 |
Αρχιμ. Βασίλειος
Ηγούμενος
Ι.Μ. Σταυρονικήτα
Φωτ. δεκαετία 70
|
Όταν έφτασα στον Άθωνα, χωρίς γνώση ελληνικών ούτε
ρωσικών, έπρεπε να βρω κάποιον που να μιλάει τη γλώσσα μου. Ο Βασίλειος, ηγούμενος
της Μονής Σταυρονικήτα, ήταν ακριβώς ο οδηγός πού χρειαζόμουν. Εγκαταστάθηκα
λοιπόν στη Σταυρονικήτα, σ’ ένα κελί πού έβλεπε προς τη θάλασσα. Όταν ο καιρός
ήταν καθαρός, ξεπρόβαλε και η Θάσος σαν φάντασμα στην επιφάνεια του νερού.
Ο Βασίλειος ήταν άνθρωπος μεγαλόσωμος και δυνατός
με μεγάλη «κρητική» μύτη. Πίσω από την επαρχιώτικη εμφάνισή του, κρυβόταν μία
απ’ τις πιο εκλεπτυσμένες ψυχές, ήταν πολύ μορφωμένος, είχε σπουδάσει στο
Ινστιτούτο Ορθόδοξης Θεολογίας του Αγίου Σέργιου στο Παρίσι και μιλούσε τα
ρωσικά εξίσου καλά με τα γαλλικά. Σ’ αυτόν χρωστάω το γεγονός ότι παθιάστηκα με
τον Ντοστογιέφσκι και με τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο, που τους αγαπούσε όσο και τη
Σιμόν Βέιλ και τον Αλμπέρ Καμύ. Θα θυμάμαι πάντα την πρώτη μας συζήτηση, στον
κήπο της Σταυρονικήτα, όπου του εξέφρασα τη δυσκολία μου να αντέξω τις μακρές
ακολουθίες, που έφταναν τις οκτώ συνεχόμενες ώρες. Από τότε λοιπόν βαστάει η
συνήθειά μου να σημειώνω τους λόγους ζωής που άκουγα από τους μοναχούς σ’
ένα μικρό μπλοκάκι με κουτάκια. «Ο μοναχός, μέσα στη λειτουργία», μου έλεγε,
«μοιάζει με το παιδί στην κοιλιά της μάνας του: δεν κάνει τίποτε και όμως, από
το γεγονός και μόνο ότι βρίσκεται στην εκκλησία, αυξάνεται, αυξάνεται αδιάκοπα,
μέχρι να έρθει η στιγμή της γέννας».
Όταν του εκμυστηρεύτηκα πόσο πολύ ήμουνα
κουρασμένος, εκείνος με ενθάρρυνε με τον εξής παράξενο τρόπο: «Αν πηγαίνεις
στο διακόνημά σου και νιώθεις καλά, εντάξει. Αν όμως πηγαίνεις τρομερά
απελπισμένος από την κούραση, τότε είναι ακόμα καλύτερα! Διότι ό Κύριος μας είπε:
«Όποιος χάσει τη ζωή του για μένα εκείνος θα βρει τη σωτηρία».
