Ὁ παπα-Παντελεήμων ἦτο ὁ μικρότερος
εἰς τὴν ἡλικίαν τῆς τότε Σιμωνοπετρίτικης ἀδελφότητος. Γεννήθηκε τὸ 1922 εἰς τὸ
Μαρκόπουλο Ἀττικῆς ἀπὸ τὸν Διονύσιο καὶ τὴν Σοφία Χασιώτη. Τὸ κοσμικό του ὄνομα
ἦτο Παναγιώτης. Ἦλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὴν Σιμωνόπετρα, τὸ 1941, ὅπου καὶ
κοινοβίασε. Ἡ κουρά του, ῥαοσευχή, ἔγινε τὸ 1945, ἡγουμενεύοντος τοῦ ἀρχιμανδρίτου
Χαραλάμπους. Πρεσβύτερος ἔγινε τὸ 1957, Προϊστάμενος τὸ 1964 καὶ ἐκοιμήθη στὶς 27-6-1987.
Ἦτο ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικοὺς ἐμπνευστὲς
τῆς ἐπανδρώσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μὲ τὴν ἀδελφότητα τῶν Μετεώρων. Πρῶτα γνώρισε τὸν
π. Ἰουστῖνο καὶ τοῦ μίλησε γιὰ αὐτὸ τὸ θέμα, τὸ ὁποῖον ἐν συνεχείᾳ
πραγματοποιήθηκε.
Ἡ ὅλη του ζωὴ στὸ Μοναστήρι
συνέπεσε μὲ τὰ δύσκολα χρόνια τοῦ πολέμου καὶ τῆς ἐλλείψεως ἀνθρώπων. Ὡς
νεώτερος καὶ μὴ ὄντας Μικρασιάτης ἀγωνίστηκε καὶ ταλαιπωρήθηκε πολύ. Κατόρθωσε ὅμως
νὰ κερδίσει, μένοντας σταθερός.
