 |
Αρχιμ.
Χρυσόστομος Εσφιγμενίτης
1936 -
2013
|
Γέροντά μου, αν και πέρασαν πέντε έτη από την κοίμησή σου,
νιώθω την ανάγκη να σου μιλήσω, όπως σου μιλούσα καθημερινά και όπως σου μιλάω
σε άλλη διάσταση τώρα.
Γέροντα, εσύ είσαι αυτός, που μου μίλησε για τον Θεό.
Εσύ είσαι αυτός, που μου έδειξε τον Θεό.
Εσύ μου έμαθες να αγαπώ, με την αγάπη σου.
Εσύ μου έδειξες πώς να θυσιάζομαι, με την θυσία σου.
Εσύ μου δίδαξες τον πόνο, με τον πόνο σου.
Εσύ μου δίδαξες την υπέρβαση.
Εσύ μου δίδαξες πως να σηκώνομαι, γιατί με σήκωνες από τις
πτώσεις μου.
Εσύ μου έμαθες να αγκαλιάζω, με την αγκαλιά σου.
Γέροντά μου, εσύ μου έδωσες έναν ανεκτίμητο θησαυρό, την
καρδιά σου! Μου ζήτησες, όμως, να μην την κρατήσω για τον εαυτό μου, αλλά να
την μοιράσω παντού. Βαριά η παρακαταθήκη, μεγάλη η ευθύνη.
Γέροντά μου, όλα αυτά, μου τα έδωσες μέσα από την μοναδική
επικοινωνία, που γοήτευε κάθε ανθρώπινη καρδιά: την σιωπή σου.
Γέροντα, προτιμούσες να μιλάς με την ζωή σου και η σιωπή σου
κυρίευε τα πάντα.
Γέροντά μου, θέλω να σου μιλήσω και να σου πω ότι τώρα
κατάλαβα απολύτως την σιωπή σου εμπρός σε κάθε αδικία, που έχεις υποστεί! Αυτό
ήταν μάθημα ακλόνητης πίστης στον Θεό.
