 |
|
(Βασισμένο
σε Λόγους,
του Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού)
|
Βρίθει η
ζωή, με έμπονες εικόνες και οδύνες
στην
εξορία τελώνια, μέσα στις σκοτοδίνες
που
σέρνεται το πτώμα μας, σε εποχές, δυστήνες
σαν
ψάχνουμε οι αδαείς, τρόπους, μέσα σε χίμαιρες,
μη
βλέποντας, όντως τυφλοί, το φως και τις ελπίδες μας..
(Χώρεσε
και συγχώρεσε), τους πάντες η καρδία μας,
θρόνος
κατέστη και ναός, δώρον για την Κυρία μας
αφού
πρώτα εξόρισε, τον ύπνον και ακηδία μας…
Τον
κόσμον πίσω αφήσαμεν και μακριά απ’ τις αιτίες
υπέρ του
προσευχόμαστε, μέσα σε αμερημνίες,
ευχόμενοι
νυχθημερόν, για Θείες ευεργεσίες…
Στους
φούρνους εμείς κάψαμε, ευθύς πτυχία και ανέσεις
και
ολημερίς προσμένουμε τις (Θείες επιθέσεις),
αντίδωρο
στα δάκρυα και σους κρυφούς αγώνες
που
αγόγγυστα διεξάγομαι, μέσα στους Παρθενώνες.
Κέντρο
καρδίας θέσαμε, του Πλάστη την αγάπη
που
εκούσια σταυρώθηκε, να διώξει την απάτη,
και
έτσι στην εξορία μας, να έχει καρπούς η αγάπη.
Σώμα
καρδία και ψυχή, έγιναν θυμιατήρι,
και επί
γης, Παράδεισος, για εμάς το Μοναστήρι…
