεσχέθη ότι
θα είναι μαζί μας έως της συντελείας
του αιώνος. Καί πράγματι είναι. Φίλος
και αδελφός και θεραπευτής και χορηγός
παντός αγαθού.
Ευλογητός
ο Θεός, ο Αναστάς εκ των νεκρών και
χαριζόμενος εις πάντας ζωήν την αιώνιον.
Πού σου θάνατε το νίκος; Ανέστη ο Χριστός,
“και τον πάλαι άμετρα καυχώμενον, ως
γελοίον παιζόμενον έδειξε” (πρβλ. Κανών
Σταυροαναστάσιμος Δ΄ ήχου, Θ΄ Ωδή, ποίημα
Ιωάννου Δαμασκηνού). Τα πάντα πεπλήρωται
Φωτός και αι καρδίαι μας χαράς ανυπερβλήτου.
Καί
όχι μόνον χαράς, αλλά και δυνάμεως. Ο
πιστεύων εις την Ανάστασιν δεν φοβείται
τον θάνατον· και ο μη φοβούμενος τον
θάνατον είναι ψυχικώς άκαμπτος και
αλύγιστος, διότι
ο,τι διά τους πολλούς και απίστους είναι
η φοβερωτέρα απειλή, διά τον πιστόν
χριστιανόν είναι μικράς σημασίας
γεγονός, διότι είναι η είσοδος εις
την ζωήν.
Ο πιστός χριστιανός ζη την ανάστασιν
και προ του φυσικού θανάτου του.
Η
συνέπεια του βιώματος της Αναστάσεως
είναι η μεταβολή του κόσμου. Ενθουσιάζει
την ψυχήν. Καί η ενθουσιώδης ψυχή ελκύει
εις τον δρόμον της τας άλλας ψυχάς, αι
οποίαι συγκινούνται από τα αληθινά
βιώματα της χαράς της αθανασίας. Η
Ανάστασις του Χριστού και η ιδική μας
ανάστασις δεν είναι μία θεωρητική
αλήθεια. Είναι δόγμα της πίστεώς μας.
Είναι μία χειροπιαστή πραγματικότης.
Είναι η δύναμις η νικήσασα τον κόσμον,
παρά τους εναντίον της σκληροτάτους
διωγμούς. “Aύτη εστίν η νίκη η νικήσασα
τον κόσμον, η πίστις ημών” (Α΄ Ιωάν. ε΄,
4) εις την Ανάστασιν. Διά της Αναστάσεως
ο άνθρωπος γίνεται κατά χάριν Θεός. Διά
της νίκης του αναστασίμου φωτός επί των
ακαθάρτων παθών, ενιδρύεται εις την
ψυχήν μας έρως θείος και αγάπη τις ξένη,
τον ανθρώπινον όρον υπερβαίνουσα.
Χριστός
Ανέστη, λοιπόν! Αι καρδίαι μας είναι
πλημμυρισμέναι από το Αναστάσιμον φως
και την αναστάσιμον χαράν. Προσερχόμεθα
με γνησιότητα και απλότητα εις τον
Αναστάντα Χριστόν. Διότι, ως λέγει ο
Προφητάναξ Δαυίδ, ο επόπτης των καρδιών
μας άνωθεν Θεός “καρδίαν συντετριμμένην
και τεταπεινωμένην ουκ εξουδενώσει”
(Ψαλμ. Ν΄, 19).
Η
Ανάστασις είναι η δύναμίς μας, η ελπίς
μας, η χαρά μας, το αγαλλίαμά μας. Διά
της Αναστάσεως υπερβαίνομεν τον πόνον
και την θλίψιν δι’ όλα τα κακά της
φυσικής επιγείου ζωής.
Η Ανάστασις είναι η απάντησις του Θεού
εις την απορίαν του πληγωμένου από τα
δεινά του κόσμου ανθρώπου.
Εις
τας δυσκολίας και τα παθήματα, τα οποία
διέρχεται σήμερον ο κόσμος, ημείς δεν
αποκάμνομεν. Η επί το αυτό σύναξις των
φοβισμένων Μαθητών του Κυρίου εις το
Υπερώον της Σιών μας ενδυναμώνει.
Δεν φοβούμεθα, διότι αγαπώμεν τους
πάντας, όπως ηγάπησεν ημάς Εκείνος και
την ψυχήν Αυτού έθηκεν υπέρ ημών.
Θεανδρικώς ο Αναστάς Κύριος αοράτως
μας συνοδεύει. Αρκεί να έχωμεν -και
έχομεν- αγάπην. Καί με την αγάπην
επιγινώσκομεν του Μυστηρίου την δύναμιν.
Τού Μυστηρίου!
Καί
αν άλλοι διστάζουν ανθρωπίνως και
“δράγματα στοιβάζουν πράξεων τας
θημωνίας” (πρβλ. Στιχηρά Εσπερινού
Κυριακής Ασώτου), ημείς καυχώμεθα. Καί
εάν ημείς δεν “απολικμίζωμεν φιλευσπλαχνία
το άχυρον των έργων της αδικίας και τα
πάθη μας και δεν καταστρώνωμεν άλωνα
μετανοίας”, ο
Αναστάς Χριστός είναι Αγάπη και διαλύει
το κάθε είδους σκότος και τον φόβον γύρω
μας και εισέρχεται εντός ημών και εις
τον κόσμον, των θυρών των καρδιών μας
πολλάκις κεκλεισμένων.
Καί “μένει μεθ’ ημών” μονίμως διά του
σταυρού της αγάπης. Το κάλεσμά Του είναι
η ειρήνη. Την Εαυτού ειρήνην χαρίζει
εις ημάς.
Οι
ισχυροί του κόσμου τούτου επαγγέλλονται
και υπόσχονται ειρήνην, μηδέποτε
εμπειρικώς πραγματοποιουμένην.
Η δύναμις της Θείας Αγάπης και Ειρήνης
και Σοφίας μένει έξω από κάθε ανθρώπινον
πανικόν. Δεν ευρίσκεται εις το περιθώριον
της πραγματικότητος ούτε εις την
περιφέρειαν κάποιων ατομικών δοξασιών.
Είναι η καρδία και το κέντρον των
γεγονότων. Είναι η καρδία της ανθρωπότητος.
Είναι το κέντρον της ζωής. Είναι η
κυριεύουσα ζώντων και νεκρών. Είναι η
Αλήθεια.
Η
αδιαφιλονίκητος υπεροχή της Δυνάμεως
κρατεί αοράτως τα ηνία και κατευθύνει
τα πάντα, καθ’ ην ώραν πολλοί επώνυμοι
κατ’ άνθρωπον “σκότος εις τας φρένας
έχουν”.
Την
περίοδον της σημερινής γενικής
αποσυνθέσεως παγκοσμίως, η ελπίς πάντων
των περάτων της γης, η Σοφία του Θεού,
είναι η παρουσία της ουρανίας συνθέσεως
και αρμονίας.
Τον καιρόν της καταρρεύσεως και του
προσδοκωμένου θανάτου υπάρχει το γεγονός
της Αναστάσεως και η ενίσχυσις της
πεποιθήσεως επί τον Κύριον.
Η
ειρήνη του θανάτω τον θάνατον διά της
κενώσεως Αυτού πατήσαντος και η
χαρά της αγάπης διαχέονται και θεραπεύουν
τον στενάζοντα και οδυνώμενον πάντοτε
σύγχρονον “άνθρωπον”
και την συνωδίνουσαν και συστενάζουσαν
μετ΄ αυτού κτίσιν, την “απολύτρωσιν
και την υιοθεσίαν απεκδεχομένους”
(πρβλ. Ρωμ. η΄, 20-23) της “ελευθερίας της
δόξης των τέκνων του Θεού”.
Αληθώς
Ανέστη ο Κύριος, πατέρες και αδελφοί
και τέκνα!
Άγιον
Πάσχα 2013
† Ο
Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος
διάπυρος
προς Χριστὸν Αναστάντα ευχέτης πάντων
υμών
3058 - Οδηγός για τη Μεγάλη Εβδομάδα
Ἐλληνικά
Λειτουργικά Κείμενα Μεγάλης Ἐβδομάδας
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (πολυτονικά)
Ἀφιέρωμα
στή Μεγάλη Έβδομάδα
Μυριόβιβλος
(κείμενα καί ὕμνοι)
Κυριακή 28 Απριλίου 2013
3056 - Αρχιμ.Βασίλειος Ιβηρίτης: O Πατριάρχης Δημήτριος ήταν ένας ταπεινός και αθόρυβος ιερουργός του μυστηρίου της Εκκλησίας
Σχόλιο στο τρίτομο έργο "Η Ιερά Πορεία Αγάπης, Ειρήνης, και Ενότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου", του Μητροπολίτου Φιλαδελφείας Μελίτωνος (εκδοθ.Θεσσαλονίκη 2012)
του
Αρχιμ.Βασιλείου Ιβηρίτη
Αυτό το μεγάλο έργο
του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος το ζης ως μία
φαύσι χάριτος που σου αποκαλύπτει
εξαίφνης κάτι από το μυστήριο και την
αποστολή της Μεγάλης Εκκλησίας· τη
φανέρωσι της του Θεού Σοφίας και του
κάλλους μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.
Θαυμάζεις
πως άρχισε. Πως προχώρησε. Πως άνθισε.
Τι προσέφερε. Ποιά θεολογία διετύπωσε.
Σε ποιά πνευματικά ύψη ανήχθη. Ποιά θέσι
πήρε στην ζωή της Οικουμένης.
Και
πως επεφυλάχθη σ' αυτή τη Μεγάλη Εκκλησία
η τιμή της Μεγάλης συμφοράς που την
εξουθένωσε και δι' αυτού την ενέδυσε με
μεγαλοπρέπεια, άνωθεν υφαντή, του
Εσταυρωμένου που νικά το θάνατο.
Ο
Σταυρός, από την αρχή της ιστορίας, είναι
η κεκρυμμένη δύναμι και το καύχημα της
Εκκλησίας.
"Δια
τούτο αυτόν Βασιλέα καλώ, επειδή βλέπω
αυτόν σταυρούμενον" (Άγιος Ιωάννης
Χρυσόστομος).
 |
|
Ο μακαριστός
Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος με
τον Σταυρό του Αγίου Αθανασίου του
Αθωνίτου
|
Η
άκρα ταπείνωσι ταυτίζεται με την ουρανία
αίγλη και "Βασιλεύς της Δόξης"
είναι ο Εσταυρωμένος. Αυτή είναι η
πρωτοτυπία της ιεράς τέχνης και της
θεολογικής ζωής της Μεγάλης Εκκλησίας,
που τρέφει αενάως την Οικουμένη.
Το
να βρίσκεσαι στο Φανάρι και να διακονής
στο έργο της Εκκλησίας είναι προνόμιο
ιερό και σταυρός αγαλλιάσεως.
Διακονείς
το μυστήριο της σωτηρίας του σύμπαντος
κόσμου στην Εκκλησία που είναι αδύνατη
και αιχμάλωτη. Παντοδύναμη και ελεύθερη.
Δεν
έχει να καυχηθή για μεγέθη και πλήθη
που προσδίδουν ανθρώπινη δόξα. Αυτό σε
δυναμώνει μυστικά και σε αδελφώνει με
όλους. Χαίρεσαι τη χαρά που κυκλοφορεί
αθόρυβα και ζωογονεί την οικουμένη.
Λυπάσαι
τους επιτυχημένους και δυνατούς που
συνθλίβουν τους αδυνάτους. Και ζηλεύεις
τους κτυπημένους και φτωχούς, που ζητούν
το έλεος του Ενός που σώζει όλους.
Νοιώθεις την αόρατη παρουσία του
Πνεύματος που ρυθμίζει τα πάντα.
Ούτε
η σύνεσί μας τακτοποιεί τα θέματα της
Εκκλησίας. Ούτε οι εχθραίνοντες το έργο
της ακυρώνουν την πορεία της. Άλλος
κατευθύνει την ιστορία. Αυτό φανερώθηκε
και με την περίπτωσι του ιερομονάχου
Δημητρίου Παπαδοπούλου, του μετέπειτα
Πατριάρχου.
Δεν
θέλησαν να τον χειροτονήσουν Επίσκοπο,
θεωρώντάς τον λίγο.
Δεν
σκέφτηκαν να τον εκλέξουν Πατριάρχη,
γιατί υπήρχαν άλλοι ικανοί και κατάλληλοι.
Τελικά
ο Δημήτριος εκλέγεται ως διάδοχος του
μεγάλου Αθηναγόρου.
Παραξενεύονται
πολλοί. Παρουσιάζονται προβλήματα. Όλοι
στο Φανάρι συνεργάζονται για να βοηθήσουν
τον νέο Πατριάρχη.
Δεν
έχει τα θορυβώδη προσόντα που εντυπωσιάζουν
τον κόσμο. Δεν είναι ο διακεκριμένος
θεολόγος, ο ταλαντούχος ηγέτης η ο
πολύγλωσσος ομιλητής.
 |
|
Ο μακαριστός
Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος
προσκυνών τον τάφο του Αγίου Αθανασίου
του Αθωνίτου
|
Είναι
ένας ταπεινός και αθόρυβος ιερουργός
του μυστηρίου της Εκκλησίας.
Με
ιεροπρέπεια ενεργεί και με ευγνωμοσύνη
δέχεται τη συμπαράστασι όλης της Συνόδου.
Ο νυν Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι ο
κύριος συμπαραστάτης του ως υπεύθυνος
του ιδιαιτέρου γραφείου του.
Προχωρούν
τα πράγματα. Φτάνουν συγχαρητήρια
γράμματα για την εκλογή του· και
επισκέψεις για να εκφράσουν προσωπικά
τις ευχές.
Έρχεται
ο καιρός που πρέπει να γίνουν οι
εθιμοτυπικές επισκέψεις προς τα άλλα
Πατριαρχεία, τις αυτοκέφαλες Εκκλησίες.
Και τις άλλες χριστιανικές ομολογίες.
Αρχίζει
η ιερά πορεία Αγάπης, Ειρήνης και
Ενότητος. Συμβαίνει ένα θαύμα. Το ζουν
όλοι.
Μιλά
όλες τις γλώσσες η χάρις του Πατριάρχου.
Συγκινεί όλο τον κόσμο η παρουσία του.
Δημιουργεί ιερό κλίμα το ήθος του.
Δεσπόζει
κάτι άγιο που επιβάλλεται αφώνως. Δεν
προσβάλλει κανένα. Τιμά όλους. Κατευνάζει
τα πάθη. Εξάπτει την αγαθή διάθεσι που
αναγκάζει όλους να μιλούν ειλικρινά
και εξομολογητικά.
Εμφανίζεται
κάτι από το κεκρυμμένο και άφθιτο
μεγαλείο της Μεγάλης Εκκλησίας.
Στις
μέρες του τακτοποιήθηκαν εκκρεμούντα
θέματα. Κτίστηκε ο πατριαρχικός Οίκος
που τόσο χρειαζόταν και επί δεκαετίες
είχαν εργαστή πολυάριθμες επιτροπές
με ικανούς ανθρώπους.
Ο
Πατριάρχης Δημήτριος όλα αυτά αυθορμήτως
τα θεωρούσε ως έργα και κατορθώματα της
ευλαβείας και της προσευχής άλλων.
Το
τρίτομο έργο με τις δύο χιλιάδες σελίδες
μιλά για όλα αυτά.
Είναι
ένας χαιρετισμός ευλογίας με τόσο άψογη
εμφάνισι και τακτοποίησι του υλικού,
που δύσκολα το πετυχαίνεις σε ένα μικρό
τεύχος. Έχει την ακρίβεια της ιστορικής
μαρτυρίας και τη θεολογική χάρι που
ζωογονεί τον αναγνώστη.
Δεν
είναι τα απομνημονεύματα κάποιου που
θέλει να προβληθή και να δοξασθή. Αλλά
το συναξάρι ενός θεοπρόβλητου, που
προσπαθεί να κρυφτή. Και την ίδια ώρα ο
Θεός φανερώνει δι' αυτού τη χάρι που
παρηγορεί τον κόσμο.
Και
ο συγγραφέας κουράζεται με όλη του την
καρδιά. Θέλει να προβάλη Αυτόν που
καταπλήσσει τον κόσμο με την πραότητα
και το άπλαστο ήθος του.
Είναι
ένα εκδοτικό κατόρθωμα: Να συμπληρωθή
αυτό το τεράστιο έργο από την αφοσίωσι
ενός ανθρώπου· να συγκεντρωθή τόσο
πλήθος στοιχείων, κειμένων, φωτογραφιών·
να παραπέμπη σε ατέλειωτες πηγές. Για
να ολοκληρωθή κάτι απλό και σαφές ως
ενιαίο έργο, που διαβάζεται άνετα και
σε τρέφει πνευματικά.
Ο
συγγραφέας του κουράστηκε δυναμούμενος
πνευματικά από τη συμπαράστασι αυτών
που τράφηκαν από την ευλογία του
Πατριάρχου και θέλησαν να κυκλοφορήση
αυτό το έργο.
Σε
προσκαλεί να συμμετάσχης και συ στην
ιερά Πορεία. Βρίσκεσαι στο προσκύνημα
σε τόπους άγιους και θεοβάδιστους. Σε
τόπους που ζητούν να γίνεται το θέλημα
του Θεού.
Ακούς
και βλέπεις όσα συμβαίνουν και λέγονται.
Νοιώθεις ότι όλα ρυθμίζονται από την
παρουσία Αυτού που είναι ο πρώτος τη
τάξει Επίσκοπος της ορθοδόξου Εκκλησίας.
Και πολιτεύεται ως πρώτος τη ταπεινώσει.
Αυτό υποχρεώνει όλους να είναι
συνεσταλμένοι και αληθινοί.
Δεν
ενεργεί ως κοσμικός ηγέτης αλλά
συμπεριφέρεται ως άρχοντας του Πνεύματος,
διάκονος του μυστηρίου της σωτηρίας
του κόσμου.
Μόνο
η μορφή του πονεμένου Πατριάρχου με το
ιλαρό πρόσωπο που ευλογεί τον κόσμο σε
πείθει. Το θείο χαμόγελο αυτού του
εσταυρωμένου και δεδοξασμένου ιεράρχου
διδάσκει αφώνως.
Και
η μορφή του συγγραφέως που τον βλέπομε
στην αρχή της οδοιπορίας να υπηρετή ως
νεαρός ιεροδιάκονος, τον αναγνωρίζομε
τελικά στη μικρή φωτογραφία του ολόλευκου
αρχιερέως που λάμπει από αγαλλίασι
γιατί τέλειωσε ένα ιερό έργο προς τιμή
του απλού Πατριάρχου με τη μεγάλη
αποστολή.
Υπάρχει
η χάρις του Πνεύματος που όλον συγκροτεί
τον θεσμόν της Εκκλησίας . Δι' αυτής
είναι παρόντες οι απ' αιώνος διαλάμψαντες
μεγάλοι Πατέρες και οικουμενικοί
Διδάσκαλοι. Αναδεικνύονται ακαταπαύστως
νέοι που συνεχίζουν αυτή την ατελεύτητη
θεολογική ιερουργία.
Τον
πατριάρχη Δημήτριο συνόδευσαν σε όλη
την πορεία του: ο νυν πατριάρχης
Βαρθολομαίος ως Φιλαδελφείας, ο νυν
Σεβαστείας Δημήτριος ως αρχιδιάκονος,
ο νυν Φιλαδελφείας Μελίτων ως υπογραμματεύς.
Αυτή
η συνοδεία του Πατριάρχου δεν είναι
κάτι που εύκολα φαίνεται και προσδιορίζεται.
Έρχεται
από πολύ μακρυά και οδηγεί πολύ μακρυά.
Συνοδεύουν αναρίθμητοι θεολαμπείς
φωστήρες. Είναι παρόντες οι παλαιοί.
Και οι νέοι δεν διακρίνονται στα μάτια
των πολλών.
Ακολουθούν
"οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της
μεγάλης και έπλυναν τας στολάς αυτών
και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του
Αρνίου" (Αποκ. 7, 14).
Και
συνεχίζεται η πορεία ως μαρτύριο και
μαρτυρία της αναστασίμου χαράς.
Τα
πάθη τα σεπτά η Μεγάλη Εβδομάδα ως φώτα
σωστικά ανατέλλει τω κόσμω.
Και
τα πάθη τα σεπτά της Μεγάλης Εκκλησίας
ως φώτα σωστικά κατευθύνουν τον κόσμο.
Οι φωτογραφίες είναι από το
βιβλίο Γράμματα
και Άρματα στον Άθωνα του
Επισκόπου Ροδοστόλου κ. Χρυσοστόμου
3054 - Από τα “ωσαννά” στα “σταυρωθήτω”
Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
Με αρκετά πρόσφατη την ανάσταση του Λαζάρου, μόλις χθες, με
τη μνήμη των επί τριετία θαυμάτων του και ιλαρών κηρυγμάτων του, όλος ο κόσμος
υποδέχεται στην είσοδο της πόλεως των Ιεροσολύμων, μετά βαΐων και κλάδων, τον
καθήμενο επί πώλου όνου Χριστό, κραυγάζοντας συνεχώς τα “ωσαννά”.
Πρόκειται για μια απρόσμενα και απροετοίμαστα θερμή υποδοχή
από το ενθουσιασμένο πλήθος. Σαν να επιστρέφει ένας βασιλιάς από περιφανή νίκη σε
πόλεμο. Η επιφυλαχθείσα θριαμβική υποδοχή προβληματίζει, ως και η σιωπηλή
διάβαση του Ιησού. Το πέρασμά του από τους στενούς δρόμους της ανηφορικής
Ιερουσαλήμ γίνεται δίχως στάσεις. Δεν φαίνεται καθόλου να επηρεάζεται από τις
φωνές, τις ιαχές, τις ζητωκραυγές και τις επευφημίες. Δεν προκάλεσε τότε
αλαλαγμούς, συλλαλητήρια, διαδηλώσεις και συγχαρητήριες εκδηλώσεις. Δεν μιλά,
δεν χαιρετά, δεν χαμογελά ικανοποιημένα. Δεν έχει κάτι άλλο να πει. Τους τα
είπε με σαφήνεια κι ευκρίνεια όλα. Δεν έχει τίποτε άλλο να προσθέσει. Δεν
συμφωνεί με τις θορυβώδεις εκδηλώσεις του πλήθους. Ποτέ δεν θέλησε να
δημιουργήσει φανατικούς οπαδούς, φωνασκούντες, χειροκροτητές, αλαλάζοντα όχλο.
Δεν σταθμεύει στο προσωρινό πανηγύρι, στον επιπόλαιο δοξασμό, στο δυνατό
χειροκρότημα.
Δεν αντιλαμβάνονται οι φωνασκούντες τη διδαχή της τωρινής
σιωπής του, τη θέση του πάνω σʼ ένα ονάριο, τη μη ανταπόκρισή του στις ιαχές
των “ωσαννά”.
Γνωρίζει καλά ότι ο δρόμος αυτός θα καταλήξει στην κορυφή
του Γολγοθά. Μόνο σε τέσσερις ημέρες τα δυνατά “ωσαννά” θα γίνουν δυνατότερα
“σταυρωθήτω”. Δεν κατάλαβαν το ήθος και το ύφος του, το βάθος της ταπεινώσεώς
του, την ωραιότητα της σεμνότητός του. Εκείνοι δεν τον κατενόησαν. Εκείνος όμως
τους κατανόησε βαθύτατα. Τους μίλησε με αγάπη, κατανόηση, συμπάθεια και
σεβασμό, αλλά δεν τους φέρθηκε, ούτε για μια στιγμή, επιφυλακτικά, καχύποπτα,
διπλωματικά, προκλητικά, δεσμευτικά, ανελεύθερα και αναληθή. Δεν χάιδεψε
κανενός τʼ αυτιά και μάλιστα των εξουσιαστών γραμματέων και φαρισαίων. Δεν πήγε
με τα νερά τους, δεν τους έκανε τον καλό, τον κακόμοιρο, τον συγκαταβατικό, τον
ψεύτικο φίλο, τον καιροσκόπο, τον διπρόσωπο, τον φιλόδωρο, τον φοβισμένο, τον
δειλό, τον ανέτοιμο, τον υποσχόμενο λαγούς και πετραχήλια.
Γνωρίζει πολύ καλά πού πορεύεται. Δεν κάνει καμία κίνηση
επιστροφής ή αποφυγής. Πηγαίνει νʼ αγκαλιάσει τον σταυρό, να υψωθεί πάνω σε
αυτόν, να μαρτυρήσει. Κατά ένα τροπάριο της ωραιότατης υμνολογίας μας. Ο
Χριστός “γενόμενος άνθρωπος πάσχει ως θνητός και διά πάθους το θνητόν αφθαρσίας
ενδύει ευπρέπειαν”. Βλέπει πάνω από το γαϊδουράκι τόση οχλοβοή και
συλλογίζεται, πώς αυτά τα ίδια χείλη σε λίγο θα πουν τα φοβερά “σταυρωθήτω”;
Πόσο ευόλισθος, ευκολοπαρασυρόμενος, αχάριστος, αγνώμων, αμνήμων, ασεβής και
κακός γίνεται ο άνθρωπος από τη μία ώρα στην άλλη;
Ο Χριστός παραμένει καταπληκτικά νηφάλιος, ειρηνικός,
γαλήνιος και ατάραχος και στα “ωσαννά” και στα “σταυρωθήτω”. Όπως έλεγε
ένας αρχαίος αββάς: Νʼ ακούς με το ίδιο αυτό και τον έπαινο και την κατηγορία…
Ο Χριστός χαρίζει στους αληθινούς εραστές του την υπέρ πάνω νου ειρήνη. Στην
παραζάλη των καιρών γίνεται προσπάθεια να ξεγυμνωθεί η Εκκλησία του Χριστού. Η
Εκκλησία μπορεί να ζήσει γυμνή. Ο Χριστός γυμνός ήταν στον σταυρό και στη ζωή
του μονοχίτων. Ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει γυμνός. Το να θέλει βίαια να
ξεγυμνώσει την Εκκλησία, φανερώνει την εσωτερική του γύμνια. Ο Χριστός δεν
θέλει ούτε “ωσαννά” ούτε “σταυρωθήτω” αλλά ειλικρινή σεμνότητα και σοβαρότητα.
(Πηγή:
"ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" Απρ 28,
2010)
Σχετικά: